4/14/14

చిలకపలుకులు - 4 - పెద్దాళ్ళకో పరీచ్చ!




హాఆఆఆఆయ్ పెద్దోళ్ళూ నమత్తే! నేను పొద్దున్నే మా కూల్లో ఇంత పొడుగ్గా హాయ్ చెప్తా తెల్సా. ఏంటీ అలో నా? అలో అని చెవిదెగ్గిర పెట్టుకుని మాట్లాడతాం కదా దాన్లోనే అనాలి. అమ్మ అలో నేను తీసేసుకుని భలే ఏడిపిస్తాలే తెల్సా?

మరేమో ఇప్పుడూ మీకో చిన్న పరీచ్చ అన్నమాట. ఎప్పుడూ మీరు మాకు పెట్టెయ్యడమే అనుకుంటున్నారేంటమ్మా!

నేనేమో నా టోరీ చెప్తా అన్నమాట. నా భాష మా అమ్మకీ, నాన్నకీ మా అక్కకైతే సూపల్ గా అర్ధమైపోతుందనుకో. మీలో ఎంతమంది నేను చెప్పినవి కలెక్ట్ గా డీకోడ్ చేత్తాలో చూద్దామే. మొత్తం నా భాషలో చెప్పేత్తే మీరు బుల్ల గోక్కుంటారు కదా. అందుకే మధ్యలో అండర్ లైన్ చేసినవే నా ఓన్ భాషన్నమాట. అవి చెప్తే చాలు. సరేనా స్టార్ట్ మరిప్పుడు.

నేను పొద్దున్నే లేచి బబ్బ పోచుకునీ, కీమ్ రాసేస్కునీ రెడీ ఐపోతూ వుంటానా. ఇంతలోనే అక్కేమో నేను సూ వేసేసుకున్నా అని పలిగెట్టుకుంటూ వచ్చేత్తుంది. అమ్మో నేనింకా లెడీ అవ్వనే లేదని నాకు కంగారొచ్చేత్తుంది. మమ్మీదాయీ  సూ సూ అని గోల మొదలెడతా. అమ్మేమో వుండమ్మా తల దువ్వేసుకుని అప్పుడేస్కుందువు అంటూ నా బుర్ర భరతం పడుతూ వుంటుందా... ఈ అక్కేమో నేను చూడూ మిల్క్ కూడా తాగేస్తున్నా అని గ్లాసు పట్టుకుని వచ్చేస్తుంది. నాకూ అప్పుడు పాల్ గుర్తోచ్చేస్తాయ్. పాల్ పాల్ అని అడుగుతానా. లేవగానే తాగేచాగా పాల్. అమ్మ చెప్పాగ్గానీ గుర్తురాదు ఆ సంగతి.
నేను నా పోడూగు జుట్టు దువ్వించుకోడానికి అటూ ఇటూ పగేడుతూ వుంటే అక్కేమో అమ్మ పార్టీ లో చేరిపోయి దువ్వెన్నా, రబ్బర్బాండ్ అందిస్తూ వుంటుంది. నాకప్పుడు కోపమొచ్చేసి మాతికా...పిల్లా అని గాఠిగా కోపాడేస్తా.

చరే సూ వేసేస్కున్నాకా జాకీట్ అమ్మ మర్చిపోయినా నేను మర్చిపోను తెల్సా. ఇంక అన్నీ వేసేస్కున్నాకా నేను ముందు కాలెక్కేస్తానా. దాయీ ఎంతకీ రాడూ. నాకప్పుడు భలే కంగారొచ్చేత్తుందిలే. అసలే టా టా లేట్ ఐపోతుంటే దాయీ రాకపోతే కారెవరు నడుపుతారూ అని. దాయీ దాయీ అని పిలుస్తుంటే మొత్తానికి చేతిలో కోఫీ పట్టుకుని వత్తాడు. మీకోటి తెలుసా నాకు కూడా కోఫీ అంటే భలే ఇష్టం. అందుకే కోఫీ అనడం నేర్చేస్కున్నా ముందు.

స్కూల్ కి వెళ్ళగానే ఇంక నేను ఆపీ.  అక్కడ నాకులాగే బోల్డు బుల్లి బుల్లి నేస్తాలుంటారుగా... వాళ్ళందరికీ హాఆఆఅయ్ గుమానింగ్ చెప్తానా. ఇంకా బోల్డు చాలా ఆటలాడుకుంటానా. మాంమాం ఇంచక్కా కిందా మీదా పోస్కుంటూ నేనే తీస్కుని తింటానా. ఇంట్లో అమ్మ అస్సలూ నన్ను తిన్నివ్వదూ. ఇంకా నేనూ ఏబీసీ నేర్చుకున్నానా... ఏబీసీ తర్వాతేంటా. నాకంతే వచ్చు మరి ఇప్పుడూ. తర్వాతవి మీరంటుంటే, నాకప్పుడూ మూడ్ బావుంటే నేనూ మీతో అంటానన్నమాట. ఇంకా మీరు వన్, టూ అంటే నేను తీ, ఫోర్ అని కూడా అంటా. ఇంకా నాకు ఊనో, డోచ్, తేచ్, టింకో కూడా వచ్చు. ఇవి చాలా స్పీడుగా చెప్పేస్తా తెలుసా. నేను కరెక్ట్ చెప్తున్నానో తప్పు చెప్తున్నానో మా ఇంట్లో మాతికకి వొక్కత్తికే తెలుసు :)

