tag:blogger.com,1999:blog-15857690963035421332024-03-13T07:31:00.747-05:00నా రాతలునాకు తోచినవి...నాకు నచ్చినవి...sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.comBlogger55125tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-91432931512784875452022-10-29T21:22:00.000-05:002022-10-29T21:22:49.696-05:00మీసాలాడి పెళ్ళాం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
కిటికీ వూచలు పట్టుకుని వేలాడుతూ చెయ్యి బయటకి చాపి, సన్నగా పడుతున్న వాన తుంపరలని పట్టుకుంటూ ఆడుతోంది చిట్టి. చిట్టీ వాళ్ల నాన్నకి ట్రాన్స్ఫర్ అయ్యి ఆ పల్లెటూరికి వారం క్రితమే వచ్చారు. ఇన్నాళ్ళూ మామ్మ తాతా, బాబాయ్ పిన్నీ, గున గునా తన వెంటే పరిగెడుతూ అల్లరి చేసే బుజ్జి బంటిగాడూ, ఇంతమంది మధ్యలో అల్లరి చేస్తూ చిలో పొలో మంటూ తిరిగిన చిట్టికి ఇక్కడేం తోచడం లేదు. అసలే శుధ్ధ పల్లెటూరు, ఊళ్ళో కట్టుబాట్లూ, ఆచార వ్యవహారాలు ఎక్కువగా వున్నాయని కనిపెట్టిన చిట్టీ వాళ్ళమ్మ, చిట్టిని ఆటలకని ఎక్కడకీ కదలనివ్వడం లేదు.<br />
<br />
పోనీ ఇంటిగల మామ్మగారితోనో, తాతగారితోనో కాస్సేపు కబుర్లు చెబ్దామా అంటే ఏవిటో ఎప్పుడూ మహా సీరియస్సు గా వుంటారు. వచ్చిన రెండో రోజు పెరట్లో ఎన్ని రకాల పూల మొక్కలున్నాయో అని చూసి మురిసిపోతుంటే ఒక బుల్లి సన్నజాజుల దండ చేతిలో పెట్టి...ఓయ్ పిల్లా ఎప్పుడూ పువ్వులు కొయ్యకేమ్. నన్నడుగు ఎప్పుడైనా కావాలంటే అని జాగర్త చెప్పేసారు మామ్మగారు. మీరెప్పుడైనా వూరెళ్తేనో...చనువుగా అడిగేసింది కనకాంబరాలకేసీ పందిరి మల్లెల కేసి మెరిసే కళ్ళతో చూస్తూ అమ్మ చేత ఎంత పెద్ద పువ్వుల జెడ కుట్టించుకోవచ్చో మనసులో లెక్కలేసేసుకుంటూ. ఆవిడకి మాత్రం నచ్చినట్టులేదు అలా అడగడం. మేవు వూరెళ్ళిమనా సరే. మొక్క మీద వేలెయ్యడానికి వీల్లేదు. నేనొచ్చేసరికి రాలిపోయి పడున్నా ఫరవాలేదు అని చెప్పేసి విస విసా లోపలకెళ్ళిపోయింది. ఆ మర్నాడు మధ్యాన్నం వేళ, వున్న ఆ బుల్లి మూడు గదుల ఇంట్లో వీధి గదిలో నుంచి వంటింట్లో కి రైమని కాస్త పరిగెట్టిందో లేదో పక్క వాటా లోనుంచి "యేయ్ అమ్మాయ్ ఏవిటా అల్లరి...చెవులు చిల్లులు పడిపోతాయ్ ఇక్కడ" అని తాతగారి గొంతు ఖంగు మనడంతో హడిలిపోయిన చిట్టికి ఏడుపొచ్చినంత పనయ్యింది. చిట్టీ వాళ్ళమ్మ చిట్టిని దగ్గరకి తీసుకుని, మన మామ్మా తాతగారూ కాదు కదమ్మా నువ్వు అల్లరి చేస్తే ముద్దు చెయ్యడానికి. వాళ్ళకి కొంచెం ఛాదస్తం ఎక్కువలాగుంది. నువ్వు బుధ్ధి గా వుండాలి, మంచి పిల్ల అనిపించుకోవాలి అని నచ్చ చెప్పింది. ఏమర్ధమయినా అవ్వకపోయినా "మంచి పిల్ల అనిపించుకోవాలి" అన్న మాట అర్ధం అవుతుందనీ. దానికోసం చిట్టి ఏమైనా చేస్తుందనీ వాళ్ళమ్మకి తెలుసు.<br />
<br />
ఆ రోజునుంచీ చిట్టికి ఆ ఇంట్లో బాగా నచ్చిన చోటు, వీధి గది గోడకి వున్న బుల్లి కిటికీ. దాన్లో కూచోడానికి ఒక చిన్న గట్టు లా కూడా వుండటంతో చదివేసే మహా మూడో తరగతికీ ఇచ్చిన కాస్త హోమ్ వర్కూ అందులో కూచునే చేసుకునేది. మిగతా టైమ్ అంతా ఆ కిటికీ లోంచి బయటకి చూస్తూ గడపటమే. ఎండయినా వానయినా, మబ్బయినా ఆ కిటికీ లోనుండి కనపడేవే చిట్టికి. ఆ కిటికీ లో నుంచి చూస్తే కనపడే రెండు ఇళ్ళే చిట్టి ప్రపంచం, కాలక్షేపం. స్కూలు నుంచి వచ్చి, తన పని అయిపోయాకా ఆ ఇళ్ళవాళ్ళని గమనిస్తూ కూచునేది. "ఎప్పుడూ ఆ కిటికీ పట్టుకునే వేళ్ళడతావేవిటే" అని చిట్టీ వాళ్ళమ్మ ఎప్పుడైనా కేకలేసినా, పోన్లే పాపం దానికీ అంతకంటే తోచుబాటు ఏముంది అని చిట్టీ వాళ్ళనాన్న వెనకేసుకొస్తూ వుండేవారు. చిట్టికి కనపడే ఆ బుల్లి ప్రపంచమే దాని చిన్ని బుర్రకి ఒక టీవీ ఐపోయింది, టీవీలు ఇంకా ప్రతీ ఇంటిలోనూ భాగం అయిపోని ఆ రోజుల్లో.<br />
<br />
ఆ రెండు ఇళ్ళల్లో ఒక ఇల్లు బాగా వెనకగా వుండి ముందంతా పెద్ద పెరడు వుండేది. ఆ ఇంట్లో వోణీలు వేసుకునే వయసమ్మాయి రోజూ సాయంకాలం పూట ఆ పెరడంతా తుడిచి, కళ్ళాపి చల్లి పెద్ద పెద్ద ముగ్గులు పెడూతూ వుండేది. తుడవడం మొదలు ముగ్గు పూర్తయ్యేవరకూ ఆ మొత్తం పని చిట్టికి కి మహా సరదాగా అనిపించేది. అప్పుడప్పుడూ చిట్టి ముగ్గు చూడ్డం గమనించీ "ఏం బుజ్జీ, బాగా యెట్టానా ముగ్గూ ..." అని పలకరించేది. ఆ పలకరింపుకి చిట్టి లోపలకి తుర్రుమని పరిగెట్టేది.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
రెండో ఇల్లు మాత్రం బాగా ముందుకి వుండేది. పేడతో అలికిన నేలా, మట్టి గోడలతో వుండే పెంకుటిల్లు. ఇంటి ముందు పెద్ద అరుగు వుండేది. పొద్దున్న లేచింది మొదలూ ఎప్పుడు చూసినా ఆ అరుగు చివర గొంతుక్కూచుని ఇంచుమించు అరవయ్యో పడిలో వున్న ఒకతను వుండేవాడు. అతన్ని చూడగానే, మొహం లో మొట్టమొదట కొట్టొచ్చినట్టు కనపడేవి పెద్ద పెద్ద తెల్లటి బుంగ మీసాలు. ఆ వయసులో కూడా మనిషి బలంగా, మంచి దిట్టంగా వుండేవాడు. అతనే ఆ ఇంటి పెద్ద. లోపల ఒక్కోగదిలో ఒక్కోసంసారం చొప్పున ముగ్గురు కొడుకులూ, కోడళ్ళూ పిల్లలతో వుండేవారు. అతని పేరేవిటో తెలియదు గానీ అందరూ అతని గురించి మీసాలాడు అనే చెప్పుకునేవారు. ఆ దారే పోయేవాళ్ళందర్నీ ఏదో ఒక మాటని వేళాకోళం చేసేవాడు. చాలా వరకూ అందరూ తలొంచుకునో, ఎటో చూస్తూనో అతన్ని తప్పించుకుని పారిపోవాలనే చూసేవారు. అయినా మొత్తానికి దొరికిపోయేవారు. ఎవరోగానీ వాళ్ళంతట వాళ్ళు అతన్ని పలకరించే ద్యైర్యం చేసేవాళ్ళు కాదు. తననంతగా భయపెట్టే ఇంటిగల తాతగారు కూడా అతన్ని చూసి తప్పించుకుని తిరగటానికి చూడటం మాత్రం చిట్టికి భలే అనిపించేది.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
అతని భార్య పేరూ ఎవరికీ తెలీదు. మీసాలాడి పెళ్ళాం అనే చెప్పుకునేవారు. గడకర్రకి చీరకట్టినట్టు పొడవుగా సన్నంగా వుండేది. చింపిరి జుట్టూ, నలిగిపోయిన చీర. ఎప్పుడూ రెండో మూడో చీరలు కనపడేవి ఆవిడ వంటి మీద. మనిషి మొహంలో ఏ భావమూ లేకుండా నిర్వికారంగా వుండేది. తన పని తను చేసుకు పోవడం తప్ప పెద్దగా ఎవ్వరితోనూ మాటాడినట్టు కనిపించేది కాదు. వారానికో పదిరోజులకో ఇల్లంతా పేడతో అలికి ముగ్గు కర్ర పట్టుకుని, తిన్నంగా గీతలు గీస్తూ , వంచిన నడుము ఎత్తకుండా ఇల్లంతా ముగ్గు పెట్టేది. ఆ గీతల మధ్య కొల్చినట్టున్న ఖాళీ, కాస్త కూడా వంకర పోకుండా ఉన్ననిట్టనిలువు రేఖలూ తను స్కేలు పెట్టి గీసినా గియ్యలేదు, ఆవిడ ఎలా గీస్తుందో అని చిట్టి ఆశ్చర్యంగా గమనిస్తూ వుండేది. ఆ రెండు ఇళ్ళల్లో చిట్టికి ఆవిడే ఎక్కువ ఆసక్తి కలిగించేది. ఎప్పుడూ నవ్వదు, కోప్పడదు, ఏడవదు అసలు అలా ఎలా వుంటుందో అస్సలు అర్ధమయ్యేది కాదు.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
మీసాలాడు మధ్యాన్నం పూట మాత్రం ఓ గంటా రెండు గంటలు బజారు మీద పడి కొట్ల వాళ్ళతో ఆ కబురూ ఈ కబురూ చెప్పి కూరో నారో పట్టుకొచ్చి పడేస్తూ వుండేవాడు. అతనలా వెళ్ళినప్పుడు మాత్రమే అతని కోడళ్ళు వీధరుగు మీదకొచ్చి ఇరుగమ్మతోటీ పొరుగమ్మతోటీ పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుతూ వుండేవారు. ఆదివారాలు చిట్టీ వాళ్ళమ్మ కునుకు తీస్తుంటే, చిట్టి పుస్తకాలు వొళ్ళో వేసుకుని తన స్థావరం లో చతిగిలపడేది. ఇంటిగల మామ్మగారు కూడా పని చక్కపెట్టుకుని తాతగారు బయటకి వెళ్ళిన రోజు ఆ టైముకి వీధరుగు మీద చేరి, ఆ బాతాఖానీ లో మాటకలుపుతూ వుండేవారు. <br />
<br />
"అసలు మా మావ, మా అత్త వల్లే అలా తయ్యారయ్యాడండీ...వండిందంతా ఆడికే వూడిచి పెట్టి మేపుతా వుంటదీ. పోనీ కదా అని మేవేమన్నా ఇచ్చినా ఆడికే ఎట్టేత్తదీ." లాంటి మాటలు వాళ్ళ కబుర్ల మధ్య దొర్లుతూ వుండేవి. పుస్తకాలు ముందేసుక్కూచ్చుని ఏ బొమ్మలో వేసుకుంటున్న చిట్టి చెవులకి వాళ్ళ కబుర్లు రేడియో నాటకంలా వినపడుతూ అర్ధమయ్యీ అవనట్టు వుండేవి.<br />
<br />
మూడో తరగతి లోంచి చిట్టి ఏడో తరగతిలోకి వచ్చేసింది కానీ, ఎదురింటి దినచర్యలో ఏ మార్పూ రాలేదు. ఒక రోజు చిట్టి స్కూలు నుంచి ఇంటికి వస్తుంటే ఎదురింటి అరుగుమీద ఒక చిన్న చీరల మూట వాడినీ, వాడి చుట్టూ చేరి బేరాలాడుతున్న అమ్మలక్కలనీ చూసింది. "ఒక్క సీరే కదే తీసుకో. నీ సీరలు బాగా సిరుగు పట్టేసినియ్. ఏవనడులే" ఆంటోంది పెద్ద కోడలు. అప్రయత్నంగా చిట్టి మీసాలాడి పెళ్ళాం మొహం లోకి చూసింది. కొత్త చీర వొళ్ళో పెట్టుకుని అపురూపరంగా తడుముతున్న ఆమె మొహంలో ఒక చిన్న వెలుగు. ఆమె మొహం చూడగానే చిట్టికి ఎందుకో మనసులో సంతోషం గా అనిపించింది. "అది కాదే దీనికి పైసలు ఏడ్నించి తేవాలా" అంటోంది ఆమె. ఇన్నేళ్ళల్లో చిట్టి ఆవిడ గొంతు వినడం బహుశా అదే మొదటిసారి. "అంతా ఇప్పుడే ఇచ్చెయ్యమన్నానేటమ్మా. వారం వారం కొంత కొంత సొప్పున ఇద్దువులే" అంటున్నాడు చీరలబ్బాయ్.<br />
<br />
ఆ రోజు రాత్రి, చిట్టీ వాళ్ళు అన్నాలు తినేసాకా కరెంటు పోవడంతో వీధి గదిలో కూచుని దీపం వెలుగులో లెక్కలు చేసుకుంటుంటే ఎదురింట్లోనుండి పెద్ద పెద్దగా కేకలూ తిట్లూ. వీధి మొత్తం వినబడేలా అరుస్తున్నాడు. అది మీసాలతని గొంతే. "నీ మొహానికి కొత్త సీర కావలిసొచ్చిందేటి, రేపాసీరలోడి మొగాన్న ఇది కొట్టకపోయావో కాళ్ళిరగ్గొడతా"అని ఇంకా ఏవేవో తిట్లు తిడుతూ గట్టిగట్టిగా అరుచుకుంటూ బయటికి వెళ్ళిపోయాడు. లోపలనుంచి సన్నగా అతని పెళ్ళాం ఏడుపు వినపడుతూనే వుంది.ఆ ఇంట్లోంచి ఇంకెవ్వరి మాటా వినపడట్లేదు. తిట్టడమే కాదు కొట్టాడేమో కూడా. ఆ అలోచన రాగానే.చిట్టికి ఏమీ చదవబుధ్ధి కాలేదు. చదువుతున్నది కళ్ళ వరకే చేరుతోంది. బుర్రలోకి ఏదీ ఎక్కడంలేదు.గుండె లో ఏదో గుబులుగా అనిపించింది. ఏదో తెలియని నిస్సహాయత, ఇదని తెలియని బాధా ఆ చిన్ని గుండెని చుట్టుముట్టాయి...<br />
<br />
అది జరిగిన వారం రోజులకి చిట్టి స్కూలునుండి వస్తూ వీధి మళుపు తిరిగేసరికి, తమ ఇంటి అరుగుల నిండా, ఎదురింటి చుట్టూ జనాలు మూగి వున్నారు. ఏవిటా ఇంతమంది వున్నారు అనుకుంటూ నడుస్తున్న చిట్టికి దగ్గరకి వచ్చేసరికి మీసాలాడి కూతురి ఏడుపు పెద్దగా వినపడింది. ఇంటికి దగ్గరవుతున్నకొద్దీ, మనసు ఏదో కీడు శంకిచింది. ఆ జనాలందరినీ చూస్తూ నడుస్తున్న చిట్టికి ఆ గుంపు మధ్యలోనుంచి ఎవరినో చాప మీద పడుకోబెట్టినట్టు కనపడుతోంది. కాళ్ళూ, చీర మాత్రం కనపడుతున్నాయి.<br />
ఆ చీర...ఆ చీర తనకి చాలా పరిచయమున్నదే...ఎన్నో ఏళ్ళుగా చూస్తున్నదే...<br />
<br />
గుండె చాలా వేగంగా కొట్టుకోవడం చిట్టికి తెలుస్తూనే వుంది. కడుపులో తిప్పుతున్నట్టనిపించింది ఒక్కసారిగా. ఇంటికి వొక్క పరుగున వచ్చింది. తనకి తెలిసిపోతున్న నిజమే అయినా ఎందుకో వస్తూనే కంగారుగా అమ్మని అడిగింది ఏమయిందమ్మా? అని. తననుకుంటున్న జవాబు, అమ్మ నోట్లోంచి రాకూడదని ఆ చిన్నిగుండె ఆరాట పడుతోంది. కానీ రాకూడదని తననుకున్నదే అమ్మ నోట్లోంచొచ్చింది. "పాపం ఇవాళ మధ్యాన్నం పోయిందే మీసాలాడి పెళ్ళాం" అని. వెళ్ళు వాళ్ళ పక్కనుంచి వచ్చావ్ గా వెళ్ళి స్నానం చేసి బట్టలు తడిపెయ్ అంటోంది అమ్మ. తనకేవిటో బాధ ఆగట్లేదు. కళ్ళమ్మట నీళ్ళూ రావడం లేదు. గుండె పట్టేసినట్టు ఒకలాగ వుంది.<br />
<br />
చిట్టి స్నానం చేస్తుంటే, మార్చుకోవడానికి తెచ్చిన బట్టలు పట్టుకుని వాళ్ళమ్మ స్నానాల గది ముందు నుంచుంది. అప్పుడే పెరట్లోకొచ్చిన ఇంటిగల మామ్మగారూ, అమ్మా మాట్లాడుకోటం చిట్టికి వినపడుతూనే వుంది. "వొంట్లో నల్తగా వుందనిపించి పొద్దున్న పదింటికి ఆసుపత్రికి వెళ్ళొచ్చిందటమ్మాయ్, బాగా నీరసంగా వున్నావ్, రక్తం లేదు, మంచి తిండి తిను అని చెప్పి బలానికేదో టానిక్కు రాసిచ్చిందిటా డాట్రమ్మ. ఆ చీటీ తెచ్చి కోడలికి చూపించి పక్కన పడేసి, ఇంత వుడకేసి వాడికి పెట్టిందిట. వాడు బయటకి పోయాక మంచం మీద వాలిందిట. ఎంతకీ లేచి నాలుగు మెతుకులు తిన్న అలికిడి కాకపోటం తో కోడలు లేపిందిట. అప్పటికే ప్రాణాలు గాల్లో కలిసిపోయాయిట... హ్మ్" అని నిట్టూర్చింది మామ్మగారు. పుణ్యాత్మురాలు, సునాయాస మరణం. బతికున్నన్నాళ్ళు ఎన్ని పడ్డా పాపం అంటోంది చిట్టీ వాళ్ళమ్మ. <br />
<br />
ఆ రోజంతా చిట్టి చాలా దిగులుగా వుండడం చూసి ఎలా బతుకుతుందో వెర్రి పిల్ల అనుకున్నారు వాళ్ళ అమ్మా నాన్నా.<br />
<br />
ఆవిడ పోయిన పదోరోజు సెలవు కావడం తో కిటికీ లో కూచుని ఎదురింట్లో హడావుడి చూస్తోంది చిట్టి. వూరంతా పిలిచి భోజనాలు పెడుతున్నారు. మధ్యాన్నం మూడింటికి రెండు కావెళ్ళనిండా కొత్త చీరలు పట్టుకొచ్చి, పునిస్త్రీ గా పోయింది పుణ్యాత్మురాలు అని పదే పదే చెబుతూ వాళ్ళ చుట్టాలకీ, వూళ్ళో కావలసిన వాళ్ళకీ అందరికీ మీసాలాడి చేతులమీద గానే కొడుకులు చీరలు ఇప్పిస్తున్నారు. వొక్క సారి చిట్టికి వొళ్ళో కొత్త చీర పెట్టుకుని తడుముతున్న మీసాలాడి పెళ్ళాం మొహం మనసులో మెదిలింది. కళ్ళల్లోంచి నీళ్ళు తన్నుకొచ్చాయి. టప్ మని ఆ కిటికీ తలుపులు మూసేసొచ్చి లోపలకెళ్ళి పడుకుంది. ఆ వూర్లో వున్నన్నాళ్ళల్లో మళ్ళీ ఎప్పుడూ ఆ కిటికీ లోంచి చూడాలనిపించలేదు చిట్టికి.<br />
<br />
<br /></div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-11608194138004893762021-02-01T18:32:00.002-06:002021-02-01T18:32:08.227-06:00నువ్వు ఎవరు..? - Search continues<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jE8zISovF_4/YBic8_dEERI/AAAAAAAAdL8/UEyzHwBZvvUZmctuNojG6shADr6xxZQ1ACLcBGAsYHQ/s2048/evaru.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-jE8zISovF_4/YBic8_dEERI/AAAAAAAAdL8/UEyzHwBZvvUZmctuNojG6shADr6xxZQ1ACLcBGAsYHQ/w400-h300/evaru.png" width="400" /></a></div><br /> <p></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p style="text-align: center;">కొన్ని అభిప్రాయాలు</p><p style="text-align: center;">మార్చాలనే ప్రయత్నం</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">కొంతమంది దృష్టిలో </p><p style="text-align: center;">పడాలన్న తపన</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">కొన్ని ఆలోచనల్లో</p><p style="text-align: center;">మిగిలిపోవాలనే తాపత్రయం</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">కొందరి మీదయినా మన ముద్ర</p><p style="text-align: center;">చెరగకుండా వుండాలనే ఆశ</p><p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">ఇవన్నింటినీ కలిపి తీసేసాకా</p><p style="text-align: center;">మిగిలిన "నీ" విలువని</p><p style="text-align: center;">శూన్యం అనాలా...?</p><p style="text-align: center;">పూర్ణం అనాలా...?</p></blockquote><p style="text-align: center;"><br /></p><p><br /></p>sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-38151174223327985572021-01-25T16:26:00.005-06:002021-01-25T16:26:49.250-06:00నువ్వు ఎవరు?<blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p style="text-align: left;"> </p></blockquote><a href="https://1.bp.blogspot.com/-zDV9Dzhhvr4/YA9EU5wsgLI/AAAAAAAAdIU/iamWa4DqyrI7tddUCvXPJNd3iQrLzVf3gCLcBGAsYHQ/s2048/73820.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1537" data-original-width="2048" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-zDV9Dzhhvr4/YA9EU5wsgLI/AAAAAAAAdIU/iamWa4DqyrI7tddUCvXPJNd3iQrLzVf3gCLcBGAsYHQ/w400-h300/73820.jpg" width="400" /></a><br /> </blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p style="text-align: left;"><b>నువ్వు ఎవరు?</b></p></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><br /></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">ఓహో తనా</blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">చాలా నెమ్మది... అసలు మాటే వినపడదు</blockquote></blockquote><p> </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">అమ్మో తనా</blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">పెద్ద మొండి ఘటం</blockquote></blockquote><p> </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">అయ్యో తనా</blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">పాపం చాలా వోపిక</blockquote></blockquote><p> </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">అమ్మో తనా</blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">ఎంత పొగరో</blockquote></blockquote><p> </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">ఒక అభిప్రాయం</blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">ఒక ఆలోచన</blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">ఒక దృష్టి కోణం</blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">ఒక ముద్ర</blockquote></blockquote><p> </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">వీటన్నిటినీ మించి నువ్వు ఎవరు...?</blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p style="text-align: left;">ఆ తను మైనస్ నువ్వు ఎవరు...?</p></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"></blockquote><div style="text-align: left;"><br /></div>sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-59947273650573615312020-12-29T15:26:00.002-06:002020-12-29T15:30:14.852-06:00మనసు పలికే...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<br />
<span face="Verdana, sans-serif"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-37W1z6A53-I/X-uehmCC8wI/AAAAAAAAcyg/XfpsUlP222gGqpKLt5fTlN134mdm0nuYQCLcBGAsYHQ/s2637/IMG_2873.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1193" data-original-width="2637" height="181" src="https://1.bp.blogspot.com/-37W1z6A53-I/X-uehmCC8wI/AAAAAAAAcyg/XfpsUlP222gGqpKLt5fTlN134mdm0nuYQCLcBGAsYHQ/w400-h181/IMG_2873.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>బానెట్ ఎత్తి కాస్సేపు కుస్తీ పట్టిన డ్రైవర్, వాన్ డోర్ తీసి వొక కాలు లోపల పెట్టి "ఏటయ్యిందో నాకు తెలీడం లేదమ్మా. సూత్తుంటే బాగా పల్లెటూరిలా వుంది. వూళ్ళోకెళ్ళి ఎవరైనా మెకానిక్ దొరుకుతాడేమో సూసొత్తాను. కూసింత టైమ్ పట్టేలాగే వుంది మరి. ఇక్కడ రోడ్డుపక్కన ఏదో చిన్న వొటేలు వుందమ్మా. మనాళ్ళందరూ అక్కడే కూసున్నారు" అని వ్యాన్ లో వంటరిగా మిగిలిపోయిన కిరణ్ తో చెప్పి వూరి వైపు వెఌపోయాడు డ్రైవర్.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ముందురోజు మొత్తం మెడికల్ కాంప్ లో పనిచేసి అలిసిపోడం వల్ల అతను మాట్లాడుతున్నది తనతోనే అని తెలుస్తున్నా కనురెప్పలు పైకి లేవడానికి ససేమిరా అన్నాయి. కాస్సేపు అలాగే బధ్ధకంగా కిటికీకి తలవాల్చికూచుండిపోయింది. అటుగా వెళుతున్న పిల్ల తెమ్మెర చెంపలు నిమిరి పలకరించి వెళ్ళింది. ఆ స్పర్శతో ఏదో పరిచయమున్నట్టనిపించి కళ్ళు విప్పి చుట్టూ చూసింది కిరణ్. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ఆ పరిసారాలు కూడా తనకి బాగా తెలుసున్నట్టనిపించాయి. నెమ్మదిగా వాన్ దిగి, చుట్టూ చూస్తూ అందరూ కూచుని వున్న పాక హోటల్ వైపు నడిచింది. ఒక పక్కగా వున్న టేబుల్ దగ్గర కూచుని కాఫీ చెప్పింది. తన కేసి పలకరింపుగా వొకసారి చూసి మిగిలిన స్టాఫంతా ఎవరి కబుర్లల్లో వాళ్ళు మునిగిపోయారు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">చుట్టూ చూస్తూ కాఫీ సిప్ చేస్తుంటే, రోడ్డుకవతలి వైపు చిన్న బస్ స్టాప్, సూరయ్య దంపతుల జ్ఞాపకార్ధం అని సగం చెరిగిన అక్షరాలు. ఆ పేరు తనకి బాగా పరిచయమే. కోపమొచ్చినప్పుడల్లా రవిని సూరయ్యా అని పిలిచేది కదూ. అలా పిలిచినప్పుడల్లా, ఎర్రగా మారిపోయే రవి మొహం గుర్తుకొచ్చి తనకి తెలియకుండానే పెదాలు సన్నగా విచ్చుకున్నాయి. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ఆ బస్ స్టాప్, ఆ వూరూ కూడా తనకి పరిచయమే అన్న విషయం మనసులో మెదలగానే, పెదవులమీద చిరునవ్వు కాస్తా మాయమయ్యింది. సుగర్ లెస్ కాఫీ లో చేదు ఇప్పుడు బాగా తెలుస్తోంది. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"> *****</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">దాదాపు పదేళ్ళై వుంటుంది. కిరణ్ రవి చేతిలో చెయ్యి కలిపి ఇదే బస్ స్టాప్ లో బస్ దిగింది. ఐదేళ్ళ స్నేహాన్ని ఎప్పటికీ విడిపోని బంధం గా మార్చుకోవాలని ఇద్దరి కళ్ళల్లో కలలు. ఎప్పటికీ నీ కలలకి తోడుంటా అని మాటిస్తూ వెచ్చగా నొక్కుతున్న రవి చేతి స్పర్శ. నీకింక అన్నింటిలో తోడుంది... ఏ భయం లేదు, అని కిరణ్ మనసు గట్టిగా చెబుతోంది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">రెండవ రోజు, అదే బస్సు తిరిగి వెళ్ళే వేళకి కిరణ్ ని బస్ ఎక్కించడానికి వచ్చాడు రవి. ఇద్దరూ చెరో వేపూ చూస్తున్నారు. మాట్లాడాలి. కానీ ఎలా మాట్లాడాలో, ఎలా మొదలెట్టాలో ఎవరికీ తెలియడం లేదు. ఇన్నేళ్ళ పరిచయంలో ఇంత సేపు ఇద్దరూ మౌనంగా వున్న సందర్భం ఎప్పుడూ రాలేదు. బస్ రావడానికి ఎంతసేప్పడుతుందీ అని పక్కనే వున్న కిళ్ళీ కొట్టులో అడిగి వచ్చాడు రవి.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ముందుగా రవే నోరు విప్పాడు. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"నువ్వు మా ఇంట్లో వుండలేవు కిరణ్. మనిద్దరి వూహలూ, కలలూ వొకటే అనుకున్నాం. కానీ ఇద్దరి దారులూ కలవడం కష్టం."</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ఈ మాటలు చెప్పి ఎటో చూస్తున్నాడు రవి. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">తనూ ఇంచు మించు ఇదే చెప్పాలనుకుంది, కానీ అవే మాటలు రవి నోటి వెంట వినడం కష్టంగా అనిపించింది.</span></div><br /><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br />
<span face="Verdana, sans-serif"> **************************</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">రవి తండ్రి ఆ వూరి సర్పంచ్. వూరిని చాలా బాగా చూసుకుంటాడని పేరు. ఇరవై ఏళ్ళుగా ఎప్పుడూ ఏకగ్రీవంగా ఎన్నికవడమే ఆనవాయితీ. అది రవి తాత గారినుంచి కొనసాగిన వారసత్వం.</span><br />
<br />
<span face="Verdana, sans-serif">ఆ వూళ్ళో బస్ స్టాప్ మీదున్న సూరయ్యగారే, రవి తాతగారు.ఆ పేరునే రవి అని మార్చి తాత పేరు పెట్టారు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">రవి తన తండ్రి గురించీ, ఆయన పలుకుబడి గురించీ చెప్పే కబుర్లు విని, పెద్ద జమీన్దార్ లా వుంటారనీ, పెద్ద ఇల్లూ, ఇంటినిండా పని వాళ్ళూ, అంతా కోలాహలం గా వుంటుందని కాస్త బెరుకుగా అనిపించేది కిరణ్ కి.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">కానీ రవి ఇల్లు చాలా మామూలుగా వుంది. అమ్మా నాన్నలూ మామూలుగానే వున్నారు. రవీ వాళ్ళమ్మ కిరణ్ ని చాలా బాగా పలకరించారు. వాళ్ళ నాన్నగారు రిజర్వుడుగా వున్నారనిపించింది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif">రోజంతా వూరు చూడ్డం, వూరివంటలు రుచి చూడ్డంతో సరదాగానే గడిచిపోయింది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">రాత్రి కరెంటు పోయి నిద్ర పట్టక, డాబా పైకి చేరి పచార్లు చేస్తోంది కిరణ్. చుట్టూ చీకటి. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">కింద వాకిట్లో, రవి తండ్రి మంచం వాల్చుకుని కూర్చుని వున్నారు. తల్లి, అరుగుమీద లాంతరు వెలుగులో ఏవో ఆకు కూర వొలుస్తూ కూచుంది. ఆమె పక్కనే రవి. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"పిల్ల కళగా వుంది కదండీ..." రవి తల్లి గొంతు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">పక్కవాళ్ళ మాటలు చాటుగా వినకూడదు అన్న మర్యాద కాస్త పక్కకి జరిపి అక్కడే నిలబడింది. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"ఆ పిల్లని పెళ్ళిచేస్కుందావనుకుంటున్నావా రా...?" రవి తండ్రి ఏ ఉపోద్ఘాతంతో పని లేకుండా విషయంలోకొచ్చేసారు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"అవును నాన్నా. మీకు చూపిద్దామనే తీసుకొచ్చాను. తనంటే నాకు చాలా ఇష్టం." రవి కూడా ఏమీ మొహమాట పడలేదు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"నువ్వు పట్నం వెళ్ళి పై చదువులు చదువుతానంటే, నేనడ్డెట్టలేదు. కానీ నువ్వు పట్నం లోనే వుంటానంటే వొప్పుకోలేను. మా బాబు తరవాత నేనెలాగ వూరి పగ్గాలు తీసుకున్నానో, నా తరవాత నువ్వూ అలాగే ఈ వూరి బాగోగులు సూసుకోవాలని నా ఆశ. నీ సదువు కూడా ఈ వూరి బాగుకే వుపయోగపడాల."</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"తను డాక్టరైనా కానీ తనకి పట్నాల్లో వుండాలని లేదు నాన్నా. చిన్న వూళ్ళల్లో జనాలకి అందుబాటులో వుండాలనే అనుకుంటోంది. తన చదువు కూడా మన పల్లెకి...." రవి మాట పూర్తి కాకుండానే, రవి తండ్రి లేచి నుంచున్నాడు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"మన ఇంటి కోడలు ఏనాడు గడపదాటి వూళ్ళో తిరగలేదురా. అది ఇప్పుడు జరగడం నాకిష్టం లేదు. తనూ నీతో పాటు ఈ వూరొచ్చి, అమ్మలాగానే ఇంటిపట్టున గుట్టుగా సంసారం చేస్తుందీ అంటావా నాకే అభ్యంతరం లేదు." వేరే ఏ చర్చకీ అవకాశం ఇవ్వకుండా కండువా దులిపి ఇంట్లోకి నడిచాడాయన.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">కరెంటు వచ్చేసరికి, రవి తల్లి ఆకుకూర పళ్ళెం పట్టుకుని భర్త వెనకాలే లోపలకి వెళ్ళిపోయింది, తను చెప్పడానికి వేరే అభిప్రాయాలేవీ లేవని తేల్చేస్తూ. అక్కడే కూచున్న రవి మొహం లో ఏం రంగులు మారుతున్నాయో డాబా మీదకి కనపడలేదు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">వూరంతా దీపాలు వెలుగుతున్నాయి. కిరణ్ మనసులో మాత్రం మొత్తం శూన్యం.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"> ****</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">హారన్ శబ్దానికి వులిక్కి పడి చూసింది. రవి అప్పటికే తన బాగ్ బస్ లో పెట్టేశాడు. మౌనంగా బస్ ఎక్కి కూచుంది. వీడుకోలు చెప్పడానికి వచ్చిన వాళ్ళు కిటికీల్లో కి చేతులు జాపి మరీ జాగర్తలు చెపుతున్నారు. తను రవి కేసే చూస్తోంది. రవి మాత్రం జేబులో చేతులు పెట్టుకుని దిక్కులు చూస్తున్నాడు. కిరణ్ మాత్రం చూపు తిప్పకుండా అతన్నే చూస్తోంది. అతనింకా ఏం చెప్పాలని మనసు ఆరాట పడుతోందో మాత్రం తనకే అర్ధం కావడం లేదు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">కాబోయే అత్తా, మామలని పరిచయం చేస్తానని ఆ వూరు తీసుకొచ్చేముందు చెప్పాడు. తనని మాత్రం వాళ్ళకి కోడలిగా పరిచయం చెయ్యలేకపోయాడు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">నెమ్మదిగా రవి రూపం మసకబారిపోతోంది. ఇంక ఈ ప్రయాణంలో తను వంటరిదే, నీకు నువ్వే తోడు అని రెండు చేతులు కలిపి బిగించి గట్టిగా వూపిరి తీసుకుంది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"> ****</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">కప్పులో కాఫీ ఐపోయింది. చేదు రుచి నాలిక మీదే మిగిలిపోయింది. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">దూరంగా బుల్లెట్ మీద వచ్చేది.. అతనేనా? తనలాగే వున్నాడు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">అప్పట్లో ఎప్పుడూ బ్రాండెడ్ బట్టల్లో వుండేవాడు. ఇప్పుడు మామూలు పాంటూ, షర్టూ. రూపం లో పెద్ద మార్పేవీ రాలేదు. చూస్తుండగానే దూరం తగ్గి దగ్గరయ్యింది. బండి వెనకాల, వ్యాన్ డ్రైవర్.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">బండి దిగి డ్రైవర్, కిరణ్ దగ్గరకొచ్చి చెపుతున్నాడు.. మెకానిక్ షాపులో ఇలా మెడికల్ క్యాంపు నుంచి వస్తుంటే బండి వూరిపొలిమేరల్లో ఆగిపోయిందని సెప్పానమ్మా, ఈ వూరి సర్పంచ్ గారికి డాక్టర్లంటే చాలా గౌరవమని సెప్పి, షాపులో కుర్రోడినిచ్చి ఆయన్ని కలవమని పంపాడమ్మా. విసయం సెప్పగానే, బండి బాగయ్యేదాకా మనందరికీ వసతి ఏర్పాటు సెయ్యడానికి ఆయనే సొయంగా వొచ్చేరమ్మా. సంబరంగా చెప్పుకుపోతున్నాడు డ్రైవర్.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ఎక్కడ బస ఏర్పాటు చెయ్యాలి, భోజనాలెవరింట్లో చూడాలి అని తన వెనకే వచ్చిన వ్యక్తికి పనులప్పగిస్తున్నాడు రవి. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">తనని గుర్తుపట్టాడో లేదో, లేక చూసి చూడనట్టు తప్పుకుంటున్నాడో అర్ధం కాక అతన్నే గమనిస్తోంది కిరణ్.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">పదండమ్మా, ఇక్కడ దగ్గర్లో వొక ఇంట్లో కాస్సేపు రెస్టు తీసుకుందాం అని నర్సు వచ్చి పిలిచేవరకూ అతని వెంటే తన చూపులు పరిగెడుతున్నాయన్న సంగతే మర్చిపోయింది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ఇల్లు చక్కగా అమర్చి పెట్టి వుంది. </span><span face="Verdana, sans-serif">ఇంట్లో వొక పెద్దావిడ వున్నారు. ఆవిడ అందరికీ ఏం కావాలో చెక చెకా చూసుకుంటోంది. వొక చక్కటి గది చూపించి ఇది మీరు వాడుకోండమ్మా అందావిడ. </span><span face="Verdana, sans-serif">ఆ గదిలో రవి అమ్మా నాన్నల ఫోటో చూసాక అర్ధమయ్యింది అది అతనిల్లే అని. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">మధ్యాన్నం వేడి వేడి పప్పూ కూరా తో రుచిగా భోజనాలు పెట్టింది ఆవిడే. భోజనాలయ్యాక, </span><span face="Verdana, sans-serif">అందరూ తలో చోటూ చూసుకుని కునుకు తీస్తున్నారు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">వంటింట్లో అన్నీ సద్దుకుంటున్న పెద్దావిడ దగ్గరకెళ్ళి, ఇది సర్పంచ్ గారిల్లేనా అని అడిగింది కిరణ్.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"అవునమ్మా."</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"వాళ్ళమ్మా నాన్నగారూ...?" </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"ఆళ్ళు ఏడాదిలో ఆర్నెల్లు తీర్థ యాత్రల్లోనే వుంటారమ్మా..."</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"మీరు...?"</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"నా కొడుకూ కోడలూ రోడ్డు పెమాదం లో పోయారమ్మా. వొక్కదానివే ఏం సేత్తావ్ అని అయ్యగారు ఇక్కడకి తీసుకొచ్చేశారమ్మా. చాలా మంచి మనిషి. ఆయన పెళ్ళెందుకు సేసుకోలేదో మాత్రం మాకెవ్వరికీ తెలవదమ్మా." కిరణ్ అడగాలనుకోని ప్రశ్నకి కూడా సమాధానం చెప్పేసి, సద్దిన అంట గిన్నెలి పట్టుకుని పెరటి వైపు వెళ్ళిపోయింది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">తనకిచ్చిన గదిలో మంచం మీద ఎంత సేపు కళ్ళు తెరిచే పడుకుందో తెలియదు, ఆయమ్మ మెల్లగా తలుపు తోసి వాన్ రెడీ అంటమ్మా అని పిలిచే వరకూ.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">లేచి మొహం కడుక్కుని రెడీ అవుతుంటే గుర్తొచ్చింది, రవి మళ్ కనపడనే లేదు అని.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">బయటికొచ్చి వాన్ ఎక్కుతుంటే డోర్ తీసి పట్టుకున్నాడు. తన సీట్ లో కూచున్నాక, కిటికీ వైపు వచ్చి చెప్పాడు, నువ్వు వెళ్ళాలనుకున్న దారి వదలలేదు, గుడ్ అని. వాన్ కదిలిపోయింది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">కిరణ్ కనుమరుగయ్యేవరకూ చూసి, తన గదిలోకి వచ్చి తలుపు వేసుకుని, పదేళ్ళ క్రితం తన డైరీ లో కిరణ్ తో చెప్పనీ, ఎప్పటికీచెప్పాలనుకోని మాటలని చేత్తో తడిమాడు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">"కిరణ్, నాన్న ఏనాడూ నేనడిగినది కాదనలేదు. ఇవాళ ఆయన్ని ఎదిరించి, పోరాడి నీతో వచ్చెయ్యొచ్చు. కానీ అది న్యాయమని అనిపించడం లేదు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">నిన్ను, ఈ వూళ్ళో మామూలు ఇల్లాలుగా వచ్చి నాతో బతకమని కన్విన్స్ చెయ్యొచ్చు. అదీ న్యాయమనిపించడం లేదు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">నేను నిన్ను వొక అందమయిన చదువుకున్న అమ్మాయిగా మాత్రమే ఇష్టపడలేదు. నీ కలలనీ, ఆశయాలనీ కలిపి వొక వ్యక్తిగా ఇష్ట పడ్డాను. ప్రేమించడం కంటే ఎక్కువ గౌరవించాను.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">అన్ని ఆశయాలు వదిలేసి వొక మామూలు అమ్మాయిగా నాతో వుంటే, నీమీద ఏ రోజయినా ఆ గౌరవం తగ్గిపోతే...అది నేనే భరించలేను.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">నా దృష్టిలో ఎప్పుడూ ఎత్తులోనే వుండాలి నువ్వు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">ఇవన్నీ నీతో చెప్పి, నీ సానుభూతితో మనం దూరమవ్వొచ్చు. కానీ నేనొక మనసులేని మనిషి గా గుర్తుండిపోతేనే నీకు తక్కువ బాధ కలుగుతుందనిపిస్తోంది........"</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">పుస్తకం మూసి గుండెలమీద పెట్టుకుని మంచం మీద వాలాడు.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">నేనాశ పడ్డట్టూ తలెత్తుకుని చూసేలాగే వున్నావు... ప్రౌడ్ ఆఫ్ యూ... మనసు మెత్తగా చెప్పింది.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"> ****</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">సాయంకాలం నీరెండ వెచ్చగా మొహానికి తగులుతోంది. ఎర్రటి సూర్యుడినే చూస్తోంది కిరణ్.</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">నువ్వు తీసుకున్న నిర్ణయం నాకోసమే అని నాకు తెలియదనుకున్నావు కదూ. నువ్వు చూపు తిప్పుకున్నంత మాత్రాన, నీ మనసు చదవలేననుకున్నావా?</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">మనం కలిసి ప్రయాణం చెయ్యక పోవచ్చు. కానీ మన గమ్యం వొకటే రవీ...</span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif">కంటికి కనపడకపోయినా నీతోనే వుంటా అని చెబుతూ ఆ రోజుకి సెలవు తీసుకుంటున్న ఎర్రటి 'రవి' నే </span><span face="Verdana, sans-serif">కన్నార్పకుండా </span><span face="Verdana, sans-serif">చూస్తోంది డా. కిరణ్మయి. </span><br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<br />