మౡ సాయంత్రం ఇంటికొచ్చేసాకా నేనూ, అక్కా ఆడుకుంటూ వుంటామా, ఇంతలో ఏపేన్ చప్పుడు వినపడుతుంది. లూక్ లూక్ ఏపేన్ సుయ్ అని చెయ్యి వూపి చూపిస్తున్నా ఈ పిల్ల అస్సలూ చూడదూ. మయూ తప్పుకో అని సైకిల్ తొక్కేత్తూనే వుంటుంది పేద్ద. ఇంకప్పుడూ లోపలకొచ్చీ "ఫ ఫీ ఫు హా హి" అని నేను అమ్మకి బోల్డు కబుర్లు చెప్పేస్తా. అమ్మకేమీ అర్ధమవ్వకపోయినా నీ "ఫా" భాషేంట్రా బాబూ అని ఎత్తుకుని గాట్టిగా ముద్దు పెట్టేసుకుంటుంది.

అప్పుడేమో అమ్మ నాకు పాల్ ఇస్తుందా. కుంచెం తాగాక డన్. అక్కా పేతై  అని ఇచ్చేత్తా. పాల్ మొత్తం ఏం తాగుతాం చెప్పండీ. అదే చిప్స్ ఐతే అక్కతో పోట్లాడి మరీ లాక్కుని తినొచ్చు. ఇంకా నాకూ తాబెయీ కూడా ఇష్టం. ఇంకా బనాన్నా కూడా. మొన్నేవయిందో తెలుసా. శుక్రవారం రాత్రి నాకు బనాన్నా కనపడింది నిద్రపోతున్నప్పుడూ. ఇంక లేచి బనన్న బనన్న అని ఏడవడం మొదలెట్టా. అప్పుడేమో ఇంట్లో కూడా ఐపోయాయ్. కాస్సేపాగీ సాప్ కి వెఌ తెచ్చుకుందాం అని చెప్పారనుకో. నేనూరుకుంటానేంటీ. శనివారం కదా బాగా బబ్బుద్దాం అనుకున్నారు అందరూ. అందర్నీ లేపేసే దాకా ఏడిచి తర్వాత పాల్ తాగి ఆపీ గా ఆడుకున్నా.

అమ్మేమో మాం వండుతూ అన్నీ అలమారా తలుపులూ తీసేస్తూ వుంటుంది. నాకు అస్సలు నచ్చదు అలాగా. అందుకే తపేచెయ్ అని వేసేస్తూ అమ్మకి బోల్డు సాయం చేత్తూ వుంటాను. ఇంకా మేడ మెట్లు స్పీడుగా ఎక్కేత్తానా. అమ్మకి ఎందుకో బోల్డు గాబరా వచ్చేత్తుంది. నాకు ఎక్కడం, దిగడం కూడా వచ్చు ఐనా ఈ అమ్మేంటో దిగమ్మా, కూచుని దిగమ్మా అని తెగ జాగర్తలు చెప్పేస్తూ వుంటుంది. నన్ను దింపుదామని నా వెనకాలే ఎక్కిందనుకో ఇంకా పీడుగా ఎక్కేసి నవ్వుతా అని అమ్మకి బయ్యం. పాపం అందుకే కిందే నించునీ బతిమాలుతూ వుంటుంది.

ఎప్పుడైనా నేను డాం పపోయా అనుకో లేచి వెంటనే అన్న అన్న అన్నా అని కొట్టేత్తా. అప్పుడెౡ అమ్మకి అక్కా దాం. అల అలా డాం పపోయా అని చూపిస్తానా. మౡ అమ్మకూడా అన్న అన్నా కొట్టేత్తుంది అక్కడ. అమ్మ ఏదన్నా పన్లో వుంటే అక్క కూడా అన్న అన్నా కొడుతుంది. అప్పుడు గానీ నాకు నెప్పి తగ్గదు కదా మరి.

నాకెంచక్కా మెట్లమీద కూచినీ మాం తినడమే ఇష్టం. అమ్మ కూచున్న మెట్టుకి పైన వొక మెట్టు ఎక్కుతూ, ఒక మెట్టు దుగుతూ తింటా. ఎప్పుడైనా అమ్మ అలా కాదని డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కుర్చీలో కూచోపెట్టిందనుకో ఇంక చూడూ దిగన్ దిగన్ అని అక్కడనించి దింపేదాకా పేచీ పెట్టేత్తా.