<br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<br />
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
<span face="Verdana, sans-serif"><br /></span>
</div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-4714543218450815642020-12-28T18:11:00.000-06:002020-12-29T15:28:24.557-06:00కలల తీరం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"మహీ .... కాఫీ పెట్టావా? మగ్ లో పోసెయ్. వెళ్తూ కార్ లో తాగుతాలే. " హడావిడి గా రెడీ అవుతూ బెడ్ రూమ్ లోంచే అరిచి చెప్పాడు కార్తిక్.<br />
<br />
"కాఫీ ఇక్కడ పెట్టాను."<br />
<br />
"నేనేం చెప్పాను? వొక సారి చెప్తే వినిపించుకోలేనంతలా ఏం చేస్తున్నావ్?"<br />
<br />
"ఏం చెప్పావ్ నువ్వూ?"<br />
<br />
"మగ్ లో పొయ్యమన్నాను కదా!"<br />
<br />
" ఓ అవునా... సరే పోస్తాను లే."<br />
<br />
"ఏంటీ వొక పక్కన టైమ్ అయిపోతుంటే అంత తాపీగా చెప్తున్నావ్." మహీ ఎక్కడా కంగారు పడకపోవడం కార్తీక్ ని ఇంకా చిరాకు పెడుతోంది.<br />
<br />
"ఇదిగో మగ్."<br />
<br />
"నీకు నేనెవన్నా పట్టడం లేదు ఈ మధ్య."<br />
<br />
"సరే టైమ్ అయిపోయిందన్నావ్ కదా. ఇంక వెళ్ళు."<br />
<br />
"డాడ్, కెన్ యూ డ్రాప్ మీ ఎట్ మై స్కూల్? ఇట్స్ గెటింగ్ లేట్ ఫర్ మీ." కార్తీక్ లాగానే హడావిడి గా పరిగెడుతూ వచ్చాడు వరుణ్.<br />
<br />
"అమ్మని అడగచ్చు కదరా. నాకే టైమ్ అయిపోతుంటే వొకపక్క."<br />
<br />
"ఓహ్ నో. అమ్మ నా. నన్ను నా పని చేసుకోనివ్వదు. వంద ప్రశ్నలడుగుతుంది వెళ్తున్నంత సేపూ".<br />
<br />
"వరుణ్ దట్స్ బాడ్. నువ్వు చాలా రూడ్ గా మాట్లాడుతున్నావు రా" కొడుకుని మందలిస్తూనే మహి మొహం లోకి చూసాడు కార్తీక్.<br />
<br />
మహి ని చూస్తే వరుణ్ అన్న మాటలకి ఏమీ బాధ పడ్డట్టు లేదసలు. వీళ్ళు వెళితే తలుపేసుకుందాం అన్నట్టు నిర్లిప్తం గా చూస్తోంది.<br />
<br />
వరుణ్ ఇలా అన్నప్పుడల్లా మహీ ఎప్పుడూ పెద్ద గొడవ చేసేది. వాడికి తనంటే కొంచెం కూడా గౌరవం లేదనీ, తను చెప్పినది వినిపించుకోడనీ బోల్డు కంప్లెంట్లు చెప్పేది. దానికి కార్తీక్ కొడుకునే వెనకేసుకొచ్చేవాడు. వాడికి ఇంకా ఇంపార్టెంట్ పనులు చాలా వున్నాయ్ అని మహీ వాదనని తేలిగ్గా తీసి పారేసే వాడు. కానీ కొన్నాళ్ళుగా మహీ దగ్గరనుంచి ఎటువంటి కంప్లెయింట్లూ రావడం లేదసలు.<br />
<br />
మహీ గొడవపడితే బావుణ్ణనిపించింది వొక్కసారి కార్తీక్ కి.<br />
<br />
డ్రైవ్ చేస్తుంటే కూడా మహీ నిర్లిప్తమైన మొహమే గుర్తొస్తూ వుంది. ఇవాళే కాదు, కొన్నాళ్ళుగా గమనిస్తున్నాడు.<br />
<br />
"వరుణ్, ఈ మధ్య అమ్మ నాతో అసలు దేనికీ గొడవ పడట్లేదు రా ...!"<br />
<br />
"ఓహ్ దట్స్ కూల్ దెన్" ఐ పాడ్ లోంచి తల తిప్పకుండానే సమాధానం చెప్పాడు వరుణ్.<br />
<br />
"అది కాదురా. అబ్సర్వ్ చేసావా, కొన్ని రోజులుగా తను చాలా సైలెంట్ గా వుంటోంది."<br />
<br />
"నాకవన్నీ అబ్సర్వ్ చేసే టైమ్ లేదు డాడ్...హావ్ అ గుడ్ డే...సీ యూ" స్కూల్ రాగానే హడావిడి గా కార్ దిగి పరిగెత్తాడు వరుణ్.<br />
<br />
వాడిదంతా నా పోలికే అని పొంగిపోయేవాడు కార్తీక్ ఎప్పుడూ. పదిహేనేళ్ళకే తనకి ముఫ్ఫైల్లో వచ్చిన ఆ నిర్లక్ష్యం వచ్చేసిందా సందేహం ముల్లులా గుచ్చింది.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
"మహీ ఇవాళ పొద్దున్న ఆరింటికే వెళ్ళాలని చెప్పాను. గుర్తుందా."</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
"ఆ... నీ కాఫీ, బ్రేక్ ఫాస్ట్ టేబుల్ మీద పెట్టేసాను."</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
"అబ్బా అది కాదు. ఇంత పొద్దున్నే ఎక్కడికి వెళ్తున్నావ్ అని అడగవా?"</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
"ఎక్కడికి వెళ్తున్నావ్?"</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
మహి మొహం లో నిరాసక్తత చూసాకా కార్తీక్ చెప్పాలనుకున్నది ఇప్పుడు చెప్పాలనిపించలేదు. అనూ ని డైరెక్ట్ గా చూస్తే సర్ప్రైస్ అవుతుందిలే అనిపించింది.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
అనూ కార్తీక్ కి పిన్ని కూతురు. అంతకంటే ఎక్కువ, మహి కి ప్రాణ స్నేహితురాలు. ముగ్గురూ వొకే స్కూల్, ఇంటర్ వరకూ వొకే కాలేజ్. ఇంటర్ తర్వాత ముగ్గురూ మూడు దార్లు ఎన్నుకున్నారు. కార్తిక్, మహీ ఇంజనీరింగ్ వైపు వెళ్తే, అనూ మెడిసిన్ చదివి తర్వాత సైకాలజీ లొ స్పెషలైజ్ చేసింది. అనూ ఇండియాలో సెటిల్ ఐతే, కార్తీక్, మహీ అమెరికాకి వలస వచ్చేసారు. కాన్ఫరెన్స్ పని మీద యూ.ఎస్ లో మీ వూరే వస్తున్నా అని క్రితం వారం మైల్ పెట్టింది. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
***</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
"అడ్రెస్ మైల్ చేసావు కదా, నేనే కాబ్ లో వచ్చేద్దామనుకున్నాను. లేకపోతే మహీ వస్తుందనుకున్నా. నువ్వే స్వయంగా వస్తావని ఎక్స్పెక్ట్ చెయ్యలేదు రా..." సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకుంటూ అంది అనూ.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
"మహి కి అసలు చెప్తే కదా నువ్వొస్తున్నట్టు."<br />
<br />
"చెప్పలేదా? అదేం?"<br />
<br />
"వూరికే. చిన్న సర్ప్రైజ్ ఇద్దామని."<br />
<br />
"అబ్బో నీకిలాంటి ఆలోచనలెప్పట్నుంచీ వస్తున్నాయి బాబూ..." అనూ గొంతులో కాస్త వెటకారం తొంగి చూసింది.<br />
<br />
"అదీ కాక చూసి చాలా రోజులయ్యింది కదే..."<br />
<br />
"రోజులు కాదురా. ఏళ్ళయింది. రెండేళ్ళ ముందు వరకూ కనీసం మహీ అయినా అప్పుడప్పుడూ ఫోన్ చేసేది, నీ మీద కంప్లెయింట్లు చెప్పడానికి. ఈ మధ్య అదీ మానేసింది. పిల్లాడేం చేస్తున్నాడు? ఎలా వున్నాడు?"<br />
<br />
కారు అద్దంలోంచి బయటకి చూస్తూ గల గలా మాట్లాడుతోంది అనూ.<br />
<br />
"వాడిప్పుడు లెవెంత్ గ్రేడ్. ఎప్పుడూ అబ్బాయిగారు బిజీ బిజీ. నాకే అప్పుడప్పుడూ దర్శనమిస్తూ వుంటాడు."<br />
<br />
"నీకులాగే అనమాట. రోజులెంత గిర గిరా తిరిగిపోతున్నాయో కదా! నిన్న గాక మొన్నేమహీ వాడినెత్తుకుని అన్నం తినిపిస్తున్నది కళ్ళ ముందు మెదులుతోంది. అప్పుడే అంత పెద్దాడైపోయాడు. అవునురా మహీ ఎలా వుంది?"<br />
<br />
"............."<br />
<br />
బయటకి చూస్తున్నదల్లా, అవతలవైపు నుంచి సమాధానం ఎంతకీ రాకపోయే సరికి కార్తీక్ వైపు తిరిగింది. కార్తీక్ మొహం సీరియస్ గా వుంది.<br />
<br />
కాస్సేపు మౌనం తర్వాత కార్తీకే అన్నాడు.<br />
<br />
"మహీ గురించే నీతో కాస్త మాట్లాడాలి."<br />
<br />
"ఏం? ఏమయిందీ? ఏదయినా సమస్యా దానికీ?"<br />
<br />
"..........."<br />
<br />
కార్తీక్ ఇంతలా ఆలోచిస్తున్నాడంటే విషయం ఏదో పెద్దదే అనిపించి ఏం చెప్తాడా అని అతనికేసే చూస్తోంది అనూ.<br />
<br />
"దానికసలు కోపమే రవట్లేదు అనూ..."<br />
<br />
"నీ కోపం చూసి దానికి వైరాగ్యం వచ్చి వుంటుంది లే. అయినా అదా నీ సమస్యా? ఇది చెప్పడానికా ఇంతలా ఆలోచించావు?" తేలిగ్గా నవ్వేసింది.<br />
<br />
"ఇలా తీసి పడేస్తారనే ఎవరితో అయినా చెప్పడానికి కూడా భయపడుతున్నాను. నువ్వంటే చిన్నప్పట్నుంచీ మా ఇద్దరికీ తెలుసున్నదానివని నీతో చెప్పాలని పనికట్టుకుని ఎయిర్ పోర్ట్ కి వస్తే ఆఖరికి నువ్వు కూడా..." నిష్టూరంగా అన్నాడు కార్తిక్.<br />
<br />
"పొద్దున్నే లేచి మరీ నాకోసం వచ్చావంటే ఏదో వుందనుకున్నాలే గానీ... అందులో సమస్య ఏంటో నాకర్ధం అవ్వట్లేదు. మరీ వొక్క ముక్కలో చెబితే ఏం తెలుస్తుంది రా?"<br />
<br />
"మహీ నాతో అసలు గొడవపడ్డం లేదు. నేను ఏమన్నా ఎదురు చెప్పడం లేదు. ఇంతకన్నా ఏం చెప్పాలో నాకూ అర్ధం కావట్లేదే. చెప్పాలంటే నాతోనే వున్నా అది నాతో వున్నట్టనిపించట్లేదు."<br />
<br />
"ఉమ్... ఎన్నాళ్ళుగా అలా వుంటోంది?"<br />
<br />
"నేనొక నెలగా గమనిస్తున్నా..."<br />
<br />
"సరేలే ఏదో విషయం ఎక్కువగా ఆలోచిస్తూ వుండి వుంటుంది. నేను ఈ కాన్ఫరెన్స్ అయ్యాకా వీకెండ్ ఇంట్లోనే వుంటానుగా అప్పుడు మాట్లాడి చూస్తాలే. కంగారు పడకు."<br />
<br />
***<br />
<br />
"కార్తీక్, వరుణ్ ఏరీ?" లేటుగా నిద్ర లేచొచ్చి కాఫీ కలుపుకుంటూ అడిగింది అనూ.<br />
<br />
"కార్తీక్ ఆఫీస్ కి వెళ్ళాడు. వరుణ్ కి ఏదో క్లాస్ ట..."<br />
<br />
"వీకెండ్ కూడానా...!"<br />
<br />
"ఊ..."<br />
<br />
"నీకూ కాఫీ కలపనా?"<br />
<br />
"సరే..." ఏదో ధ్యాసలో వున్నట్టు వస్తున్నాయి మహీ దగ్గరనుంచి సమాధానాలన్నీ.<br />
<br />
"పదా కాఫీ తాగుతూ కాస్సేపు పాటియో లో కూచుని కబుర్లు చెప్పుకుందాం. వచ్చినప్పటినుంచీ ఏదో హడావిడే అయిపోతోంది. ఈ వీకెండ్ కి ఇంకేం పనులు పెట్టుకోలేదు. నీతోనే గడపాలనీ " అనూ వెనకే నడిచింది మహీ.<br />
<br />
పొద్దుటి నీరెండ వెచ్చగా తగుల్తోంది. ఏదో తనది కాని చోట వున్నట్టు దిక్కులు చూస్తూ కూచుంది మహి. తనతో మాట్లాడ్డం పెద్ద ఆసక్తి వున్నట్టు కూడా అనిపించలేదు అనూకి మహిని చూస్తుంటే.<br />
<br />
వరుణ్ చదువు గురించీ, కార్తీక్ ప్రోజెక్ట్స్ గురించీ ఏవో ప్రశ్నలు వేస్తూ, మహీనే గమనిస్తోంది అనూ. ఎటో చూస్తూ ఊ, ఆ అన్న పదాలు దాటకుండా జవాబులు చెప్తోంది మహి.<br />
<br />
"మహీ, మనం కాలేజీ దగ్గర సమోసాలు తినే వాళ్ళం ఆ బండి గుర్తుందా?"వున్నట్టుండి టాపిక్ మార్చింది అనూ.<br />
<br />
"అవునే. చాలా బావుంటాయి కదా సమోసాలక్కడ. ఆ బండి ముందు కూచుని ఎన్ని కబుర్లు చెప్పుకునే వాళ్లం. రోజూ మనం అక్కడ సమోసాలు తినేటప్పుడే ఆ రోడ్ లో కార్తీక్ వెళ్ళేవాడు. ఫ్రెండ్స్ తో మాట్లాడుతూనే వెనక్కి తిరిగి దొంగ చూపులు చూసే వాడు. స్కూల్లో మనతో కలిసే తిరిగినా, కాలేజీకొచ్చేసరికి అబ్బాయిల గ్రూప్ వేరయిపోయింది కదా!<br />
<br />
నీకు గుర్తుందా, ఇంజనీరింగ్ లో వుండగా అందరం సెలవలకి వచ్చినప్పుడు, ఇంట్లో ఫ్రెండ్స్ దగ్గరకెళ్తున్నా అని మనిద్దర్నీ సినిమాకి తీస్కెళ్ళాడు. మీ బాబాయ్ చూసేసారు. ఇంటికెళ్ళాక పెద్ద గొడవ.<br />
<br />
ఏయ్ అనూ నీకు గుర్తుందా, న్యూయర్ కి నాకొక్కదానికే గ్రీటింగ్ పంపాడు. నీకు పంపడం మర్చిపోయాడని నీకెంత కోపమొచ్చిందో. "<br />
<br />
అప్పటిదాకా మాటలే మర్చిపోయినట్టున్న మహి, కట్టలు తెంచుకున్న సెలయేరులా గల గలా మాట్లాడటం మొదలెట్టింది. మధ్యలో హాయిగా నవ్వుతోంది. ఆ నవ్వు అచ్చూఅనూకి తెలుసున్న మహిదే. అవునూ, కాదూ అనడానికి తప్ప అనూ కి ఏ అవకాశం ఇవ్వలేదు. అనూ వున్న రెండు రోజులూ మహీ అలా కబుర్లు చెబుతూనే వుంది. ఆ కబుర్ల నిండా వాళ్ళ చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలూ, ఆ జ్ఞాపకాల నిండా అప్పటి కార్తీక్ వుండటం అనూ దృష్టి దాటిపోలేదు.<br />
</div>
<div style="text-align: center;">
***</div>
<br />
<br />
"వచ్చి అరగంట గడిచిపోతోంది. ఇంకో గంట ఆగితే నీ ఫ్లైట్ టైమ్ కూడా అయిపోతుంది. ఏదో కనిపెట్టేస్తానన్నావుగా ఈ రెండ్రోజుల్లో. వచ్చినదగ్గర్నుంచీ ఎటో చూస్తూ కూచున్నావ్?" చిరాకు స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది కార్తీక్ మొహం లోనూ, స్వరం లోనూ.<br />
<br />
అనూ ప్రశాంతం గా నవ్వింది.<br />
<br />
"నేనలా అన్నానా? నీకలా అర్ధం అయ్యిందా? "<br />
<br />
"...."<br />
<br />
"సరే ఈ రెండు రోజుల ఎనాలిసిస్ కి రిసల్ట్ కావాని నీకు అంతే కదా. నేనొకటి అడుగుతాను చెప్పు. మనం కాలేజీలో వున్నప్పుడు, నువ్వు మహీ వెంటపడేటప్పుడు నువ్వు చెప్పిన అందమయిన కబుర్లేమయినా నీకు గుర్తున్నాయా?"<br />
<br />
"అవన్నీ ఎప్పటి రోజులో... ఇంకా అవన్నీ తల్చుకుంటూ కూచుంటామా?"<br />
<br />
"దానికవన్నీ గుర్తున్నాయి. మీ పెళ్ళయ్యాకా, నీ కెరీర్ లో స్ట్రగుల్ అయ్యే రోజుల్లో మీకు రోజూ గొడవలయ్యేవి కదా... అప్పట్లో అది ఫోన్ చేసినప్పుడల్లా చెప్పుకునే విషయాలవే వుండేవి. నీ వర్క్ టెన్షన్స్ అన్నీ దానితో చిన్నచిన్న విషయాలక్కూడా పెద్ద గొడవ చేస్తున్నావనీ. తను నీకు వొక స్ట్రెస్ బస్టర్ లా మాత్రమే కనపడుతున్నాననీ చెప్పుకుని బాధ పడుతూ వుండేది. ఆ విషయాలేవన్నా నీకు గుర్తున్నాయా?<br />
<br />
"ఊ... ఎంత స్ట్రగుల్ అయ్యి ఈ స్టేజ్ కి వచ్చానో గుర్తొస్తూ వుంటుంది. "<br />
<br />
"అవన్నీ దాదాపు అది మర్చిపోయింది.అవి బాధపెట్టినన్నాళ్ళూ నీతో గొడవ పడేది. నాతోనో మరొకళ్ళతోనో చెప్పుకుని బాధ పడేది."<br />
<br />
"ఏమంటున్నావ్ నువ్వూ...?"<br />
<br />
"అది నీతో జీవితాన్నిముడేసుకున్నప్పుడు నువ్వే తన జీవితం అనుకుంది.ప్రతీ విషయం నీతో చెప్పాలనుకునేది. నువ్వూ దానితో అన్నీ పంచుకోవాలనుకునేది. దానికి పెద్దగా అనిపించే సమస్యలు నీకు చిన్నగా అనిపించి తీసి పారేసేవాడివి. వోదార్పు ఆశించిన చోట ఎగతాళి ఎదురవడంతో అది నెమ్మదిగా నీకు దూరమవడం మొదలెట్టింది. అది దూరం జరగడం కూడా నువ్వు గమనించలేదు."<br />
<br />
"కమాన్ అనూ! చిన్నప్పుడు చెప్పినట్టే కబుర్లు చెపుతూ కూచుంటే కుదురుతుందా. నేనేదో నాకోసమే అంతా చేసినట్టు మాట్లాడతున్నావ్ నువ్వు కూడా..."<br />
<br />
"ఎందుకు అంత తొందరగా డిఫెన్సివ్ మోడ్ లోకి వెళిపోతావ్? నన్ను పూర్తిగా చెప్పనివ్వు." అనూ గొంతులో తీవ్రత చూసి కార్తీక్ నోరు మెదపలేదు.<br />
<br />
నువ్వే లోకమనుకున్న మహీ నెమ్మదిగా తన టైమ్ అంతా బాబు కి ఇచ్చేసింది. ఇప్పుడు వాడూ అమ్మ కొంగట్టుకుని తిరిగే దశ దాటిపోయాడు. నీ పరుగులు చూసి, తనూ అలా పరిగెడితే పిల్లాడేమయిపోతాడో అని ఎప్పుడూ కెరీర్ బిల్డ్ చేస్కోవాలనుకోలేదు. దానికంటూ వ్యాపకాలేవీ లేవు. నువ్వు దానితో మాట్లాడ్డవంటే, నీ ఎక్స్పెక్టేషన్ కి తగ్గట్టూ అదేపనయినా చెయ్యలేకపోతే దాని గురించిన దెప్పి పొడుపులే. అవునా?<br />
<br />
"నువ్వూ చూస్తున్నావ్ కదా నేనెంత బిజీ గా వుంటానో. నా చిరాకు లో నాకు టైమ్ కి ఏది అందకపోయినా ఇంకా లేట్ అవుతుంది కదా?"<br />
<br />
"నేను బిజీ అని ఎవరితోనయినా చెప్పడం అంటే ఏంటో తెలుసా? నాకు నీకన్నా ముఖ్యమైన పని వుంది అని.<br />
<br />
చూడు కార్తీక్, చాలా జంటల్లో వొకళ్ళు ఎక్కువ యాంబిషియస్ గా వుంటారు. మిగిలిన భాగస్వామికి దాని వల్ల తమ జీవితం వెలితి గా అనిపించొచ్చు. అలా అనిపించినప్పుడు ఫ్రెండ్స్ తోనో, పిల్లలతోనో, హాబీలతోనో ఆ వెలితిని నింపేస్తారు. కనీసం నింపేసామన్న భ్రమలో అయినా బతికేస్తారు.<br />
<br />
మహీ కూడా ఆ వెలితిని పూడ్చేసుకుంది."<br />
<br />
"దేనితో?" కార్తీక్ మొహం లో ఆశ్చర్యం, అసహనం పోటీ పడుతున్నాయ్.<br />
<br />
"కలలతో"<br />
<br />
"అంటే? నాకేం అర్ధం కావట్లేదు."<br />
<br />
"నువ్వనుకుంటున్నట్టూ నిద్రపోతూ కనే కలలు కాదు. కళ్ళు తెరుచుకుని కనే కలలు."<br />
<br />
"వాట్!?"<br />
<br />
"ఫాంటసీ అంటుంటారు తెలుసు కదా. మనకి నచ్చినవి అందుకోలేకపోయి నిరాశ ఎదురైనప్పుడు అది మనకి అందినట్టు వూహించుకుంటే కొంతవరకూ మనసుకి తృప్తి కలుగుతుంది. మొదట్లో అది కాస్సేపు మనసు సేదతీరటానికే ఆ వూహల ఆసరా తీసుకునుండొచ్చు. నెమ్మదిగా ఆ కలలే దాని ప్రపంచం, దాన్ని ఇబ్బంది పెడుతున్న ఈ నిజం వొక కలా అయ్యాయి. నువ్వు విసుక్కున్నా, కసురుకున్నా తాత్కాలికమే కదా అని నవ్వుతూ వూరుకుంటోంది. చదువుకునే రోజుల్లో మహీ కి కోపం, చిరాకూ అన్నవి ఏమయినా తెలుసా? నాకు తెలిసి అది ఆ ప్రపంచంలోనే బతుకుతోంది. ఇది కేవలం వొక సైకాలజిస్ట్ గా ఎనలైజ్ చేసి చెప్పడం లేదు. చిన్నప్పట్నుంచీ దాంతో దగ్గరగా వున్న ప్రాణ స్నేహితురాలిగా, దాని సున్నితమైన మనసు తెలుసున్నదానిగా చెప్తున్నా.<br />
<br />
నువ్వన్నది నిజమే రా. అది నీతో వుంటున్నా నీతో వుండటం లేదు. ఎప్పుడూ విజయాన్నే చూసిన నీకు ఎంత చెప్పినా ఈ పరిస్థితి అర్ధం అవకపోవచ్చు."<br />
<br />
<br />
"తప్పంతా నాదే అంటావు. అంతేనా?"<br />
<br />
"నీది తప్పనో, దానిది తప్పనో ఏవీ అనడం లేదు. అసలు నేనెవరు అది తేల్చటానికి? తప్పూ, వొప్పూ అనే త్రాసులో ఇమడని విషయాలు ఈ ప్రపంచం లో చాలా వుంటాయని చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తున్నానంతే.<br />
<br />
కార్తీక్, మనం చదువుకునేటప్పుడో, వుద్యోగం చేసేటప్పుడో కొంతమంది పరిచయం అవుతారు. చాలా దగ్గరగా అనిపిస్తారు. కొన్ని రోజులు చనువుగా మసులుతాం. కొన్నాళ్ళకి ఏదో రకంగా దూరం అయిపోతాం. తర్వాత వాళ్ళ దగ్గర నుంచి మైల్ వచ్చినా, కాల్ వచ్చినా టైమ్ వున్నప్పుడు చూద్దాం లే అని ఇగ్నోర్ చేస్తాం. వాళ్ళని మన ప్రయారిటీ లిస్ట్ లో చివరికి తోసేస్తాం.<br />
<br />
అలా తోసేసినది జీవిత భాగస్వామే అయితే? అవతలవాళ్ళ ప్రయారిటీ లిస్ట్ లో తమ నంబర్ ఏంటో వాళ్ళకి అర్ధమైపోతే? నువ్వే ఆలోచించి చూడు."<br />
<br />
"............."<br />
<br />
"ఫ్లైట్ ఎనౌన్స్మెంట్ ఇచ్చేసారు. వస్తాను మరీ..." కార్తీక్ భుజం మీద చెయ్య వేసి మెత్తగా నొక్కి వదిలి చెప్పింది అనూ.<br />
<br />
"అనూ... నా మహీ నాకెప్పటికీ దొరకదా?" తనకి తెలిసి మొదటిసారి తన గొంతు బేలగా వినబడింది కార్తీక్ కి.<br />
<br />
చెకిన్ వైపు వెళుతున్న అనూ తల తిప్పుకుండానే చెప్పింది.<br />
<br />
"దొరకచ్చు. తన కలల తీరం కన్నా మంచి ప్రపంచం దానికి దొరికినప్పుడు."<br />
<br />
కనుమరుగైపోతున్న అనూ కేసే చిన్నపిల్లాడిలా బెంగగా చూస్తూ వుండిపోయాడు కార్తీక్.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-77590690822377153692015-07-16T13:41:00.000-05:002016-12-05T10:24:59.350-06:00కలల తీరం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
నా కథ కలల తీరం తానా 20 వ తానా సావనీరు లో వచ్చింది. రాయమని ప్రోత్సహించి, వోపికగా నా కథ కి సవరణలు, సూచనలూ అందించిన సంపాదకులు నారాయణ స్వామి గారికీ, ప్రచురించిన తానా కి ధన్యవాదాలు.<br />
<br />
http://patrika.tana.org/20th-conference-souvenir/#p=259</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-87336193538822119402015-06-01T11:37:00.001-05:002015-06-01T13:56:24.286-05:00కలల ప్రపంచం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
మొన్న ఆదివారం విజయవాడ రేడియో లో బాలల కార్యక్రమం లో చదివిన కథ. వెనకాల అడవి ఎఫెక్టు వచ్చే సౌడ్స్ కూడా కలిపారుట. :)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #38761d; font-family: Times; font-size: x-large;"><b>కలల ప్రపంచం</b></span></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-SEJM1HZsKwo/VWyKIqWVWFI/AAAAAAAANYM/vKY-5dotZ1M/s1600/5007934769842fcde2c4large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-SEJM1HZsKwo/VWyKIqWVWFI/AAAAAAAANYM/vKY-5dotZ1M/s320/5007934769842fcde2c4large.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"మాతికా మాతికా.... రా మనం అజ్జున్ వాళ్ళింటికి వెళదాం" పరిగెట్టుకుంటూ వచ్చి అక్క చెయ్య పట్టుకుని లాగడం మొదలెట్టాడు మూడేళ్ళ మయూఖ్.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"నా పేరు మౌక్తిక రా బాబూ... అయినా నన్ను అక్కా అని పిలవాలని చెప్పానా" విసుక్కుంది ఏడేళ్ళ మౌక్తిక.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"అబ్బా తొందరగా రా అజ్జున్, మేఘనా వాళ్ళింటికి రమ్మన్నారు కదా ఆడుకోడానికీ?" హడావిడి పడుతూ పరిగెట్టాడు మయూఖ్. వాడికింకా అర్జున్ అని అనడం రాదు మరి.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మౌక్తిక వచ్చి రిమోట్ నొక్కగానే వాళ్ళింటి తలుపులు తెరుచుకున్నాయి.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
ఇంటి ముందే పెద్ద రెడ్ కార్ ఆగి వుంది. </div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
తను రోజూ చేతులతో పట్టుకుని ఆడుకునే కార్ ఎంత పెద్దగా అయ్యిందో అని ఆశ్చర్యంగా చూసాడు మయూఖ్. </div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మౌక్తిక తన ప్రిన్సెస్ బాగ్ లోనుంచి మళ్ళీ రిమోట్ తీసింది. ఈ సారి ఈ రిమోట్ వేరేది. ఇదీ కార్ లాగానే ఎరుపు రంగు లో వుంది. మౌక్తిక ఆ రిమోట్ నొక్కగానే కారు తలుపు తెరుచుకుంది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మౌక్తిక మయూఖ్ చెయ్య పట్టుకుని, కారులోకెక్కించింది. మౌక్తిక కూడా మయూఖ్ పక్కనే కూచుంది. ఇప్పుడు కారు నడపడానికెవరొస్తారా అని కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని చూస్తున్నాడు మయూఖ్.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"ఎక్కడికి వెళ్ళాలో ఎడ్రెస్ చెప్పండీ?" అని వినపడింది హఠాత్తుగా.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మయూఖ్ కి భయమేసి మౌక్తిక చెయ్య గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. మౌక్తిక, భయపడకు తమ్మూ. ఇది మన రెడ్ కార్ మాట్లాడుతోంది. దీని పేరేంటో తెలుసా? మెరుపు. అదే మనల్ని తీస్కెళిపోతుంది తెలుసా అని నవ్వింది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మౌక్తిక ఎడ్రెస్ చెప్పగానే, మెరుపు మెరుపులాగే జుయ్య్ మని దూసుకు పోయింది. వొక పెద్ద అడవి ముందుకి వచ్చి ఆగిపోయింది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మౌక్తికా, మయూఖ్ వొకళ్ళ మొహాలు వొకళ్ళు చూసుకున్నారు.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"మీరు చెప్పిన అడ్రెస్ లో నేను ఇక్కడిదాకానే తీసుకురాగలను." అని చెప్పింది మెరుపు.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మౌక్తిక ముందు కారు దిగింది. మయూఖ్ మౌక్తిక వెనకాలే దిగి చుట్టూ చూస్తూ నుంచున్నాడు. </div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"మీరు వెళ్ళి వచ్చేదాకా నేనిక్కడే వుంటాను." అని చెప్పి మెరుపు వెళ్ళి వొక చెట్టుకింద ఆగింది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
ముందు మౌక్తిక నడుస్తుంటే, అక్క చెయ్యి పట్టుకుని దిక్కులు చూసుకుంటూ వెనకాలే నడుస్తున్నాడు మాయూఖ్.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
చెట్లూ పొదలూ తప్పించుకు వెళ్ళగానే అక్కడ ఆకుపచ్చటి చెట్లూ, ఆ చెట్ల నీడల్లోంచి చొచ్చుక్కుని వస్తున్న సూర్యుడి బంగారు కిరణాలు, కిందంతా తలలూపి పలకరిస్తూ రంగు రంగుల పువ్వులూ. ఆ పూలమీద వొకదాని మీద నుంచి వొక దానిమీదకి వాలుతూ అల్లరి చేస్తూ తిరుగుతున్న పంచె వన్నేల సీతాకోక చిలికలూ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
వాటిని ఆనందంగా చూస్తూ నడుస్తున్న మౌక్తిక భుజం మీద ఏదో వాలినట్టనిపించి చూసింది. వొక బుజ్జి వుడత వచ్చి కూచుంది అక్కడ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
దాన్ని చూసి కాస్త కంగారు పడింది మౌక్తిక.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"భయపడకు నేస్తం. ఈ అడవిలో కొత్తగా కనిపించేసరికి ఏదయినా సాయం కావాలేమో అడుగుదామని వచ్చాను" అంది బుజ్జి వుడత.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
ఆ వుడత చాలా ముద్దొచ్చేసింది మయూఖ్ కి. వాడు చెయ్య జాపగానే బుడుంగు మని వాడి చెయ్యమీదకి దూకేసింది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"నీ పేరేంటీ?" అనడిగాడు దాన్ని.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"నా పేరూ ఖుషీ. ఎప్పుడూ ఆనందంగా వుంటాననీ అలా పిలుస్తారు ఇక్కడందరూ" అని చెప్పిందది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"అసలెప్పుడూ ఆనందంగా ఎలా వుంటావు?" అడిగాడు మయూఖ్. </div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"వాడికన్నీ ప్రశ్నలే. " అంది మౌక్తిక.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"నేనెవ్వరికీ చెడు చెయ్యనూ. చెడు జరగాలని కోరుకోను. అందుకే నాకే దిగులూ వుండదు. ఎప్పుడూ హాయిగా నవ్వుతూ వుండగలను." అని చెప్పి గబుక్కున కిందకి దిగి వొక చిన్న పండు తెచ్చుకుని మళ్ళీ మయూఖ్ భుజం మీదకి గెంతింది ఖుషీ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"భలే భలే" అంటూ చప్పట్లు కొట్టింది మౌక్తిక.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"మేము మా నేస్తాలు అజ్జున్, మేఘనా వాళ్ళింటికి వెళదామని బయలుదేరాం. మా కారు మెరుపు కి ఇక్కడిదాకానే దారి తెలుసుట. నువ్వు సాయం చేస్తావా మరీ? " అన్నాడు మయూఖ్ ఖుషీ తో.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"మరి మీకు అడ్రెస్ తెలుసా?" అడిగింది ఖుషీ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"వో నాకు తెలుసుగా." గడగడా చెప్పేసింది మౌక్తిక.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"హ్మ్...మీరు చెప్పిన వూరు అడవికి ఆ చివర వుంది. మనం అడవికి ఈ చివర వున్నాం. అంత దూరం నడవాలంటే మీకు కాళ్ళు నెప్పెడతాయే" అని ఆలోచనలో పడింది ఖుషీ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"ఊ... వుండండి ఇప్పుడే వస్తా" అని చెట్ల మధ్యలోకి తుర్రుమంది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
అక్కడ పువ్వులన్నీ నవ్వుతూ వీళ్ళకేసి చూస్తున్నాయనిపించి వాటినే కన్నార్పకుండా చూస్తూ నిలబడ్డారు ఇద్దరూ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
వెళ్ళినంత వేగంగానే పరిగెట్టుకుంటూ వచ్చింది ఖుషీ. దాని వెనకాలే వొక యేనుగు నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వచ్చింది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
ఏనుగుని చూసి భయపడిపోయిన మౌక్తికా, మయూఖ్ చెట్టువెనక్కి పారిపోయారు అమ్మో ఏనుగు ఏనుగు అని అరుస్తూ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"అయ్యో భయపడకండి. ఇతని పేరు సహాయ్. ఎప్పుడూ అందరికీ చాలా సాయం చేస్తూ వుంటాడు. మిమ్మల్ని మీ నేస్తాల దగ్గరకి తీసుకెళతాడని పిలుచుకొచ్చాను." చెప్పింది ఖుషీ.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
నెమ్మదిగా చెట్టు వెనకనుంచి ముందుకొచ్చి నుంచున్నారు మయూఖ్, మౌక్తికా.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
ఎక్కడికి వెళ్ళాలో ఖుషీ చెప్పగానే, "పదండి పిల్లలూ పోదాం" అన్నాడు సహాయ్.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మౌక్తికా, మయూఖ్ వొకళ్ళ మొహాలు వొకళ్ళు చూసుకున్నారు.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"వోహో ఎలా ఎక్కాలని ఆలోచిస్తున్నారా? నేను సాయం చేస్తాగా..." అని తొండం ముందుకి చాపింది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
అది పట్టుకోగానే వొక్కొక్కళ్ళనీ తన వీపు మీదకి జాగ్రత్తగా తీసుకెళ్ళి కూచోబెట్టుకుంది.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
మరి వెళ్దామా అనగానే ఇద్దరూ నవ్వుతూ తలూపారు. ఖుషీ కి టా టా చెప్పి ముగ్గురూ అక్కడ నుంచి బయల్దేరారు.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
అడవిలో ప్రతీ చెట్టు పుట్టా, కొమ్మా రెమ్మా గురించీ చెపుతూ వాటిని పలకరిస్తూ వాళ్ళిద్దరినీ తీసుకెళుతోంది సహాయ్. </div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
"అక్కా మరేమో నాకు ఆకలేస్తోంది" మౌక్తిక చెవిలో రహస్యంలా చెప్పాడు మయూఖ్.</div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Times; font-size: medium;">
వాడెంత నెమ్మదిగా చెప్పాననుకున్నా ఏనుగు చెవులు పెద్దవికదా చక్కగా వినపడిపోయింది.<br />
<br />
"ఏంటి పిల్లలూ ఆకలేస్తోందా? కాస్సేపు ఆగండి. ఒక మంచి చోటుకి తీసుకెళతా." అని చెప్పాడు సహాయ్.<br />
<br />
అన్నట్టుగానే వొక పావుగంట లో వొక చోటకి తీసుకెళ్ళాడు. అక్కడకెళ్ళగానే పిల్లలిద్దరూ కళ్ళూ నోరూ తెరుచుకుని వుండిపోయారు.<br />
<br />
అక్కడ చెట్లకి రక రకాల చాక్లెట్లూ, బిస్కట్లూ విరక్కాసి వున్నాయి. చిన్న చిన్న కొలనుల నిండా రక రకాల ఐస్ క్రీములు వున్నాయి.<br />
<br />
"అలా చూస్తే కడుపు నిండి పోతుందా? మీకు నచ్చినవన్నీ తినెయ్యండి" అన్నాడు సహాయ్.<br />
<br />
"అమ్మ ఐస్ క్రీమ్ తింటే జలుబు చేస్తుందంటుంది." దిగులుగా చెప్పాడు మయూఖ్.<br />
<br />
"ఇవి ప్రకృతి తల్లి ఇచ్చిన ఐస్ క్రీములు. ఇవి తింటే ఏమీ కాదు." అనగానే ఇద్దరూ వాళ్ళకి నచ్చినవన్నీ తినేసారు. ఎన్ని తిన్నా మయూఖ్ కి లాలీ పాప్ కూడా తింటేగానీ తృప్తిగా లేదు. అది చూస్తే వొక చిటారు కొమ్మకి వుంది.<br />
<br />
సహాయ్ దగ్గరకెళ్ళి మరేమో నాకా లాలి పప్ తినాలనుంది అన్నడు మయూఖ్. సహాయ్ తన తొండం ఎత్తి ప్రయత్నించినా అది అందలేదు.<br />
<br />
బుంగ మూతి పెట్టిన మయూఖ్ ని చూసి ఏమీ ఫరవాలేదు అని చెప్పి "అల్లరీ" అని గట్టిగా అరిచాడు. ఎక్కడనుంచి వచ్చిందో వొక ఎర్రటి కోతి గబుక్కున వురికింది.<br />
<br />
"ఏంటీ నీ పేరు అల్లరా? భలే విచిత్రంగా వుందే?" అన్నారు పిల్లలిద్దరూ.<br />
<br />
"మరి నేనెప్పుడూ చేసేది అదే కదా. ఇంతకీ నన్నిప్పుడు దేనికి పిలిచారు?" అని అడిగింది అల్లరి.<br />
<br />
"ఈ పిల్లలకి అన్నీ అందాయి గానీ ఆ లాలీ పాప్ అందడంలేదోయ్. నాక్కూడా అందలేదూ. నీ వల్ల మాత్రమే అవుతుందని పిలిచాను." చెప్పాడు సహాయ్.<br />
<br />
"ఓహ్ అదెంత పనీ ఇప్పుడే తెచ్చిస్తా" అని కొమ్మ మీద నుంచి కొమ్మ మీదకి దూకుతూ కోతి కొమ్మచ్చి ఆడేసి ఇద్దరికీ రెండు లాలీ పాప్ లు తెచ్చి ఇచ్చేసింది అల్లరి.<br />
<br />
"పిల్లలూ మరి బయల్దేరదామా?" అనడిగాడు సహాయ్.<br />
<br />
అందరూ అల్లరికి టా టా చెప్పి అక్కడ నుంచి బయల్దేరారు.<br />
<br />
దార్లో నారింజ రసం వున్న జలపాతం కూడా చూపించాడు సహాయ్. అక్కడ కాస్సేపు ఆ జ్యూస్ తాగి ఆడుకుని మళ్ళీ బయల్దేరారు.<br />
<br />
వొక పెద్ద వాగు దగ్గరకి రాగానే ఇదిగో ఇది దాటితే అవతల వైపున్నదే మీరెళ్ళాలనుకున్న వూరు అని చెప్పి ఇద్దర్నీ కిందకి దించాడు.<br />
<br />
"మరిది దాటడం ఎలా?" ఇద్దరూ బిక్కమొహాలేసుకుని అడిగారు సహాయ్ ని.<br />
<br />
"అది మాత్రం నా వల్ల కాదు పిల్లలూ. ఈ వాగు లోతు నా పొడవుకన్నా ఎక్కువ" అని చెప్పాడు.<br />
<br />
మరిప్పుడెలా అని ఆలోచిస్తుంటే, అక్కడకొక పెద్ద జిరాఫీ వచ్చింది.<br />
<br />
"ఏంటీ అందరూ అంతలా ఆలోచిస్తున్నారు?" అనడిగింది సహాయ్ ని.<br />
<br />
"అరే అభయ్ నువ్వా? నీ సంగతే మర్చిపోయి తెగ ఆలోచిస్తున్నాం. ఇంక మా సమస్య తీరిపోయినట్టే." అన్నాడు సహాయ్.<br />
<br />
"ఇదిగో మౌక్తికా, మయూఖ్ ఇతని పేరు అభయ్. చక్కగా ఈ యేరు దాటించేస్తాడు" అని చెప్పేసాడు సహాయ్.<br />
<br />
"వో అదెంత పనీ. కానీ వొకసారి వొకళ్ళని మాత్రమే ఎక్కించుకోగలను. ముందెవరు ఎక్కుతారో చెప్పండి." అన్నాడు అభయ్.<br />
<br />
మౌక్తికా మయూఖ్ ఇద్దరూ ముందు నేను వెళతా అంటే నేను వెళతా అని కాస్సేపు పేచీ పడ్డారు. వాళ్ళ గొడవ ఎంతకీ తేలకపోవడం చూసి, సహాయ్ "సరే మీ ఇద్దరిలో ఎవరి దగ్గరైనా వొక రూపాయి వుందా?" అనడిగాడు.<br />
<br />
"నా దగ్గరుందిగా." అని మౌక్తిక తీసిచ్చింది.<br />
<br />
"సరే ఇది బొమ్మ పడితే మౌక్తిక ముందు వెళ్తుంది, బొరుసు పడితే మయూఖ్ ముందర వెళ్తాడు. సరేనా?" అనడిగాడు సహాయ్.<br />
<br />
ఇద్దరూ వొప్పుకున్నాక తన తొండంతో పైకి ఎగరేసాడు. కింద పడగానే చూస్తే బొమ్మ పడింది.<br />
<br />
మయూఖ్ మొహం ముడుచుకునే మౌక్తిక ని ముందు పంపించాడు. మౌక్తిక ఎక్కడం కోసం తన మెడని వంచి తనని పట్టుకోగానే తల ఎత్తింది అభయ్. అభయ్ తలెత్తగానే జారుడు బల్ల మీద నుంచి జారినట్టు జారి వీపు మీదకి వెళ్ళి పడింది మౌక్తిక. అది చూసి భలే వుందే అని మయూఖ్ చప్పట్లు కొట్టాడు.<br />
<br />
" చూడు మౌక్తికా, వాగు మధ్యలో వొకచోట చాలా లోతుగా వుంటుంది. అక్కడ మాత్రం నా తల మీదకి వచ్చేసి పట్టుకోవాలి. లేకపోతే మునిగిపోతావు జాగ్రత్త." అని బయల్దేరే ముందే చెప్పాడు అభయ్.<br />
<br />
జాగర్తగా మౌక్తిక ని దించేసి కాస్సేపట్లో వెనక్కి వచ్చి మయూఖ్ ని కూడా తీసుకెళ్ళాడు. సహాయ్ ఇద్దరికీ టాటా చెప్పాడు.<br />
<br />
మయూఖ్ ని మౌక్తిక దగ్గర దింపి "అదిగో ఆ కనపడేదే మీ నేస్తాల ఇల్లు." అని చెప్పాడు అభయ్.<br />
<br />
కొంచెం దూరం లో మేఘనా, అర్జున్ వాళ్ళ తోటలో ఆడుతూ కనపడుతున్నారు వాళ్ళకి.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
*****</div>
<br />
"మయూఖ్ <span style="font-size: large;">మయూఖ్</span> <span style="font-size: x-large;">మయూఖ్</span> లేవరా... చూడు మనతో ఆడుకోడానికి ఎవరొచ్చారో? వాళ్ళప్పుడే బొబ్బ పోసేస్కుని రెడీ అయిపోయారు. నువ్వు చూడు ఇంకా నిద్ర పోతున్నావు. " మౌక్తిక గట్టిగా అరిచినట్టు మాట్లాడుతోంది.<br />
<br />
"అంత దూరం నుంచి ఇంత పొద్దున్నే ఎలా వచ్చేసారు?" కళ్ళు నులుముకుంటూ అడిగాడు మయూఖ్.<br />
<br />
"నడిచే వచ్చాం. మీకూ మాకూ మధ్యలో వొకిల్లేగా వుందీ?" అంది మేఘన.<br />
<br />