ఇంకా నేను అక్కెలా ఏడుత్తుందమ్మా అంటే "ఈఈఈఈ" అని ఏడిచి చూపిస్తా తెలుసా. అలా చేస్తే అక్క కూడా నవ్వేత్తుంది. కానీ ఎప్పుడన్నా అక్క నిజ్జంగా ఏడుత్తుంటే నాకస్సలు తోచదు. దగ్గరకెఌపోయి అక్కకి ఒక హగ్ ఇచ్చేసి, ఒక కిస్ పెట్టేత్తానా అక్క కూడా ఏడుపాపేస్తుంది. అలాగే అక్కకి కూడా నేనేదైనా కాలా కాలా అంటే మమ్మీదాయీ ఇవ్వడం లేట్ చేస్తుంటే భలే చాలా కోపం వచ్చేత్తుంది లే. పాపం బేబ్బీ  అడుగుతున్నాడా అని గాఠిగా ప్రైవేట్ చెప్పేస్తుంది.

చాలా కబుర్లు చెప్పేసాగా. ఇంక నేను బబ్బునే టైమ్ ఐపోయింది. నేను లాయి లాయి వెల్తానే. లేకపోతే మమ్మీ మౡ దాగీ ని పిలిచేత్తుంది. నాకు దాగీ భౌ భౌ అంటుందని తెలుసు తెల్సా. కానీ భౌ భౌ అంటే నాకు భయ్యం. అద్దు న్నో న్నో అని చెప్తా అందుకే. సరే ఇంక నేను బబ్బుంతానే. నా కబుర్లన్నీ చదువుతున్నందుకు మీకి తాక్కూ.

అన్నట్టు చెప్పడం మర్చిపోయా ఇవన్నీకరెక్ట్ చెప్పేసినవాళ్ళకి మతూక్ బోల్డు ఫ్లయింగ్ కిస్సు లు పంపేత్తాడు. బాఆఆఆఅయ్!








4/8/14

మా తాతగారి సుందరకాండము








ఎన్నాళ్ళు గానో రాయాలనున్నా ఎలా మొదలు పెట్టాలో తెలియక వాయిదా వేస్తూ వస్తున్నాను.
మొదటిగా నేను కొంచెం కన్ఫెస్ చెయ్యాలి. మన మధ్యే మనతోనే వున్న వాళ్ళ విలువ మనకి అంతగా తెలియదు. మనకి చాలా ఆక్సెసిబిల్ గా వుండే సరికి ఎప్పుడన్నా తెలుసుకోవచ్చులే అన్న నిర్లక్ష్యం వచ్చేస్తుంది. తాతగారు సంస్కృతం పాఠాలు చాలా బాగా చెప్పేవారు. నా చిన్నప్పుడు బాచ్ లు బాచ్ లు గా ఇంటర్మీడియట్ పిల్లలు ప్రైవేట్ కి వస్తూ రోజంతా ఎక్కడా ఖాళీ లేకుండా వుండే తాతగారు బాగా గుర్తే. సంస్కృతం పాఠాలు ఎంత బాగా చెప్పేవారో, ఇంగ్లీష్ పాఠాలు కూడా అంత బాగా చెప్పేవారు.

నేను ఇంటర్ కి వచ్చాక ఇంగ్లీష్ పొయెట్రీ బాగా చెప్పించుకునేదాన్ని గానీ సంస్కృతం అంటే మాత్రం మహా నిర్లక్ష్యం గా వుండే దాన్ని. సంస్కృతం లో ప్రశ్నలకి మొత్తం జవాబు తెలుగులో రాసేసి అక్కడక్కడా సంస్కృతం కొటేషన్ లు రాసేవాళ్ళం. మాతో నాలుగు రోజులు వుందామని వచ్చిన తాతగారు అలా కాదని ఒక పాఠం మొత్తానికి సంస్కృతంలోనే నోట్స్ ప్రిపేర్ చేసి నేను కాలేజీ నుంచి వచ్చేసరికి నాకు చెప్పాలని ఎదురు చూస్తున్నారు. నాకు ఆయన చెప్పేది ఛాదస్తం లాగే అనిపించింది అప్పుడు. అవతల నా బుర్రకెక్కని లెక్కలు, ఫిసిక్స్, కెమిస్ట్రీ భయంకరంగా భయపెడుతుంటే సంస్క్రుతం కోసం ఇంత టైమ్ వేస్ట్ చెయ్యాలా అనిపించింది. ఆయనకేదో సాకు చెప్పి తప్పించేసుకున్నాను.