కాస్సేపు వాళ్ళిద్దరికేసి తేరి పార చూసి నవ్వడం మొదలెట్టాడు మయూఖ్. వాడెందుకలా నవ్వుతున్నాడో మాత్రం వాళ్ళెవరికీ అర్ధం కాలేదు.<br />
<br />
*****<br />
<br />
కలలకీ వూహలకీ హద్దులు లేవు. కానీ ఆ స్వేఛ్చ వుండేది కూడా మన కలలకి పరిమితులుండాలని తెలియని తియ్యటి బాల్యం లోనే.</div>
</div>
<div class="yj6qo ajU" style="background-color: white; color: #222222; cursor: pointer; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; outline: none; padding: 10px 0px; width: 22px;">
<div aria-label="Show trimmed content" class="ajR" data-tooltip="Show trimmed content" id=":2i2" role="button" style="background-color: #f1f1f1; border: 1px solid rgb(221, 221, 221); clear: both; line-height: 6px; outline: none; position: relative; width: 20px;" tabindex="0">
<img class="ajT" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" style="background: url(https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/ellipsis.png) no-repeat; height: 8px; opacity: 0.3; width: 20px;" /></div>
</div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-74219695364975389932015-02-02T09:04:00.000-06:002015-02-02T09:04:29.783-06:00పదవ తరగతి జ్ఞాపకాలు కౌముది లో<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ఈ నెల కౌముది లో నా పదవ తరగతి జ్ఞాపకాలు. ఈ అవకాశాన్ని ఇచ్చిన కిరణ్ ప్రభగారికీ, రాయమని ప్రోత్సహించిన మధుర కీ ధన్యవాదాలు.<div>
<br /></div>
<div>
http://www.koumudi.net/Monthly/2015/february/feb_2015_tenthclass.pdf</div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-50403352677180939872014-10-02T10:10:00.000-05:002014-10-02T13:35:55.129-05:00కడలి కెరటాలు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
నా రెండవ కథ 'కడలి కెరటాలు' ఈ నెల కౌముది లో వచ్చింది. చదివి ఎలా వుందో చెప్పండి....<br />
<br />
<a class="ot-anchor aaTEdf" href="http://www.koumudi.net/Monthly/2014/october/oct_2014_kadhakoumudi_4.pdf" rel="nofollow" style="-webkit-transition: color 0.218s; background-color: white; color: #427fed; cursor: pointer; font-family: Roboto, arial, sans-serif; font-size: 12.7272720336914px; line-height: 16.5454540252686px; text-decoration: none; transition: color 0.218s;" target="_blank">http://www.koumudi.net/Monthly/2014/october/oct_2014_kadhakoumudi_4.pdf</a><span style="background-color: white; color: #404040; font-family: Roboto, arial, sans-serif; font-size: 12.7272720336914px; line-height: 16.5454540252686px;"></span></div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-50477873981082804752014-04-14T12:30:00.000-05:002014-04-14T12:30:04.202-05:00చిలకపలుకులు - 4 - పెద్దాళ్ళకో పరీచ్చ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-9tevtiisgPo/U0wa845SlcI/AAAAAAAAI_E/cZog89xC0JI/s1600/baby+talk.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-9tevtiisgPo/U0wa845SlcI/AAAAAAAAI_E/cZog89xC0JI/s1600/baby+talk.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
హాఆఆఆఆయ్ పెద్దోళ్ళూ <u>నమత్తే</u>! నేను పొద్దున్నే మా కూల్లో ఇంత పొడుగ్గా హాయ్ చెప్తా తెల్సా. ఏంటీ అలో నా? అలో అని చెవిదెగ్గిర పెట్టుకుని మాట్లాడతాం కదా దాన్లోనే అనాలి. అమ్మ <u>అలో</u> నేను తీసేసుకుని భలే ఏడిపిస్తాలే తెల్సా?<br />
<br />
మరేమో ఇప్పుడూ మీకో చిన్న పరీచ్చ అన్నమాట. ఎప్పుడూ మీరు మాకు పెట్టెయ్యడమే అనుకుంటున్నారేంటమ్మా!<br />
<br />
నేనేమో నా <u>టోరీ</u> చెప్తా అన్నమాట. నా భాష మా అమ్మకీ, నాన్నకీ మా అక్కకైతే <u>సూపల్</u> గా అర్ధమైపోతుందనుకో. మీలో ఎంతమంది నేను చెప్పినవి కలెక్ట్ గా డీకోడ్ చేత్తాలో చూద్దామే. మొత్తం నా భాషలో చెప్పేత్తే మీరు బుల్ల గోక్కుంటారు కదా. అందుకే మధ్యలో అండర్ లైన్ చేసినవే నా ఓన్ భాషన్నమాట. అవి చెప్తే చాలు. సరేనా స్టార్ట్ మరిప్పుడు.<br />
<br />
నేను పొద్దున్నే లేచి <u>బబ్బ</u> పోచుకునీ, <u>కీమ్</u> రాసేస్కునీ రెడీ ఐపోతూ వుంటానా. ఇంతలోనే అక్కేమో నేను <u>సూ</u> వేసేసుకున్నా అని పలిగెట్టుకుంటూ వచ్చేత్తుంది. అమ్మో నేనింకా లెడీ అవ్వనే లేదని నాకు కంగారొచ్చేత్తుంది. <u>మమ్మీదాయీ</u> <u>సూ</u> <u>సూ</u> అని గోల మొదలెడతా. అమ్మేమో వుండమ్మా తల దువ్వేసుకుని అప్పుడేస్కుందువు అంటూ నా బుర్ర భరతం పడుతూ వుంటుందా... ఈ అక్కేమో నేను చూడూ మిల్క్ కూడా తాగేస్తున్నా అని గ్లాసు పట్టుకుని వచ్చేస్తుంది. నాకూ అప్పుడు <u>పాల్</u> గుర్తోచ్చేస్తాయ్. <u>పాల్</u> <u>పాల్</u> అని అడుగుతానా. లేవగానే తాగేచాగా పాల్. అమ్మ చెప్పాగ్గానీ గుర్తురాదు ఆ సంగతి.<br />
నేను నా పోడూగు జుట్టు దువ్వించుకోడానికి అటూ ఇటూ పగేడుతూ వుంటే అక్కేమో అమ్మ పార్టీ లో చేరిపోయి దువ్వెన్నా, రబ్బర్బాండ్ అందిస్తూ వుంటుంది. నాకప్పుడు కోపమొచ్చేసి <u>మాతికా</u>...<u>పిల్లా</u> అని గాఠిగా కోపాడేస్తా.<br />
<br />
చరే సూ వేసేస్కున్నాకా <u>జాకీట్</u> అమ్మ మర్చిపోయినా నేను మర్చిపోను తెల్సా. ఇంక అన్నీ వేసేస్కున్నాకా నేను ముందు కాలెక్కేస్తానా. <u>దాయీ</u> ఎంతకీ రాడూ. నాకప్పుడు భలే కంగారొచ్చేత్తుందిలే. అసలే టా టా లేట్ ఐపోతుంటే <u>దాయీ</u> రాకపోతే కారెవరు నడుపుతారూ అని. దాయీ దాయీ అని పిలుస్తుంటే మొత్తానికి చేతిలో <u>కోఫీ</u> పట్టుకుని వత్తాడు. మీకోటి తెలుసా నాకు కూడా కోఫీ అంటే భలే ఇష్టం. అందుకే <u>కోఫీ</u> అనడం నేర్చేస్కున్నా ముందు.<br />
<br />
స్కూల్ కి వెళ్ళగానే ఇంక నేను <u>ఆపీ. </u> అక్కడ నాకులాగే బోల్డు బుల్లి బుల్లి నేస్తాలుంటారుగా... వాళ్ళందరికీ <u>హాఆఆఅయ్</u> <u>గుమానింగ్</u> చెప్తానా. ఇంకా బోల్డు చాలా ఆటలాడుకుంటానా. <u>మాంమాం</u> ఇంచక్కా కిందా మీదా పోస్కుంటూ నేనే తీస్కుని తింటానా. ఇంట్లో అమ్మ అస్సలూ నన్ను తిన్నివ్వదూ. ఇంకా నేనూ ఏబీసీ నేర్చుకున్నానా... ఏబీసీ తర్వాతేంటా. నాకంతే వచ్చు మరి ఇప్పుడూ. తర్వాతవి మీరంటుంటే, నాకప్పుడూ మూడ్ బావుంటే నేనూ మీతో అంటానన్నమాట. ఇంకా మీరు వన్, టూ అంటే నేను <u>తీ, ఫోర్</u> అని కూడా అంటా. ఇంకా నాకు <u>ఊనో, డోచ్, తేచ్, టింకో</u> కూడా వచ్చు. ఇవి చాలా స్పీడుగా చెప్పేస్తా తెలుసా. నేను కరెక్ట్ చెప్తున్నానో తప్పు చెప్తున్నానో మా ఇంట్లో <u>మాతికకి</u> వొక్కత్తికే తెలుసు :)<br />
<br />
మౡ సాయంత్రం ఇంటికొచ్చేసాకా నేనూ, అక్కా ఆడుకుంటూ వుంటామా, ఇంతలో <u>ఏపేన్</u> చప్పుడు వినపడుతుంది. <u>లూక్ లూక్ ఏపేన్ సుయ్ </u>అని చెయ్యి వూపి చూపిస్తున్నా ఈ పిల్ల అస్సలూ చూడదూ. మయూ తప్పుకో అని సైకిల్ తొక్కేత్తూనే వుంటుంది పేద్ద. ఇంకప్పుడూ లోపలకొచ్చీ "ఫ ఫీ ఫు హా హి" అని నేను అమ్మకి బోల్డు కబుర్లు చెప్పేస్తా. అమ్మకేమీ అర్ధమవ్వకపోయినా నీ "ఫా" భాషేంట్రా బాబూ అని ఎత్తుకుని గాట్టిగా ముద్దు పెట్టేసుకుంటుంది.<br />
<br />
అప్పుడేమో అమ్మ నాకు <u>పాల్</u> ఇస్తుందా. కుంచెం తాగాక <u>డన్. అక్కా పేతై </u> అని ఇచ్చేత్తా. <u>పాల్</u> మొత్తం ఏం తాగుతాం చెప్పండీ. అదే చిప్స్ ఐతే అక్కతో పోట్లాడి మరీ లాక్కుని తినొచ్చు. ఇంకా నాకూ <u>తాబెయీ</u> కూడా ఇష్టం. ఇంకా <u>బనాన్నా</u> కూడా. మొన్నేవయిందో తెలుసా. శుక్రవారం రాత్రి నాకు <u>బనాన్నా</u> కనపడింది నిద్రపోతున్నప్పుడూ. ఇంక లేచి బనన్న బనన్న అని ఏడవడం మొదలెట్టా. అప్పుడేమో ఇంట్లో కూడా ఐపోయాయ్. కాస్సేపాగీ <u>సాప్</u> కి వెఌ తెచ్చుకుందాం అని చెప్పారనుకో. నేనూరుకుంటానేంటీ. శనివారం కదా బాగా బబ్బుద్దాం అనుకున్నారు అందరూ. అందర్నీ లేపేసే దాకా ఏడిచి తర్వాత పాల్ తాగి <u>ఆపీ</u> గా ఆడుకున్నా.<br />
<br />
అమ్మేమో మాం వండుతూ అన్నీ అలమారా తలుపులూ తీసేస్తూ వుంటుంది. నాకు అస్సలు నచ్చదు అలాగా. అందుకే <u>తపేచెయ్</u> అని వేసేస్తూ అమ్మకి బోల్డు సాయం చేత్తూ వుంటాను. ఇంకా మేడ మెట్లు స్పీడుగా ఎక్కేత్తానా. అమ్మకి ఎందుకో బోల్డు గాబరా వచ్చేత్తుంది. నాకు ఎక్కడం, దిగడం కూడా వచ్చు ఐనా ఈ అమ్మేంటో దిగమ్మా, కూచుని దిగమ్మా అని తెగ జాగర్తలు చెప్పేస్తూ వుంటుంది. నన్ను దింపుదామని నా వెనకాలే ఎక్కిందనుకో ఇంకా పీడుగా ఎక్కేసి నవ్వుతా అని అమ్మకి బయ్యం. పాపం అందుకే కిందే నించునీ బతిమాలుతూ వుంటుంది.<br />
<br />
ఎప్పుడైనా నేను <u>డాం</u> <u>పపోయా</u> అనుకో లేచి వెంటనే అన్న అన్న అన్నా అని కొట్టేత్తా. అప్పుడెౡ అమ్మకి <u>అక్కా</u> <u>దాం</u>. <u>అల</u> <u>అలా</u> <u>డాం</u> <u>పపోయా</u> అని చూపిస్తానా. మౡ అమ్మకూడా అన్న అన్నా కొట్టేత్తుంది అక్కడ. అమ్మ ఏదన్నా పన్లో వుంటే అక్క కూడా అన్న అన్నా కొడుతుంది. అప్పుడు గానీ నాకు నెప్పి తగ్గదు కదా మరి.<br />
<br />
నాకెంచక్కా మెట్లమీద కూచినీ మాం తినడమే ఇష్టం. అమ్మ కూచున్న మెట్టుకి పైన వొక మెట్టు ఎక్కుతూ, ఒక మెట్టు దుగుతూ తింటా. ఎప్పుడైనా అమ్మ అలా కాదని డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కుర్చీలో కూచోపెట్టిందనుకో ఇంక చూడూ <u>దిగన్</u> <u>దిగన్</u> అని అక్కడనించి దింపేదాకా పేచీ పెట్టేత్తా.<br />
<br />
ఇంకా నేను అక్కెలా ఏడుత్తుందమ్మా అంటే "ఈఈఈఈ" అని ఏడిచి చూపిస్తా తెలుసా. అలా చేస్తే అక్క కూడా నవ్వేత్తుంది. కానీ ఎప్పుడన్నా అక్క నిజ్జంగా ఏడుత్తుంటే నాకస్సలు తోచదు. దగ్గరకెఌపోయి అక్కకి ఒక హగ్ ఇచ్చేసి, ఒక కిస్ పెట్టేత్తానా అక్క కూడా ఏడుపాపేస్తుంది. అలాగే అక్కకి కూడా నేనేదైనా <u>కాలా</u> <u>కాలా</u> అంటే మమ్మీదాయీ ఇవ్వడం లేట్ చేస్తుంటే భలే చాలా కోపం వచ్చేత్తుంది లే. పాపం <u>బేబ్బీ </u> అడుగుతున్నాడా అని గాఠిగా ప్రైవేట్ చెప్పేస్తుంది.<br />
<br />
చాలా కబుర్లు చెప్పేసాగా. ఇంక నేను బబ్బునే టైమ్ ఐపోయింది. నేను <u>లాయి</u> <u>లాయి</u> వెల్తానే. లేకపోతే మమ్మీ మౡ <u>దాగీ</u> ని పిలిచేత్తుంది. నాకు దాగీ భౌ భౌ అంటుందని తెలుసు తెల్సా. కానీ భౌ భౌ అంటే నాకు భయ్యం. <u>అద్దు</u> <u>న్నో</u> <u>న్నో</u> అని చెప్తా అందుకే. సరే ఇంక నేను బబ్బుంతానే. నా కబుర్లన్నీ చదువుతున్నందుకు మీకి <u>తాక్కూ.</u><br />
<br />
అన్నట్టు చెప్పడం మర్చిపోయా ఇవన్నీకరెక్ట్ చెప్పేసినవాళ్ళకి <u>మతూక్</u> బోల్డు ఫ్లయింగ్ కిస్సు లు పంపేత్తాడు. బాఆఆఆఅయ్!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-49998442686970763562014-04-08T09:21:00.000-05:002014-04-08T10:35:54.348-05:00మా తాతగారి సుందరకాండము<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-EVTafpDaGkY/U0QEIAjOQaI/AAAAAAAAI60/w_g2eOHxahg/s1600/1625537_816612498352904_905162472_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-EVTafpDaGkY/U0QEIAjOQaI/AAAAAAAAI60/w_g2eOHxahg/s1600/1625537_816612498352904_905162472_n.jpg" height="320" width="180" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-X0SSJV7e30E/U0QEFL-brGI/AAAAAAAAI6s/4sNEhVc4qMY/s1600/Untitled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-X0SSJV7e30E/U0QEFL-brGI/AAAAAAAAI6s/4sNEhVc4qMY/s1600/Untitled.jpg" height="320" width="215" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
ఎన్నాళ్ళు గానో రాయాలనున్నా ఎలా మొదలు పెట్టాలో తెలియక వాయిదా వేస్తూ వస్తున్నాను.<br />
మొదటిగా నేను కొంచెం కన్ఫెస్ చెయ్యాలి. మన మధ్యే మనతోనే వున్న వాళ్ళ విలువ మనకి అంతగా తెలియదు. మనకి చాలా ఆక్సెసిబిల్ గా వుండే సరికి ఎప్పుడన్నా తెలుసుకోవచ్చులే అన్న నిర్లక్ష్యం వచ్చేస్తుంది. తాతగారు సంస్కృతం పాఠాలు చాలా బాగా చెప్పేవారు. నా చిన్నప్పుడు బాచ్ లు బాచ్ లు గా ఇంటర్మీడియట్ పిల్లలు ప్రైవేట్ కి వస్తూ రోజంతా ఎక్కడా ఖాళీ లేకుండా వుండే తాతగారు బాగా గుర్తే. సంస్కృతం పాఠాలు ఎంత బాగా చెప్పేవారో, ఇంగ్లీష్ పాఠాలు కూడా అంత బాగా చెప్పేవారు.<br />
<br />
నేను ఇంటర్ కి వచ్చాక ఇంగ్లీష్ పొయెట్రీ బాగా చెప్పించుకునేదాన్ని గానీ సంస్కృతం అంటే మాత్రం మహా నిర్లక్ష్యం గా వుండే దాన్ని. సంస్కృతం లో ప్రశ్నలకి మొత్తం జవాబు తెలుగులో రాసేసి అక్కడక్కడా సంస్కృతం కొటేషన్ లు రాసేవాళ్ళం. మాతో నాలుగు రోజులు వుందామని వచ్చిన తాతగారు అలా కాదని ఒక పాఠం మొత్తానికి సంస్కృతంలోనే నోట్స్ ప్రిపేర్ చేసి నేను కాలేజీ నుంచి వచ్చేసరికి నాకు చెప్పాలని ఎదురు చూస్తున్నారు. నాకు ఆయన చెప్పేది ఛాదస్తం లాగే అనిపించింది అప్పుడు. అవతల నా బుర్రకెక్కని లెక్కలు, ఫిసిక్స్, కెమిస్ట్రీ భయంకరంగా భయపెడుతుంటే సంస్క్రుతం కోసం ఇంత టైమ్ వేస్ట్ చెయ్యాలా అనిపించింది. ఆయనకేదో సాకు చెప్పి తప్పించేసుకున్నాను.<br />
<br />
నేను ఎంత మంచి అవకాశాలు వదిలేసుకున్నానో. ఎన్ని తెలుసుకోకుండా అందరితో పాటూ కొట్టుకుపోవడానికే మొగ్గు చూపించానో తెలుసుకునే పరిపక్వత నాకు వచ్చేసరికి తాతగారు నాకు అందనంత దూరం వెఌపోయారు.<br />
<br />
ఇంక ప్రస్తుతంలోకి వస్తే రెండేళ్ళ క్రితం అనుకుంటా మా నాన్నగారు చాలా సంబరంగా చెప్పారు తన బాల్య మితృడు, తాతగారి శిష్యుడూ తనని చూడడానికి వచ్చారనీ, మాటల మధ్యలో తాతగారు రాసిన సుందర కాండ పుస్తకం చూసి దీనిని పునర్ముద్రిద్దాం అన్నారనీ.<br />
<br />
నాకెంత, నాకేంటీ అనే మనుషుల మధ్య, ఇంచుమించు అదే మనస్తత్వం ఆకఌంపు చేసేసుకుని అదే సరైన పధ్ధతి అన్న మైండ్ సెట్ లోకి వెఌపోయిన నాకు, "ఆ ఏదో అంటారు గానీ" అనే అనిపించింది.<br />
<br />
కానీ నేననుకున్నట్టూ కాకుండా, నా ఆలోచనా ధోరణి తప్పని నిరూపిస్తూ ఆ ప్రోజెక్ట్ ని చాలా వేగంగానే కార్యాచరణ లోకి తీసుకొచ్చారు. అప్పటివరకూ రిటైర్ ఐపోయాను, ఇంకేముందిలే అన్నట్టు కాస్త నిరుత్సాహంగా వుండే నాన్నగారు కూడా వుత్సాహంగా దీనికోసం పని చెయ్యడం మొదలెట్టారు. ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా చాలా చెలాకీగా పుస్తకం విశేషాలు చెప్పేవారు.<br />
<br />
ఈ మొత్తం ప్రోసెస్ లో ఎక్కడా రాజీ పడకుండా మంచి క్వాలిటి తో, లుక్ తో పుస్తకం రూపు దిద్దడంలో ప్రముఖంగా చెప్పుకోవలసినది శ్రీ తులసి సుబ్బారావు గారి గురించి. 8 వాల్యూములుగా వచ్చినదాన్ని 3 పుస్తకాలుగా మార్చారు. అలోచనా, ఆచరణా ఆయనవైతే, మా నాన్నగారి ఇంకొక మితృలు శ్రీమాన్ తూపురాణి నమ్మళ్వార్ మరియూ మా నాన్నగారివి సహాయ సహకారాలు.<br />
<br />
చాలా అందంగా ముస్తాబు చేసిన ఆ పుస్తకాన్ని గత ఫిబ్రవరి లో హైదరాబాద్ లో శ్రీ తులసి సుబ్బారావు గారి ఇంట్లో చక్కటి ఆత్మీయ వాతావరణం లో ఆవిష్కరించారు.<br />
<br />
500 కాపీలు వేసి అందులో 150 నాన్నగారికి ఇచ్చారు. అవి ఇంటికి తీసుకొచ్చాక వస్తున్న స్పందన కూడా చాలా ఆనందాన్ని కలిగిస్తోంది. చాలా మంది ఎంతో ఆసక్తి తో వచ్చి అడిగి తీసుకుంటున్నారు. చాలా కష్టపడితే గానీ అప్పాయిమెంటు కూడా దొరకని కొందరు కూడా ఈ పుస్తకం ఇవ్వాలని వెఌతే చాలా సేపు మాట్లాడి, అభినందిస్తున్నారని అమ్మా, నాన్నగారూ మురిసిపోతూ చెబుతున్నారు.<br />
<br />
తాతగారు అప్పట్లో అంత కష్టపడి రాసినా, 8 వాల్యూములు ఒకేసారి ముద్రణ జరగకపోవడం వల్ల రావలసినంత ఆదరణ రాలేదనే చెప్పాలి. కానీ ఇప్పుడు అనుకున్నకన్నా చాలా మంచి స్పందన వస్తోంది. ఇంత మంచి శిష్యులని సంపాదించారూ అంటే తాతగారు ఎంత గొప్ప గురువో కదా అనిపిస్తోంది ఇప్పుడు.<br />
<br />
అమ్మా నాన్నగారూ చెప్తున్న విశేషాలు వింటుంటే కలుగుతున్న ఆనందాన్ని మీతో పంచుకోవాలనీ. ఈ పుస్తకం విషయం లో శ్రీ తులసి సుబ్బారావు గారూ, శ్రీమాన్ తూపురాణ్ నమ్మాళ్వార్ గారూ చేసిన కృషికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకోవాలనీ ఈ టపా రాస్తున్నాను.<br />
<br />
ఈ పుస్తకం గురించి నాన్నగారి మాటలు ఇక్కడ..<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-tAHjdlNTEHg/U0QD5LrpXXI/AAAAAAAAI6c/Rpy4bNf1rwg/s1600/Untitled-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-tAHjdlNTEHg/U0QD5LrpXXI/AAAAAAAAI6c/Rpy4bNf1rwg/s1600/Untitled-2.jpg" height="246" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/--IWXZeh16Io/U0QD7F6yt3I/AAAAAAAAI6k/S4Dugyf6edc/s1600/Untitled-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/--IWXZeh16Io/U0QD7F6yt3I/AAAAAAAAI6k/S4Dugyf6edc/s1600/Untitled-3.jpg" height="245" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-33629801016014357192013-11-18T23:01:00.000-06:002013-11-19T00:06:10.417-06:00చిలక పలుకులు - 3 - బుడ్డిగాడి మనోభావాలు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-JH3H77w8eMc/UoauETZT0II/AAAAAAAAHkE/C7rch03cKBo/s1600/unnamed.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-JH3H77w8eMc/UoauETZT0II/AAAAAAAAHkE/C7rch03cKBo/s1600/unnamed.png" /></a></div>
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span>
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span>
<span style="font-size: xx-small;">మయూ</span>... <span style="font-size: x-small;">మయూ</span>...మయూ<br />
<br />
నన్నేనా... అమ్మ గొంతులాగే వుందీ...ఇంత చిన్నాగా వినపడుతోంది??<br />
<br />
వోహ్ మౡ పొద్దున్నయిపోయిందా. అదిగో వెలుగ్గా ఐపోయిందిగా నా గదీ. హే హై. ఇవాళయినా వీళ్ళకి నేను పెద్దవాడినని తెలియాలి. దేవుడా ప్లీచ్ వీళ్ళు నేను చెప్పిన మాట వినాలి.<br />
<br />
మమ్మీ.... టాటా...<br />
<br />
ముందు అమ్మా అనే నేర్చుకున్నాననుకో. నా టాటా (అదే నా డే కేర్) లో నేర్పారు కదా మమ్మీ అని. అప్పట్నుంచీ అలా కంటిన్యూ అవుతున్నా అనమాట. నేను ఎన్ని రకాలుగా పిలవగలనో తెలుసా మమ్మీ అని. అదిక్కడ చెప్పడం కష్టం లే...<br />
<br />
లేస్తూనే టాటా ఏవిటిరా బాబూ అని అమ్మ విసుక్కుంటుందనుకో కానీ నాకు చాలా బోలెడు ఇష్టం కదా. నా సైజు ఫ్రెండులు బోల్డు మంది వుంటారు కదా అక్కడ.<br />
<br />
......................<br />
<br />
అదుగో చేతిలో నూనె పోసుకుని వచ్చేస్తోంది బాబోయ్. నేను అరిజెంటు గా పారిపోవాలి. ఛ ఎంత స్పీడు గా పగెట్టినా రోజూ నా బుర్ర భరతం పట్టేస్తుంది. హు.<br />
<br />
ఎప్పుడయినా అమ్మ మర్చిపోతుందా నూని రాయడం.. హమ్మయ్య అనుకుంటానా... ఈ న్నాన్నున్నాడే అసలూ వెంఠనే అమ్మకి గుర్తు చేసేస్తాడు. వాడి బుర్రకి నూని రాసావా అనుకుంటూ.<br />
<br />
ఇప్పుడయినా నా బుజ్జి కుక్క బొమ్మనీ, ఇంకా నా బోల్డు చిట్టీ పొట్టీ బొమ్మల్నీ పలకరించి వద్దాం.<br />
<br />
అరే అప్పుడే మౡ టవల్ పట్టుకుని తయ్యారైపోయింది. ఈ సారయినా తప్పించుకోవాలి. మ్.. ఈ గదిలోకి పారిపోదాం.<br />
<br />
అయ్యో ఐనా పట్టేసుకుంది. వా....<br />
<br />
నాకూ ఎంచక్కా టబ్బులో కూచుని నీళ్ళు పోసుకోడం బావుంటుందనుకో...కానీ అమ్మకి నన్నలా పట్టుకోడం సరదాగా బావుంటుంది కదా అని కాస్సేపు అలా ఆడిస్తా అన్నమాట.<br />
<br />
కానీ ఒక్కోరోజు నవ్వదు. టైమ్ అయిపోతుంటే ఏవిటి నీ ఆటలు అని విసుక్కుంటుంది. నాకు టైమ్ చూడ్డం వచ్చేంటీ పేద్ద...<br />
<br />
.......................<br />
<br />
ఈ పిల్లేమో అప్పటిదాకా నాతో బాగా ఆడుతుందా. కార్ ఎక్కేసరికి మొహం సీరియస్సుగా పెట్టేస్తుంది.<br />
<br />
పిల్లెవరా.. అదే అదే అక్క... అక్క అనాలి తనని. మొదట్లో కక్కా...కుక్కా అనేవాడినా చేతకాక... అబ్బో చాలా బోల్డు కోపం వచ్చేసేది.<br />
<br />
మా ఇంట్లో తనే నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్. కానీ అబ్బో భలే చక చకా పార్టీలు మార్చేస్తుంది. నాతో ఆడుతూనే వుంటుందా... వెంఠనే అమ్మ పార్టీ లో చేరిపోయి తిను తమ్మూ...తప్పు తమ్మూ అని మొదలెడుతుంది.<br />
<br />
నేను చక్కగా ఏ పేపర్ లో చింపుకుందామా... బియ్యం అన్నీ బయట పోద్దామా అనుకుంటానా... టింగు మని నాన్నకి కంప్లైంట్ ఇచ్చేస్తుంది.<br />
<br />
హ్మ్...ఇంతకీ ఈ అక్క కి టాటా వెళ్ళడం అంత ఇష్టం వుండదు ఎందుకో. నాకు లేని వొక పెద్ద బాగ్ వుంటుంది తనకీ. అది మొయ్యడం నచ్చక అనుకుంటా అలా పెడుతుంది మొహం.<br />
<br />
............................<br />
<br />
అహ్ అప్పుడే వచ్చేసారా... బబ్బుని లేచాకా, ఇంకా నా ఫ్రెండులతో బాగా ఆడుకోనేలేదే. ఇక్కడ నన్ను దించేసాక వీళ్ళు ఇద్దరూ ఎక్కడికి వెళతారో? నేను ఎప్పటికయినాకనిపెట్టాలి. అక్కకి తెలుస్తుందేమో అడగాలి...<br />
<br />
మీకొకటి తెలుసా... మొన్నటిదాకా నేను నా భాషలో వీళ్ళకి బోల్డు కబుర్లు చెప్పేవాడిని. కానీ మట్టిబుర్రలు వీళ్ళకి వొక్క ముక్క కూడా నా భాష రావట్లేదు. అందుకే పోన్లే పాపం అని నేనే వాళ్ళకొచ్చిన భాష నేర్చుకుంటున్నా.<br />
<br />
ఇప్పుడు నాకు మరేమో జుట్టు వెనక్కి తోస్కోమ్మా అంటే ఇస్టైల్ గా జుట్టు తోసుకోడం తెలుసా... ఇంకా ఆ జంప్ అంటే కాలుతో గట్టిగా తన్నడం తెలుసా... ఇంకేమో మరీ బర్డ్స్ ఎలా ఫ్లై చేస్తాయమ్మా అంటే చేతులూపి చూపిస్తానా... 'వేడి' అంటే 'ఈ హా' అని కూడా అంటాను. చూసారా నాకెన్ని తెలుసో....నేను చాలా బోల్డు షార్ప్ కదా....<br />
<br />
ఈ నాన్నొకడూ, చెప్పులు ఎక్కడంటే అక్కడ పెట్టేస్తాడు. పోన్లే పాపం అని పట్టికెఌ ఇద్దామనుకుంటే దానికీ నన్నే కేకలేస్తాడు.<br />
<br />
అమ్మా అంతే. ఆ గిన్నెలు కడుక్కునేదేదో వుంటుంది కదా. ఆ అదే అదే డిష్ వాషర్. అందులో గిన్నెలు పెడుతూ వుంటుందా. తీసి మౡ బయట పెట్టీ సాయం చేద్దామనుకుంటానా. నన్ను చూసి టప్ అని మూసేస్తుంది.<br />
<br />
అమ్మా అయినా నేను వదులుతానా. నాకు మాం మాం పెట్టడానికి అందులోంచి స్పూన్ తీసేటప్పుడూ నన్ను కూడా వొక స్పూన్ తీసుకోనివ్వకపోతే వూరుకుంటానేంటమ్మా...నా దగ్గర కూడా స్పూన్ వుంది కదా నేనూ కుంచెం కుంచెం తీసుకుని తింటే స్పీడు గా అవుతుంది కదా అంటే నన్నస్సలూ గిన్నెలో స్పూన్ పెట్టనివ్వదు. వొక్కోసారి నాకు తోపం వచ్చేసి మాం గిన్నిలో చెయ్యి మొత్తం పెడదామనుకుంటానా.. అప్పుడు మాకిద్దరికీ భలే గొడవవుతుందిలే.<br />
<br />
<b style="font-size: xx-large;">మయూ... </b>అని గాఠిగా అరుస్తుంది. నన్నేవన్నా అంటే వూరుకుంటానేంటి? బుంగ మూతి పెట్టీ...సీరియస్సు గా చూస్తానా...ఇంతలో నా కళ్ళల్లో నీళ్ళు డింగ్ డింగ్ డింగ్ అని వచ్చేస్తాయా...<br />
<br />
అంతే అమ్మ ఖోపం అంతా ఢమాల్... పాపం అమ్మ, నన్ను ఎత్తేసుకుని...లేదమ్మా...లేదే అని వూరుకోపెట్టేస్తుంది.<br />
<br />
నాకు తెలీదేంటీ వీళ్ళని ఎలా మాయ చెయ్యాలో...:)<br />
<br />
.......................<br />
<br />
<br />
అయ్యో అయ్యో ఇంకా అక్కతో చాలా బోల్డు ఆడుకునే పనుంది. అలా ఎత్తుకుని తీసుకెఌపోతుందేవిటీ? అస్సలు నా మాటంటే విలువా, గౌరవం ఇంకా బోల్డు ఏవీ లేవు ఈ ఇంట్లో.<br />
<br />
అందరికన్నా చిన్న సైజులో వున్నా కదా అని అందరికీ లోకువే...:(<br />
<br />
అదిగో అదే.... అలాగే రోజూ పాట మొదలెట్టేస్తుంది. ఏంటో పాట వినగానే భుజం మీద తల పెట్టేస్తానా.... ఇంక అంతే జోకొట్టడం మొదలెట్టేస్తుంది.<br />
<br />
హాయ్.. ఆ...నాకూ బావుంటుందనుకో...<br />
<br />
అర్రే...కళ్ళు మూతలు పడిపోతున్నాయ్.<br />
<br />
ఏం అనుకున్నా అమ్మ జోకొడుతుంటే భలే మెత్తగా వుంటుంది లే. వొక్కోసారి నాన్న బబ్బో పెడతారా... కుంచెం గాఠిగా కోప్పడతారు నేను పడుకోకుండా అల్లరి చేస్తే.. అయినా నాన్న కూడా భలే బాగా జోకొడతాడ్లే...<br />
<br />
హాయ్...ఇంక నాకు నిద్దరొచ్చేస్తోంది. ఇంక నా వల్ల కాదు.<br />
<br />
హ్మ్.... ఈ రోజు కూడా ఈ పెద్ద శాల్తీలు నా మాత వినలేదు. ప్చ్... రేప్పొద్దున్నే చూస్కుందాంలే వీళ్ళ పని...<br />
<br />
(ఉపసంహరణ : మా బుడుగు చూపించే హావభావాల వెనక మాటలు ఇవయ్యుంటాయని అనిపించి రాసాను.<br />
<br />
చంటి పిల్లలు ఏ భాషలో అలోచిస్తారా అని ఎప్పూడూ నాకు సందేహం. వాళ్ళెలా అలోచించినా అది మనం చెప్పాలనుకున్నప్పుడు రమణ గారి బుడుగు భాష కన్నావేరే ఏదీ గుర్తు రాదు కదా!<br />
<br />
బుడుగుని సృష్టించి ప్రతీ తెలుగింటి బుడుగుకీ వొక భాష ని ఇచ్చిన బాపూ రమణలకి నమస్కారాలతో)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-28244303217424104622013-11-12T23:23:00.000-06:002013-11-12T23:27:59.288-06:00అడుగులు తెలియని పరుగులు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-bY5yJETnwUo/UoMMdMNXtSI/AAAAAAAAHjg/NMr7ifhQC_I/s1600/Leave-nothing-but-footprints.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-bY5yJETnwUo/UoMMdMNXtSI/AAAAAAAAHjg/NMr7ifhQC_I/s320/Leave-nothing-but-footprints.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
ఒరేయ్ నీకు 10 లో 90% వచ్చిందిరా అబ్బాయ్. చాలా సంతోషం.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
హమ్మయ్యా...ఇప్పుడూ కాస్త తీరిగ్గా కూచునీ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఏవిటలా చతికిలపడ్డావ్. మా కొలీగ్ కొడుకు విజయవాడ లో చేరుతున్నాడు. ఇంకొకావిడ కూతురు గూడవల్లిలో చేరుతోంది. నిన్నూవిజయవాడలో చేరుద్దామనుకుంటున్నా. కావలసినవి అన్నీ చూసుకో.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: large;">............</span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఫరవాలేదురా బానే వచ్చింది ర్యాంక్. మూడేళ్ళు వేస్ట్ ఐతే అయ్యాయి గానీ మొత్తానికి నేననుకున్నది సాధించావ్.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఫ్..కాస్త స్థిమితంగా కూచునీ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఎప్పుడూ అలా బధ్ధకంగా కూచుంటావేమిట్రా. ఎక్కడ ఎందులో సీట్ వస్తుందో నలుగుర్ని కలిసి కనుక్కునేడు. నీ వయసు వాళ్ళంతా ఎంత తెలివిగా ముందు చూపుతో వుంటున్నారో చూసి నేర్చుకో కనీసం. హైదరాబాద్ లో చేరుద్దామనుకుంటున్నా. అక్కడయితే తరవాత జాబ్ తెచ్చుకోడం కూడా తేలికవుతుంది.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>...................</b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><br /></b></div>
<div>
<b>హెల్లో..హెలో ఆ</b> మంచి కంపెనీలోనే సంపాదించావ్ రా. వెరీ గుడ్. మీ అమ్మకి చెప్తా వుండు.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అదీ నేనూ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఏవిట్రా ఎప్పుడూ అలా నీళ్ళు నవులుతూ వుంటావ్. ఇది చాలా మంచి ఎమ్.ఎన్.సీ. మన రాఘవరావ్ అంకుల్ వాళ్ళబ్బాయి కఓంపెనీ కన్నా మంచి కంపెనీ. ఇంకేవీ ఆలోచించకు నువ్వు.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
....................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
వొరేయ్ నాన్నా...ఇంకా ఎప్పుడు పెఌ చేసుకుంటావు రా. నా ఫ్రెండ్స్ అందరూ ఎప్పుడనగా కోడళ్ళని తెచ్చేసుకున్నారు రా. నువ్వేమిట్రా అంటే ఇలా అన్నీ నానుస్తావ్.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అదీ మనం అందరం కలిసి కూచునీ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నువ్వేమన్నా సరేరా ఈ ఏడాదిలో నీ పెఌ అయ్యి తీరాలి అంతే.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
....................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఏవండీ.. మరీ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
రా రా మనిద్దరం అలా చల్లటి చెట్టు నీడలో కూచునీ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అబ్బా ఏవిటండీ కూచునే తీరికెక్కడా.. నా ఫ్రెండ్ మొన్న డైమండ్ నెక్లెస్ కొనుక్కుంది. మా ఆఫీస్ లో కొత్తగా పెళ్ళయిన అమ్మాయి కెంపుల సెట్ కొనుక్కుంది. ఏదయినా ఫంక్షన్ కి వెఌనప్పుడూ వాళ్లందరి మధ్యలో ఈ పాత చిన్న చిన్న నగలు వేసుకుని నేను కంఫర్టబుల్ గా వుండలేను. మీకిది చెప్దామనే పిలిచింది. నాకవతల చచ్చేంత పనుంది.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
..................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
హలో హలో ఆ వినపడుతోందా. నీతో వొక ముఖ్యమయిన విషయం మాట్లాడాలి రా అబ్బాయ్.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
సరే నాన్నా. నేను వచ్చే నెలలో వచ్చినప్పుడూ తీరిగ్గా మనమందరం మాట్లాడదాం..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నీ మొహం అప్పటిదాకా ఎందుకురా. నీ తర్వాత విదేశాలకి వెఌనవాళ్ళంతా రెండేసి అపార్ట్మెంట్లూ, నాలుగు స్థలాలు కొని పడేస్తున్నారిక్కడ. వాళ్ళంతా మీ వాడేం కొనలేదా అంటే నాకు తల కొట్టేసినట్టుంటోంది. నేనిక్కడ కొత్త వెంచర్స్ అన్నీ రీసెర్చ్ చేస్తున్నా గానీ నువ్వు ప్లాన్ చేస్కో త్వరగా. ఇక్కడకి వచ్చేలోపు ఫైనలయిజ్ చేసేద్దాం.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
.....................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
వొరేయ్ నాన్నా. నీతో పాటు పెళ్ళయిన వాళ్లంతా ఇద్దరేసి పిల్లల్ని కనేసారు తెలుసా.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అమ్మా అదీ మేమిద్దరం కాస్త ఆలోచించుకునీ....</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నీ గురించి నాకు తెలీదా. అన్నీ నాన్పుడు బేరాలే. ఈ ఏడాత్తిరిగే లోపు నా చేతిలో మనవడుండాలి అంతే.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
.....................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నాన్నా నా క్లాస్ లో అందరి దగ్గరా లేటెస్ట్ వెర్షన్ పిఎస్3 వుంది తెలుసా</div>
<div>
<br /></div>
<div>
సరే రా. చూద్దాం.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
చూసేదేం లేదు డాడీ. నా ఫ్రెండ్స్ అందరూ అవి ఆడుతుంటే నేను ఖాళీ గా వుంటే నాకు ఎంత ఇంసల్టో తెలుసా అసలు. నాకు ఈవినింగ్ కి కొనేసెయ్.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
.......................<br />
.......................<br />
........................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నాకన్నా నాలుగేళ్ళు చిన్నవాడు. అమ్మో అప్పుడే ఇక్కడ ఇల్లు కొనేసాడు. నేనింకా కొనకపోతే ఏమయినా వుందా? సొసైటీ లో నా పరువేం కావాలీ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
....................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఓహ్...ఇంక నుంచీ ఆఫీసుకెళ్ళక్కర్లేదు కదా...ఏవిటో ఇన్నాళ్ళూ ఇంకో ఐదు నిమిషాలు పడుకుందాం అనుకునే వాడిని. ఇవాళ ఇలా మెలుకువొచ్చేసి చచ్చింది. హు</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఒరేయ్ బుచ్చిబాబూ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఎవరదీ???</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నేనురా అబ్బాయ్. ఇన్నాళ్ళూ నీతోపాటే వురకలూ పరుగులూ పెట్టిన నీ మనసుని. ఇదే సినిమాల్లో ఐతే అంతరాత్మ అని పిలుస్తారు నన్ను.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నా పేరు బుచ్చిబాబు కాదే!?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
సర్లేవోయ్. ఏదో చనువు కొద్దీ అలా పిలిచాను.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఏవిటింత పొద్దున్నే వచ్చావ్.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నీకెలాగూ నిద్దరపట్టదని తెలుసుగా నాకూ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నీకెలా తెలుసూ??</div>
<div>
<br /></div>
<div>
నీతో పాటు లేచి, నీతో పాటు పరిగెట్టి, నీతో పాటే పడుకున్నదాన్ని. నాకు గాక ఈ భూప్రపంచం మీద ఇంకెవరికి తెలుస్తుందిటా?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
సర్లే ఇప్పుడేమంటావ్ ఇంతకీ?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అది కాదురా బుచ్చీ నాకో అనుమానం.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అంతలోనే బుచ్చీ!? సర్లే ఏం చేస్తాం. ఏవిటొ అది?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అస్తమానూ అందరితో అలా కూచునీ, నెమ్మదిగా ఆలోచించీ అనే వాడివి కదా. ఆ తర్వాత ఖాళీని ఎవరూ పూర్తిచెయ్యనివ్వలేదు. అసలేవి పెట్టి ఆ తర్వాత ఖాళీ ని పూర్తిచేద్దామనుకునేవాడివా అని నాకెప్పట్నుండో గొప్ప సందేహంరా అబ్బీ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
పోనీలే నువ్వయినా అడిగావ్.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
అదీ నెమ్మదిగా కూచుని బాగా, కూలంకషం గా అలోచించి తర్వాత అడుగులు ఎలా వెయ్యాలా, ఎటు వెయ్యాలా నిర్ణయించుకుందాం అనుకునే వాడిని. ప్చ్...ఏం లాభం ప్రతీ మళుపులోనూ ఇంకెవరో పరిగెట్టేస్తున్నారని వాళ్ళతో పోటీకో...కంపారిజన్ కో అడుగులు వెయ్యకుండా సరాసరి పరుగులే పెట్టేసాను. వొక్కోసారి తలకి బొప్పి కట్టినా వెనక్కి వెళ్ళే ధైర్యం, సమయం కూడా లేక అలాగే పరిగెడుతూనే వున్నా. తీరా ఇప్పుడు చూస్తే ఎప్పుడూ ఇంకొకళ్ళ అడుగుజాడల్లో పరిగెట్టినట్టే వుంది బతుకంతా..హ్మ్...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