నేను ఎంత మంచి అవకాశాలు వదిలేసుకున్నానో. ఎన్ని తెలుసుకోకుండా అందరితో పాటూ కొట్టుకుపోవడానికే మొగ్గు చూపించానో తెలుసుకునే పరిపక్వత నాకు వచ్చేసరికి తాతగారు నాకు అందనంత దూరం వెఌపోయారు.

ఇంక ప్రస్తుతంలోకి వస్తే రెండేళ్ళ క్రితం అనుకుంటా మా నాన్నగారు చాలా సంబరంగా చెప్పారు తన బాల్య మితృడు, తాతగారి శిష్యుడూ తనని చూడడానికి వచ్చారనీ, మాటల మధ్యలో తాతగారు రాసిన సుందర కాండ పుస్తకం చూసి దీనిని పునర్ముద్రిద్దాం అన్నారనీ.

నాకెంత, నాకేంటీ అనే మనుషుల మధ్య, ఇంచుమించు అదే మనస్తత్వం ఆకఌంపు చేసేసుకుని అదే సరైన పధ్ధతి అన్న మైండ్ సెట్ లోకి వెఌపోయిన నాకు, "ఆ ఏదో అంటారు గానీ" అనే అనిపించింది.

కానీ నేననుకున్నట్టూ కాకుండా, నా ఆలోచనా ధోరణి తప్పని నిరూపిస్తూ ఆ ప్రోజెక్ట్ ని చాలా వేగంగానే కార్యాచరణ లోకి తీసుకొచ్చారు. అప్పటివరకూ రిటైర్ ఐపోయాను, ఇంకేముందిలే అన్నట్టు కాస్త నిరుత్సాహంగా వుండే నాన్నగారు కూడా వుత్సాహంగా దీనికోసం పని చెయ్యడం మొదలెట్టారు. ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా చాలా చెలాకీగా పుస్తకం విశేషాలు చెప్పేవారు.

ఈ మొత్తం ప్రోసెస్ లో ఎక్కడా రాజీ పడకుండా మంచి క్వాలిటి తో, లుక్ తో పుస్తకం రూపు దిద్దడంలో ప్రముఖంగా చెప్పుకోవలసినది శ్రీ తులసి సుబ్బారావు గారి గురించి. 8 వాల్యూములుగా వచ్చినదాన్ని 3 పుస్తకాలుగా మార్చారు. అలోచనా, ఆచరణా ఆయనవైతే, మా నాన్నగారి ఇంకొక మితృలు శ్రీమాన్ తూపురాణి నమ్మళ్వార్ మరియూ మా నాన్నగారివి సహాయ సహకారాలు.

చాలా అందంగా ముస్తాబు చేసిన ఆ పుస్తకాన్ని గత ఫిబ్రవరి లో హైదరాబాద్ లో శ్రీ తులసి సుబ్బారావు గారి ఇంట్లో చక్కటి ఆత్మీయ వాతావరణం లో ఆవిష్కరించారు.

500 కాపీలు వేసి అందులో 150 నాన్నగారికి ఇచ్చారు. అవి ఇంటికి తీసుకొచ్చాక వస్తున్న స్పందన కూడా చాలా ఆనందాన్ని కలిగిస్తోంది. చాలా మంది ఎంతో ఆసక్తి తో వచ్చి అడిగి తీసుకుంటున్నారు. చాలా కష్టపడితే గానీ అప్పాయిమెంటు కూడా దొరకని కొందరు కూడా ఈ పుస్తకం ఇవ్వాలని వెఌతే చాలా సేపు మాట్లాడి,  అభినందిస్తున్నారని అమ్మా, నాన్నగారూ మురిసిపోతూ చెబుతున్నారు.

తాతగారు అప్పట్లో అంత కష్టపడి రాసినా, 8 వాల్యూములు ఒకేసారి ముద్రణ జరగకపోవడం వల్ల రావలసినంత ఆదరణ రాలేదనే చెప్పాలి. కానీ ఇప్పుడు అనుకున్నకన్నా చాలా మంచి స్పందన వస్తోంది. ఇంత మంచి శిష్యులని సంపాదించారూ అంటే తాతగారు ఎంత గొప్ప గురువో కదా అనిపిస్తోంది ఇప్పుడు.

అమ్మా నాన్నగారూ చెప్తున్న విశేషాలు వింటుంటే కలుగుతున్న ఆనందాన్ని మీతో పంచుకోవాలనీ. ఈ పుస్తకం విషయం లో శ్రీ తులసి సుబ్బారావు గారూ, శ్రీమాన్ తూపురాణ్ నమ్మాళ్వార్ గారూ చేసిన కృషికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకోవాలనీ ఈ టపా రాస్తున్నాను.

ఈ పుస్తకం గురించి నాన్నగారి మాటలు ఇక్కడ..