సర్లే...నువ్వేసిన అడుగుజాడల సొంత దారులు ఎవరి వెనకాల పరిగెట్టారో మనకేం తెలుసూ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ఇప్పుడింక తీరిగ్గా కూచునీ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
కూచునీ ఇంకేం చేస్తావ్ లే ఇప్పుడింక...వూరికే అలా కూచో...ఇంక నే వుంటా...<br />
<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
<br />
హ్మ్... నీకు తెలీదే వెర్రి మనసా మనిషి ఆశా జీవి అనీ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-18443373056453764632013-10-23T15:57:00.000-05:002013-10-24T14:36:05.818-05:00పుస్తకాలతో నాన్నగారి కబుర్లు - 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: center;">
<span style="background-color: #274e13;"><b><span style="background-color: white;"><span style="color: #274e13; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">అమ్మ కడుపు చల్లగా</span></span></b></span></h2>
<h4 style="text-align: right;">
<span style="color: #274e13; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">రచన -శ్రీ గొల్లపూడి మారుతీ రావు గారి ఆత్మ కథ</span></h4>
<h4 style="text-align: right;">
<span style="color: #274e13; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">పరిచయం - మైలవరపు యజ్ననాధం</span></h4>
<div>
<span style="color: #274e13; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-z5sVjoBvtYo/Umg28akr-UI/AAAAAAAAHVQ/e8-npaZoUl0/s1600/ammakadupu_coverpage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-z5sVjoBvtYo/Umg28akr-UI/AAAAAAAAHVQ/e8-npaZoUl0/s320/ammakadupu_coverpage.jpg" width="216" /></span></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #274e13; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<h4 style="text-align: right;">
</h4>
<div>
<h2 style="text-align: center;">
<span style="color: #274e13; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">అభిమాన రచయితకొక ఆత్మీయ లేఖ</span></h2>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">మాన్య శ్రీ గొల్లపూడి మారుతీ రావుగారికి,</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">నమస్తే, ఉభయకుశలోపరి.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ఈమధ్య మీ ఆత్మకథ 'అమ్మ కడుపు చల్లగా' చదివే అవకాశం లభించింది. మీ ఆ రచన వెలువడి సుమార 5 సం ॥ లు గడిచిపోయినా నాకు అది చదివే అవకాశం ఈ మధ్యే దొరికింది. నాకు వచన రచనల్లో ముఖ్యంగా ఆత్మకథలు చాలా ఇష్టం. ఇదివరలో తిరుపతి వేంకట కవుల కథలు - గాథలు, టంగుటూరి వారి నా జీవిత యాత్ర, తిరుమల చంద్ర గారి హంపీ నుండి హరప్పా దాకా, శ్రీపాద వారి అనుభవాలూ - జ్నాపకాలూ, డా. ఉప్పల లక్ష్మణ రావుగారి బ్రతుకు పుస్తకం, బాల్యం లో చిలకమర్తి వారి స్వీయ చరిత్ర, కందుకూరి వారి స్వీయ చరిత్ర కూడా చదివాను. వీరిలో కొందరి రచనా శైలీ, గడుసుతనం నన్ను చాలా ఆకట్టుకున్నాయి. ముఖ్యంగా శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్యం గారి విలక్షణమైన రీతిమ, తీరూ నన్ను బాగా ఆకట్టుకున్నాయి. వారి రచనలో భేషజం కనపడదు. అత్మాయతా స్పర్శ కనపడుతుంది. ఆ లక్షణం మళ్ళీ మీ రచనలో కాన వచ్చింది. మీ రచన ద్వారా మీరు ఆత్మీయులు గా కనిపించారు. అందుకే మీకీ ఆత్మీయ లేఖ.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">'గద్యం కవీనాం వికషం వదన్తి ' అన్నారు పెద్దలు. వచనం రాసి మెప్పించడం కొద్దిమందికే సాధ్యం అయిన విషయం. ఏ రచన గానీ మధ్య లో వొక పేజీ తీసి చదివినా 'ఇది ఫలానా వారి రచన ' అని గుర్తించగలిగిన నాడు, ఆ రచయితకి తిరుగు లేని గుర్తింపు లభించినట్టే. ఆ ముద్ర వేయడం ఏ కొద్దిమందికో గానీ సాధ్యం కాదు. వచన రచనల్లో, స్వీయ చరిత్రలు, నవలలు, కథలు, కథానికలు పలువురివి చదివాను. వాటిలో బేరీజు వేసి చూసినప్పుడు, మీ వొక్కరి రచనా శైలి మాత్రమే శ్రీపాద వారి రచనల సరసన చేరగలదనిపించింది. ఇది మెనమెచ్చు కాదు. నిజాయితీ గా చెప్పిన మాట.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">మహా పురుషుల జీవిత చరిత్రలూ, సమాజం లో కొంత పేరు సంపాదించిన వారి చరిత్రలు గ్రంధస్తం చేయబడ్డాయి. కానీ వాటిలో అతిశయోక్తులూ, భట్రాజు పొగడ్తలూ,కొండొకచో విసురులూ చేరి, వాస్తవాలు మరుగున పడవచ్చు.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">కానీ స్వీయ చరిత్ర నిజాయితీ గా రచించిన నాడు, అందులో ఆ వ్యక్తి సమగ్ర జీవిత స్వభావ చిత్రణ, వానితో పాటే సమకాలీన సమాజ చిత్రణా - ఇత్యాది అంశాలను చక్కగా గమనించడానికి మంచి అవకాశం దొరుకుతుంది. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">స్వీయ చరిత్రలలో ఆత్మస్తుతి, పరనిందా కాకుండా నిజాయితీగా తమ బలహీనతలను, వోటములనూ కూడా వదలకుండా గ్రంధస్తం చేసినప్పుడు, ఆ మనిషి విలువ మరింత పెరుగుతుంది. మీ జీవిత చరిత్ర కేవలం మీ జీవిత చరిత్ర మాత్రమే కాకుండా ఇటీవలి ఆంధ్ర సారస్వత నాటకచరిత్రలో వచ్చిన పరిణామ క్రమాల దిక్సూచి కూడా.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">నిజాయితీగా మీ బలహీనతలనూ, పరాజయాలనూ గ్రంధస్తం చెయ్యడం ద్వారా మీ విలువను మరింత పెంచుకున్నారు.లబ్ధప్రతిష్ఠులయిన వ్యక్తులతో మీ పరిచయాన్నీ, సాన్నిహిత్యాన్ని అలవోకగా ప్రస్తావించి తప్పుకున్నారు. వాటిని hilight చేయడానికి ఎక్కడా ప్రయత్నించలేదు. మీరు సాధించిన విజయాలను కూడా నమ్రతతోనే ప్రస్తావించడం నన్ను మరింత ఆకట్టుకుంది.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">మీ శ్రీమతి యెడల, మీ చిరంజీవుల యెడల మీరు చూపే చిరాకూ, ఒకప్పటి చిత్తూరు నాటక ప్రదర్శనలో స్థానిక తహసిల్దారు మీద మీరు ప్రకటించిన చిరుకోపం, దానిపై శ్రీ బి.కె. రావు (రిటైర్డ్ ఐ.ఏ.ఎస్ అధికారి) మిమ్మల్ని సున్నితంగా మందలించిన తీరు - ఇటువంటివి కూడా విడిచిపెట్టకుండా మీ ఆత్మకథ లో స్థానం కల్పించడం మీ సమగ్ర ఆలోచనా విధానానికి మచ్చు తునక.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ముఖ్యంగా మీ కుటుంబం మీద మీకుగల గాఢమైన అనుబంధం చాలా ముచ్చటగొలిపింది. అమ్మగారి యెడల మీకున్న అచంచలమైన భక్తి, చాలామంది మా వంటి వారికి ఆదర్శప్రాయం. అలాగే సహోద్యోగుల మీదా, మీ అభిమానుల మీదా మీకుగల అభిమానం ప్రశంశనీయం.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> అన్నింటికంటే ఎక్కువ నా మనసుని హత్తుకున్నది, స్వర్గస్తులయిన మీ కుమారుడు, శ్రీనివాసుగారిని స్మరిస్తూ, ప్రతిసంవత్సరం మీరు నిర్వహించే స్మారక బహుమతి ప్రదానోత్సవాలు, మొక్కుబడిగా కాకుండా, వారి యెడల మీకుగల ఆప్యాయత చాటుతూ, చలన చిత్ర రంగంలో తెరవెనుక కృషి చేసే సాంకేతిక నిపుణులూ, దర్శకులూ అయిన పలువురు మేధావులను మీరు సత్కరించే విధానం, స్వర్గం నుంచి మీ చిరంజీవి సహస్ర చక్షువులతో చూసి ఆనందిస్తాడని నా ప్రగాఢ విశ్వాసం.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">చలనచిత్ర నటుడిగా, నాటక ప్రయోక్త గా,రంగస్థల నటుడిగా ఇప్పటికే మీరు ఎంతో మంది అందుకోలేనంత ఎత్తుకు ఎదిగారు. కోట్లాది అభిమానులని సంపాదించుకున్నారు. మిమ్మల్ని రచయిత గా ఆరాధించినా, విలక్షణమయిన మీ నటన, సాహితీ సేవకు ఎంతమాత్రం తీసిపోదు.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">చాలా మంది ఏదో ఒక రంగంలో కృషి చేసి పేరు తెచ్చుకుంటారు. కానీ మీరు రచయితగా, నాటక ప్రయోక్తగా, రంగస్థల నటుడిగా, చలన చిత్ర రంగంలో మాటల రచయితగా, చలనచిత్ర దర్శకునిగా కూడా మంచి పేరు తెచ్చుకున్నారు. చందోబధ్ధమయిన కవితలల్లారు. నాట్యరంగంలో- శాస్త్రీయ సంగీతంలో కూడా తగుపాటి అవగాహన వున్నట్లు మీరు పాల్గొన్న కవిసమ్మేళనాల వల్ల తెలుస్తోంది.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">బహుముఖంగా విస్తరించిన, ఇంకా విస్తరిస్తున్న మీ ప్రతిభా సంపత్తులను ఆసక్తిగా గమనిస్తూ, ముందు ముందు సాహితీ సాంస్కృతిక రంగాలలో మీరు చేస్తున్న కృషి మరింత వెలుగొందాలని ఆశిస్తూ మీ అభిమాని అత్మీయ లేఖ.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-యజ్ఞనాధం</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">గమనిక: ఈ పుస్తకం ప్రస్తుతం కినిగె లో లభ్యం.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> http://kinige.com/kbook.php?id=1355&name=Amma+Kadupu+Challaga </span></div>
</div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div>
</div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: auto; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
</div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-68515186476567297072013-09-03T11:21:00.000-05:002013-10-02T15:50:42.301-05:00నా కథ కౌముది లో <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
నా రెండవ కథ కౌముది లో చోటు సంపాదించడం చాలా సంతోషాన్నిచ్చింది.<br />
<br />
ఈ నెల <a href="http://www.koumudi.net/Monthly/2013/september/index.html" target="_blank">కౌముది</a> లో నా కథ <a href="http://www.koumudi.net/Monthly/2013/september/index.html" target="_blank">మీసాలాడి పెళ్ళాం</a> చదివి మీ అభిప్రాయం తెలుపుతారని ఆశిస్తున్నా...<br />
<div>
<br /></div>
</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-8923174671244982492013-07-15T10:21:00.000-05:002013-10-02T15:53:35.870-05:00పుస్తకాలతో నాన్నగారి కబుర్లు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
అందరూ పుస్తకాలు పరిచయం చేసేస్తూ, పుస్తకాల గురించి తెగ కబుర్లు చెప్పేస్తూ వుంటే...నేను కూడా బోల్డు పుస్తకాలు చదివేసి ఆ కబుర్లన్నీ రాసెయ్యాలి అనుకునేదాన్ని...ఒక్క పుస్తకం కూడా చివరి పేజీ నంబరు చూసిన పాపాన్న పోలేదు ఇంతవరకూ...<br />
<br />
మీ నాన్నగారికేం అలా పుస్తకాల్లో మునిగి తేలుతూ వుంటారు..ఆయనకివేం పట్టవ్...లాంటి కంప్లైంట్లు అమ్మ దగ్గర చాలా కామన్ గా వినబడుతూ వుంటాయి...ఆ మధ్య ఒక పుస్తకాన్ని ఎన్ని రోజుల్లో పూర్తి చేస్తారు నాన్నా అంటే...అటూ ఇటు గా మూడు నాలుగు రోజుల్లో అయిపోతుందమ్మా అన్నారు...అప్పుడు నా బుర్రలో ఒక ఆలోచన తళుక్కున మెరిసింది...నేను పుస్తకం చదివి దాని గురించి రాయడం అన్నది ఇప్పట్లో జరిగే పనిలా ఎలాగూ కనిపించడం లేదు...నాన్నారు ఇలా చదివి అలా విసిరి పడేస్తున్నారు కదా...పడేసే ముందు దాని గురించి కాసిన్ని కబుర్లు రాసి పెడితే అవి నేను ఆయన పేరు మీద కొత్త బ్లాగు తెరిచి రాద్దాం(టైపు చేద్దాం) అనుకున్నా...మళ్ళీ కొత్త బ్లాగు అంటే నా బ్లాగుకున్న ట్రాఫిక్కే అంతంత మాత్రం...దాన్ని పూర్తిగా పైకి తీసుకురాగలనో అనే అనుమానం రావడంతో...నా బ్లాగులో నే ఒక శీర్షిక లో వేద్దాం అని తీర్మానించా...<br />
<br />
నా ఈ మెరుపులాంటి ( మరి తళుక్కుమంది కదా) అలోచన చెప్పగానే...మా నాన్నగారు చాలా సంతోషించారు...వొక వారంలో తను అప్పుడు చదువుతూ వున్న పుస్తకం కబుర్లు రాసి, ఇంటర్ నెట్ కేఫ్ కి వెళ్ళి...స్కాన్ తీయించి పంపేసారు (ఇలాంటివి చెయ్యమంటే మీ నాన్నగారికి ఎక్కడలేని వుత్సాహం వచ్చేస్తుంది అని అమ్మ ఇచ్చిన సర్టిఫికెట్టు తీసుకుని మరీ). అది పంపి ఒక రెండు మూడు నెలలు అయ్యింది...కానీ నా చేతుల్లో దానికిప్పటి వరకూ మోక్షం దొరకలేదు పాపం...ఫోన్ చేసినప్పుడల్లా అడిగీ అడిగీ విసిగిపోయి ఈ మధ్య అడగడం కూడా మానేసారు...ఛీ మీ నాన్న కోసం ఈ మాత్రం కూడా చెయ్యలేవు అని ఇవాళ నా అంతరాత్మ తీవ్రం గా నిరశించే సరికి మొతానికి మొదలెట్టా ...<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="color: #274e13;">మొదటి పుస్తకం కబుర్లు - సృష్టి లో మధురిమలు </span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #38761d;"><span style="font-size: small;"><b>రచన - శ్రీ గిడుగు రాజేశ్వరరావు</b></span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #38761d;"><span style="font-size: small;">పరిచయం - మైలవరపు యఙ్ననాధమ్</span></span></b></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-W9URnJZIWf8/UeQLZMFIoDI/AAAAAAAAHRs/TGDp63Mv9l4/s1600/img014.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="215" src="http://2.bp.blogspot.com/-W9URnJZIWf8/UeQLZMFIoDI/AAAAAAAAHRs/TGDp63Mv9l4/s320/img014.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-09GMMmM1ZDA/UeQLZuRvbCI/AAAAAAAAHRo/r4ktaUmnFAA/s1600/img015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="http://2.bp.blogspot.com/-09GMMmM1ZDA/UeQLZuRvbCI/AAAAAAAAHRo/r4ktaUmnFAA/s320/img015.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lCzEUr5yZb4/UeQLZzzkw4I/AAAAAAAAHRw/oLJCleuZMFM/s1600/img016.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-lCzEUr5yZb4/UeQLZzzkw4I/AAAAAAAAHRw/oLJCleuZMFM/s320/img016.jpg" width="274" /></a></div>
<br /></div>
<b><span style="font-size: small;"><span style="color: #38761d;"><br /></span></span></b>
<b><span style="font-size: small;"><span style="color: #38761d;">కవి గురించి</span></span></b> :<br />
శ్రీ గిడుగు రాజేశ్వరరావు గారు ఇదివరలో వివిధ ప్రక్రియలలో రచనలు చేశారు. కధానికలు, సంక్షిప్త జీవిత చరిత్రలు, నాటికలు వగైరా. వీరి నాటికలు కొన్ని ఆకాశవాణి హైదరాబాదు కేంద్రం నుండి శ్రీమతి శారదా శ్రీనివాస్ గారి ఆధ్వర్యంలో ప్రసారమయ్యాయి. అంతేకాకుండా శ్రీ రాజేశ్వరరావుగారు వ్యావహారిక భాషోద్యమ రధ సారధి. గ్రాంధిక భాషా వాదుల పట్ల సింహస్వప్నం అనదగ్గ, రావు సాహెబ్ గిడుగు రామ్మూర్తి పంతులు గారి మనుమలు. కానీ చెట్టు పేరు చెప్పుకుని కాయలమ్ముకోవలసిన అవసరం మాత్రం వీరికి ఏనాడూ కలగలేదు. వారే స్వయంగా చేయి తిరిగిన రచయితా, మేధావీ...<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><b>పుస్తక పరిచయం:</b></span><br />
సగటు పాఠకుడు పద్యం - వచనం- నవల - కథ వీటిలో చక చకా సాగిపోయే నవలో, లేక కథల వైపో ఎక్కువగా మొగ్గు చూపిస్తారు. పద్యం అనేసరికి ఒక రకమైన భయం - బెరుకు వుంటాయి.<br />
<br />
ఐతే పద్యం మీద సహజంగా ఉండే ఆ భయాన్ని పోగొట్టే ఒక పద్య సంపుటిని ఈ మధ్యే చదవడం జరిగింది. అదే 'సృష్టి లో మధురిమలు '. సప్తవర్ణ దృస్యమాలికతో అనుసంధానమైన రచన. ఇందులోని రచనలు - గేయాలు కావు, వచన కవితలు కావు. తేట యైన తేటగీతుల సంపుటి.<br />
<br />
తాను వివిధ సందర్భాలలో, వివిధ ప్రదేశాలలో వీక్షించి పరవశించిన ప్రకృతి చిత్రాలను, సప్త వర్ణాత్మక ఛాయా చిత్రాలుగా బంధించి...వాటితో పాటు పొందు పరిచిన పద్యాల విరిమాల ఈ సంపుటి.<br />
<br />
ఈ పద్యాలలో ఎలాంటి శబ్దాడంబరాలు, అలంకారాభరణాలు, అన్వయ కాఠిన్యాలూ లేవు. సూటిగా, సహజ సుందరంగా, నిరాడంబరంగా ఉన్నాయి. ఇవి ముక్తకాలు. ఏ పద్యానికి ఆ పద్యం చదివి ఆనందించవచ్చు. ప్రకృతి గురించి, మానవుల<br />
స్వభావ వైచిత్రి గురించి, అదే సమయంలో ప్రకృతిలో పశు, పక్ష్యాదుల నిర్హేతుకమైన, అవ్యాజ్యానురాగాల గురించి కవి చేసిన విశ్లేషణ చాలా చక్కగా, ఎక్కడా విభేదించే అవకాశం లేని విధంగా వుంది.<br />
<br />
కాలం నీటి ధారలా వేళ్ళ సందుల్లోనుంచి జారిపోతుంటే, మధురమైన క్షణాలని మరిచిపోకుండా భద్రపరిచిన తీపి గురుతుల పేటిక వంటి ఈ సంపుటి, ద్రాక్షా పాకం. అన్ని ద్రాక్షలూ వుదాహరణ యోగ్యమే అయినా, మచ్చుకి కొన్ని ఇక్కడ వుంచుతున్నాను.<br />
<br />
ప్రకృతి ఒడి లో శిశువుగా పరవశించే వేళ కేరింతలుగా వచ్చిన తేటగీతి ఇది.<br />
<br />
ప్రకృతి ఒడిలోన శిశువునై పరవశించచు<br />
వేళ, కేరింతలై నోట వెడలి వచ్చె<br />
తేటగీతుల రూపాన తియ్యనైనన<br />
పద్యములు - తల్లి అందాలు ప్రస్తుతింప<br />
<br />
కొన్ని మచ్చు తునకలు<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-3_ZvPXcl_pQ/UeQKtxsXoiI/AAAAAAAAHQ4/rbnBTcDXJyo/s1600/Image0001.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="http://4.bp.blogspot.com/-3_ZvPXcl_pQ/UeQKtxsXoiI/AAAAAAAAHQ4/rbnBTcDXJyo/s320/Image0001.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-GfrAiAFYuII/UeQK1a2ll6I/AAAAAAAAHRc/_U3KLT7C9t8/s1600/Image0004.JPG" imageanchor="1"><img border="0" height="226" src="http://3.bp.blogspot.com/-GfrAiAFYuII/UeQK1a2ll6I/AAAAAAAAHRc/_U3KLT7C9t8/s1600/Image0004.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7SZ4nUF6aMY/UeQK1rr15rI/AAAAAAAAHRg/38Qeu7xJROQ/s1600/Image0005.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="http://2.bp.blogspot.com/-7SZ4nUF6aMY/UeQK1rr15rI/AAAAAAAAHRg/38Qeu7xJROQ/s320/Image0005.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-j3UVHsPIcdA/UeQKyJzkisI/AAAAAAAAHRM/UNPCCYXEWDc/s1600/Image0003.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="http://4.bp.blogspot.com/-j3UVHsPIcdA/UeQKyJzkisI/AAAAAAAAHRM/UNPCCYXEWDc/s320/Image0003.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lj3on2Wt5eU/UeQKthKt8uI/AAAAAAAAHQ0/xO4YSSUIcKs/s1600/Image.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="219" src="http://4.bp.blogspot.com/-lj3on2Wt5eU/UeQKthKt8uI/AAAAAAAAHQ0/xO4YSSUIcKs/s320/Image.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
నిరంతరం తిరిగే సృష్టి చక్రానికి కందెన ప్రేమ తత్వమే కానీ, పగా - ద్వేషం కాదు. మానవుడు ప్రకృతికి దూరం గా జరిగిపోతున్నాడని 'డేవిస్ ' వందేళ్ళ క్రితమే విచారించాడు. కానీ ఇటీవల పరిణామాలు చూస్తే చెప్పలేనంత దూరమే జరిగిపోయాడాన్నది కళ్ళ ముందున్న చేదు నిజం. ప్రకృతిని దైవంగా భావించి ఆరాధించడం, పంచ భూతాలను, పశుపక్ష్యాలను, శిలలనూ కూడా దైవాలకు ప్రతిరూపాలుగా భావించి అర్చించడం అనూచానంగా వస్తున్న మన హైందవ భావన. ఈ భావననే మరొక రకంగా సృష్టిలోని మధురిమలని గుర్తించి, ప్రకృతిని ఆరాధించడం కూడా ఉత్తమ భక్తి మార్గమని నమ్ముతునానన్న శ్రీ గిడుగు చక్కని ఈ భావన సర్వదా సవ్యధా శిరోధార్యం.<br />
<br />
మానవునిలో పెరిగిపోతున్న నిర్హేతుక క్రోధం, పగ, ద్వేషం అంతరించాలని, మన బుధ్ధి సత్యమైన మార్గంలో పయనించి శాంతి, సహృదయత వెల్లి విరియాలని, ఆ సుగుణాలని అలవరుచుకోడానికి ఇటువంటి రచనలు కొంతవరకైనా వుపకరిస్తాయని ఆశ, ఆకాంక్ష.. <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-36365590788657033442013-04-03T14:02:00.001-05:002013-10-02T15:53:58.700-05:00శ్రధ్ధాంజలి <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
వాళ్ళ నాన్న గారి చిటికెన వేలు పట్టుకుని బజార్లో అది కావాలీ...ఇది కావాలి అని పేచీలు పెడుతున్న బుల్ల్లి బావ, ఇంకా నాన్నగారి మనసులో మెదులుతూనే వున్నాడు...<br />
<br />
నాన్నతో పాటు పెళ్ళి చూపులకొచ్చిన చిట్టి అల్లరి పిడుగు, అమ్మ కళ్ళల్లో ఇంకా కదులుతూనే వున్నాడు...<br />
<br />
నీ పేరేవిటే 'స్ఫురించడం' లేదూ అంటూ ఆటపట్టించే తన మాటలు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా ఇంకా పెదవులమీద చిరునవ్వులు పూయిస్తూనే వున్నాయి...<br />
<br />
నా పెళ్ళికి అడక్కుండానే రెండు రోజుల ముందు సెలవు పెట్టుకుని వచ్చి...నీకు సాయం చేద్దామని ముందే ఇంటికి వచ్చా బావా అని ఫోన్ చేసి చెప్పినప్పుడు నాన్న కళ్ళల్లో నేను చూసిన ఆనందం, ధైర్యం ఇంకా నా జ్ఞాపకాల్లో సజీవంగా అలానే వున్నాయి...<br />
<br />
ఎవరి పనుల్లో వాళ్ళు పడి చెల్లాచెదురైపోయిన బంధువులందర్నీ ఒక చోటకి చేర్చి ఫామిలీ రీయూనియన్ అని తను చేసిన సందడి అందరి గుండెల్లో ఇంకా భద్రంగానే వుంది...<br />
<br />
మెరుపులా ప్రత్యక్షమయ్యి...నాకోసమేనా అక్కా పకోడీలు చేస్తున్నావ్ అని చనువుగా వంటింట్లో అమ్మని పలకరించేసి...నాన్నతో నాలుగు కబుర్లు చెప్పేసి...ఫోన్ లో నన్ను పలకరించేసి అప్పటివరకూ వుదాసీనం గా వున్న మా మనసుల్లో వుత్సాహం నింపేసి...ఏదో పని గుర్తొచ్చిందంటూ చటుక్కున మాయం అయిపోయే ఆ అనుకోని అతిధి పలకరింపులు, ఇంక కనపడవని నమ్మడానికి వొప్పుకోనని మనసు మొరాయిస్తోంది...<br />
<br />
తను ఈ ప్రపంచం తో సంబంధం తెంచేసుకుని పదిరోజులు దాటిపోయినా ... ఎప్పుడూ నవ్వుతూ పలకరించే తన గొంతు మా చెవుల్లో పదిలంగానే వుండిపోయింది...పైకి వేలాకోళాలాడినా... తన మాటల వెనక వున్న అభిమానం మా గుండెల్లో చెక్కు చెదరకుండా అలాగే వుంది...<br />
<br />
మరణం మనిషితో పాటూ ప్రాణం ఒక్కటే తీస్కుకుపోతుందా అంటే...కొందరి జీవితాల్లో సంతోషం, నమ్మకం, ఆసరా కూడా ఆ ప్రాణం తనతో పాటూ లాక్కెళ్ళిపోతుంది...కొందరు మనుషులు మాత్రం...మృత్యువుకతీతంగా తమదైన ముద్ర తోటివారికి విడిచిపెట్టి మన మధ్యలోనుండి చెప్పకుండానే మాయమైపోయినా... మనసు పొరల్లో గూడు కట్టుకుని మన చుట్టూనే తిరుగుతూ వుంటారు...<br />
<br />
నువ్వు మా మధ్య లేకపోయినా, వున్నన్నాళ్ళూ నవ్వుతూ నవ్విస్తూ చేతనైన సాయం చేస్తూ బతకాలని... 'నన్ను చూసి నేర్చుకో' అని నోటితో చెప్పకుండానే ...జీవించి చూపించి నువ్వు ఇచ్చిన స్ఫూర్తి మాతో ఎప్పటికీ వుండిపోతుంది....<br />
<br />
(పది రోజుల క్రితం రోడ్ యాక్సిడెంట్ లో మరణించిన మా శర్మ మావయ్యకి శ్రద్ధాంజలి...ఆయన కుటుంబానికి...ఈ లోటుని తట్టుకునే శక్తి ని, ధైర్యాన్ని ఇవ్వాలని భగవంతుడిని ప్రార్ధిస్తూ...)<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-9368021530935741662013-02-20T10:06:00.000-06:002013-10-02T15:54:44.504-05:00చిలక పలులకులు - 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-wMLGPs7y_LY/USTsovqIZ2I/AAAAAAAAHMA/WRz5Ga_rQmQ/s1600/kids-playing.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://4.bp.blogspot.com/-wMLGPs7y_LY/USTsovqIZ2I/AAAAAAAAHMA/WRz5Ga_rQmQ/s320/kids-playing.jpg" width="320" /></a></div>
నా చిన్నప్పుడు నేనన్న మాటలు...చేసిన చిలిపి పనులు ఇప్పటికీ మా అమ్మ కధలు కధలు గా చెబుతూ వుంటుంది. కానీ నాకు ఇప్పుడే ఏదన్నా వెతుకుతూ వెతుకుతూ అసలేది వెతుకుతున్నానో మర్చిపోవడం, కొంతమంది పేర్లు గుర్తుకు రాకపోవడం వచ్చేసి, నా మెదడు మీద నమ్మకం తగ్గుతోంది ఈ మధ్య. నా కూతురు పెద్దదయ్యాక దాని చిలక పలుకులు దానికి గుర్తుంచుకుని చెప్పగలనో లేదో అని ఇలా రాసి దాచుకుంటున్నాను. ఆ మధ్య మరీ <a href="http://naarathalu.blogspot.com/2011/02/blog-post_28.html" target="_blank">బుజ్జి చిలక పలుకులు</a> రాసుకున్నా..ఇప్పుడు కాస్త తెలిసీ తెలియని చిట్టి పొట్టి మాటలు మాట్లాడే చిలకా ఇంకా దాని నేస్తాల కబుర్లు...<br />
ఇండియా లో ఇంచుమించు రెండేళ్ళు వుండడం వల్ల మా చిట్టితల్లికి తెలుగు చక్కగా వచ్చేసింది. ఇక్కడకొచ్చి డేకేర్ కి వెళ్ళడం మొదలెట్టాక దాని మొదటి ఛాలెంజ్ తోటి పిల్లలతో వాళ్ళకర్ధమయ్యే భాషలో మాట్లాడ్డం. ఇంటికొచ్చాక ప్రతీదీ ఇంగ్లిష్ లో ఎమంటారో అడుగుతూ వుండేది కొన్నాళ్ళు. కాసిని రోజులు గడిచేసరికి సొంత ప్రయోగాలు మొదలెట్టేసింది. మా వాడు పుట్టిన కొత్తలో దాని తో ఆడుకోడానికొచ్హ్చిన పాప where is your bother? what is he doing? అని అడిగింది...మా పిల్ల తడుముకోకుండా చెప్పింది My bother is milking అని...:)<br />
<br />
వొకరోజు ఇద్దరు స్నేహితుల కుటుంబాలని భోజనానికి పిలిచాం. పిల్లలంతా కలిసి గోల గోల గా ఆడుకుంటున్నారు. కొంచెం సేపటికి అందులో పెద్ద పిల్లలు చిన్న పిల్లల్ని తప్పించుకుని ఆడుకోవాలని ప్రయత్నాలు మొదలెట్టారు. మా చిన్నప్పుడు పాపం మా పిన్ని కూతుర్ని ఇలాగే అప్పుడప్పుడూ ఏడిపించే వాళ్ళం :)... మా అమ్మాయి వెళ్ళి అందులో వొక పిల్లాడి తల్లి కి కంప్లయింట్...ఆంటీ అన్న నన్ను ఆడించడం లేదని. ఆవిడ నవ్వి, వెళ్ళి చెప్పూ ఇది మా ఇల్లూ...నన్నాడించకపోతే బయటకి పంపేస్తా అని...అని చెప్పి పంపేసారు...అది పిల్లలున్న గదిలోకి వెళ్ళి గట్టిగా చెప్పింది...ఇదిగో ఇది ఆంటీ వాళ్ళ ఇల్లంట...నన్నాడించకపోతే అందర్నీ బయటకి పంపేస్తా అని చెప్పమన్నారు అని అరిచింది...ఆ పిల్లలకి ఏమీ అర్ధం కాక తెల్ల మొహాలు వేసారు గానీ...పెద్దాళ్ళంతా వొకటే నవ్వు...<br />
<br />
మొన్న శనివారం సాయంత్రం పాత స్నేహితులొచ్చారు. వాళ్ళకి ఇద్దరు మగ పిల్లలు. పెద్దాడికి ఏడేళ్ళూ, చిన్నాడికి రెండున్నరా. అందరూ యధావిధి గా ఇల్లు పీకి పందిరేసే కార్యక్రమం నిర్విఘ్నంగా చేస్తున్నారు. ఇంతలో మా బుడ్డోడు నిద్రకి పడ్డాడు. తమ్ముడు పడుకుంటున్నాడమ్మా గట్టిగా అరవకండీ అని రెండు మూడు సార్లు చెప్పినా మా మాటలు చెవికెక్కించుకునే పరిస్థితుల్లో ఎక్కడా లేరు. మా అమ్మాయి ని కాస్త గట్టిగా అరిచాను గొడవ ఆపమని. చిన్నోడికి వాళ్ళ అన్నని ఏదో అనేస్తున్నా అని కంగారొచ్చేసింది. అప్పటిదాకా ఏదో మూల వొక బొమ్మ పని పడుతున్న వాడల్లా వచ్చేసి నాకేసి కోపంగా వొక చూపు చూసి నడుం మీద రెండు చేతులు పెట్టుకుని యుధ్ధానికొచ్చినట్టు నించుని stop it. This is my brother. అన్నాడు. వాడి మొహం చూస్తే భలే ముచ్చటేసింది. ఏమంటాడో చూద్దామని. No, this is my daughter. I can shout at her అన్నా మా పిల్ల చెయ్యి పట్టుకుని. వెంఠనే మా పిల్ల రెండో చెయ్యి పట్టుకుని stop it. This is my daughter అన్నాడు అదే చూపు కఅంటిన్యూ చేస్తూ...:)<br />
<br />
నిన్న రాత్రి అందరూ పడకకి వుపక్రమించాక నేనింకా వంటింట్లో ఏదో సద్దుతుంటే మా అమ్మాయి పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి వొక సొరుగు లాగి ఏదో వెతికింది. ఏవిటి వెతుకుతున్నావ్ అంటే చెప్పదు. ఇదేనా అమ్మమ్మా అనుకుంటూ మిరియాల పాకెట్ పట్టికెళ్ళింది పడగ్గదిలోకి. మళ్ళీ పరిగెట్టుకుంటూ వచ్చి అదక్కడ పడేసి ఇంకేదో వెతకడం మొదలెట్టింది. ఏవిటే అని మళ్ళీ కాస్త గొంతు పెంచి అడిగితే అమ్మమ్మ కి ఆవుండలు కావాలంట అంటుంది. ఇంతలో అమ్మ వచ్చింది. ఏవిటి తెమ్మన్నావమ్మా దాన్ని అంటే నేనేవి తెమ్మనలేదే ఆవులింతలొచ్చేస్తున్నాయ్ అన్నా అప్పట్నుండీ ఇలా అన్నీ తెచ్చేస్తోంది అన్నారు. ఆ ముక్క చెవిని పడగానే ఆ అవే ఆవలింతలు కావాలి. అని మొదలెట్టింది. మా అమ్మగారు ఈనో కలుపుకు తాగుతుంటే నాకూ ఆవలింతలు పెట్టమ్మమ్మా అని వొకటే గోల. ఆవలింతలంటే తాగేవో తినేవో కాదమ్మా అంటే వొక పట్టాన వొప్పుకోలేదు...:)<br />
<br />
ఈ మధ్య ఇంగ్లిష్ బాగానే మాట్లాడేస్తోంది, తప్పులూ తడకలూ ఎన్ని దొర్లినా...ఇంటికొచ్చాక కూడా అదే భాషలో బాదేస్తుంటే ఎక్కడ చక్కగా వచ్చిన తెలుగు అప్పుడే మర్చిపోతుందో(కొన్నాళ్ళకెలాగూ తప్పదన్న కఠోర వాస్తవం తెలిసినా) అని భయమేసి ఇంటికొచ్చాక తెలుగు లోనే మాట్లాడాలి అని చెప్పాను. వాళ్ళ నాన్న దగ్గరకెళ్ళి అమ్మకి ఇంగ్లిష్ రాదు పాపం. నన్ను తెలుగులోనే మాట్లాడమంటోంది అని తేల్చి పారేసింది.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-25590328148953009002012-10-17T09:00:00.003-05:002013-10-02T15:54:44.453-05:00పుట్టినరోజు జేజేలు అరవై అయిదేళ్ళ పసి పిల్లాడికి<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-zCCyx4S_YLE/UH65xBm1qyI/AAAAAAAAHEg/zMqEjxKqTXs/s1600/dadanddaughter.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://1.bp.blogspot.com/-zCCyx4S_YLE/UH65xBm1qyI/AAAAAAAAHEg/zMqEjxKqTXs/s320/dadanddaughter.jpeg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
నేను పుట్టని క్రితం అమ్మా వాళ్ళూ పొదుపూ మదుపూ అనే బెంగలేమీ లేకుండా హాయిగా వుండేవారట...అలాంటి రోజుల్లో అమ్మ ఒక వారం gap లో రెండు జతల చెప్పులు కొనడం చూసి మా తాతగారు(అమ్మా వాళ్ళా నాన్నగారు) మా నాన్నతో మీకు అరడజను మంది ఆడపిల్లలు పుడితే తెలుస్తుందయ్యా డబ్బు విలువా అని కోప్పడారట. అప్పటికే పిల్లలు లేరని బెంగ పడుతున్న నాన్నగారు...మీ నోటిమాటన అలానే పుడితే బోల్డు సంతోషం అన్నారట.<br />
<br />
ఇది జరిగిన చాలా ఏళ్ళకి నేను పుట్టగానే మా తాతగారు ఇన్నాళ్ళ ఎదురుచూపులకి "ఆడపిల్ల"పుట్టిందని నీరసం గా telegram ఇస్తే..మా నాన్నగారు మాత్రం ఎగిరి గంతేసి మహదానందం గా చదువుకుని పరిగెట్టుకుని వచ్చారట నన్ను చూడ్డానికి.<br />
<br />
అది మొదలు ఎప్పుడూ నేను ఆడపిల్లని కాబట్టి అన్న feeling నాలో ఏ మూలా కలగకుండా పెంచారు నాన్న. చదవకపోతే అంట్లు తోముకుంటావ్ అని అమ్మ వెంట పడేదే గానీ నాన్న మాత్రం దానికి తెలుసు ఎప్పుడు చదువుకోవాలో అని ఒక్క మాట అనేవారు. ఆ ఒక్కమాటే నాకు బోలెడు responsibility నేర్పింది. school లో బెత్తం పట్టుకుని దబదబా బాదేసే మాస్టార్ల కన్నా...చిన్న మాట కూడా అనకుండా పిల్లల్లో బోలెడంత గౌరవాన్ని సంపాదించుకున్న ఆయన నడవడిక reserved గా వుండటంలోని గొప్పతనాన్ని నేర్పించింది. జీవితంలో అప్పు అన్నది చెయ్యకుండా బతికిన ఆయన జీవన విధానం Life planning నేర్పించింది. అల్ప సంతోషి అని అమ్మ ఎప్పుడూ కసురుకున్నా...చిన్న విషయానికే సంబరపడే ఆయన తత్వం సంతృప్తి లో వుండే ఆనందం, దాని విలువా తెలియజెప్పింది. ఒక వయసు వచ్చాక వాళ్ళకి తెలుసు career planning అని ఎప్పుడూ ఇది చదువు..ఇలానే చెయ్యి అని నిర్బంధించకుండా ఆయన నాకిచ్చిన స్వేఛ్చ నాకు పిల్లల్ని ఎలా పెంచాలో నేర్పించింది.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
ఇన్ని నేర్పినా ఏనాడూ నీకింత చేసాను అని గొప్పలు చెప్పుకోని ఆయన వ్యక్తిత్వం నుండి నేర్చుకోవాల్సినది ఇంకా బోలెడంత.<br />
<br />
ప్రతీ కూతురికీ నాన్నే మొదటి హీరో...ఇవాళ్టితో అరవై అయిదేళ్ళు నిండుతున్న (ఎప్పటికీ నా దృష్టిలో హీరో) నాన్న కి పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-69605579142016626012012-04-11T10:38:00.000-05:002013-10-02T15:54:44.490-05:00పరుగాపి...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
పొద్దున్నే అయిదింటికి అల్లారం లే లే అని కుదిపి కుదిపి, చెవినిల్లు కట్టుకుని పోరేస్తోంది. అసలే చలికాలం...దాని పీక నొక్కి ఇంకొక్క పదినిమిషాలు అని తనలో తనే గొణుక్కుని దుప్పట్లో దూరింది నందిని. నిన్న రాత్రి కుక్కరు గిన్నెలు పొద్దున్న లేచి తోవుకోవచ్చులే అని బధ్ధకించి వదిలేసిన సంగతి గుర్తురాగానే లేవక తప్పదు బాబోయ్ అనుకుని వంటింట్లోకి పరిగెత్తి నిద్ర మత్తులో చల్ల నీళ్ళ కుళాయి తిప్పేసరికి 0 కన్నా తక్కువ వుష్ణొగ్రతలో నీళ్ళు చేతిమీద సూదుల్లా గుచ్చుకుని మత్తంతా ఒక్క నిమిషం లో వదిలిపోయింది...చలికి ఎండిపోయిన గిన్నెల్ని కసిగా తోవుతుంటే ఎందుకో అమ్మ మాటలు గుర్తొచ్చాయి..."రోజూ తెల్లవారుఝామునే చదువుకోడానికి లేవదీసి బాగా చదువుకుంటే నాకులా ఇలా అంట్లు తోవుకుంటూ బతకక్కర్లేదు...కాలు మీద కాలేసుకుని దర్జాగా వుండొచ్చు. చదువుకుంటాను మొర్రో అన్నా పట్టించుకోకుండా నా తరవాత ఇంకా నలుగురాడపిల్లలున్నారని చిన్నప్పుడే పెళ్ళి చేసి పడేశారు. నీకు అన్నీ అమర్చిపెట్టి చదువుకుని సుఖపడవే అంటే అంత గునుపేవిటే"...పుస్తకం వొళ్ళో పెట్టుకుని కునికిపాట్లు పడే తనకి రోజు వంటింట్లోంచి అదే సుప్రభాతం వినపడేది.<br />
"చదువుకుని సుఖపడవే అంటే" అన్న మాట మళ్ళీ గుర్తొచ్చి చిన్నగా నిట్టూర్చింది కుక్కరు పొయ్యిమీదకెక్కిస్తూ...అదే అమ్మ ఇప్పుడు call చేసినప్పుడల్లా "మా కన్నా మీరేం సుఖపడుతున్నారే" అని దీర్ఘం తీస్తుంది అని నవ్వుకుంటూ స్నానాలగదిలోకి దూరింది.<br />
<br />
ఇంట్లో మిగిలిన ఇద్దర్నీ వాళ్ళ వాళ్ళ గమ్యస్థానాలకి పంపి, చివరగా తన బాగ్గు హడావిడిగా సవిరిస్తూ ..ఛా రేపట్నుంచీ అన్నీ రాత్రే సద్దిపెట్టుకోవాలి అని రోజూలాగే తిట్టుకుంటూ, కనపడని ఆఫీసు బాడ్జ్ ని మొత్తానికి సాధించి హడావిడిగా పరిగెట్టి బయటపడింది. ఎప్పట్లాగే కాస్త లేటుగా ఆఫీసు చేరుకుని సీట్లో కూలబడింది, నేనేనా అందరికంటే ఆలస్యం అని కళ్ళతోనే చెక్ చేస్కుంటూ. ఏదో వొకరోజు తొమ్మిదింటికే స్టాటస్ మీటింగు పెట్టేస్తాడు బాసు గారు..నాకు సరదా తీరిపోతుంది అని తనని తనే తిట్టుకుంటూ ల్యాపీ తెరిచింది. మైల్ చెక్ చేస్కుంటూ, "ఒక పక్కన డెలివరీ డేటు దగ్గర పడుతుంటే ఇంకా రెక్వైర్మెంట్స్ మారుస్తున్నారు ఈ బిజినెస్ వాళ్ళకి పనీ పాటా లేదు" అని తిట్టుకుంటూ పనిలో పడింది.<br />
<br />
స్వాతి "Lunch?" అని పింగ్ చేసేసరికి అప్పుడే లంచ్ టైం అయ్యిందా అని వాచ్ చూస్కుని, తట్టెడు పనుందికదా పోనీ డెస్కు దగ్గరే కానిచ్చేద్దామా అనుకుని వద్దులే రోజు మొత్తంలో ఈ గంటేగా కాస్త సరదాగా గడిపేది అనుకుని "ok" అని పింగ్ చేసి బాగ్గు తీస్కుని కాఫటేరియా వైపు నడిచింది. అప్పటికే దేసీ గ్రూపులో చాలా మంది చేరిపోయారు అక్కడ...నందినీ, స్వాతీ చాలా రోజులుగా కలిసి పని చేస్తున్నారు...చాలా మంది భారతీయులు అక్కడ చేరినా వీళ్ళిద్దరూ ఎప్పుడూ ఒక చోట కూచుని లంచ్ చేస్తున్నంత సేపూ పనిలోనూ ఇంట్లోనూ, ఎదురయ్యే కష్ట సుఖాలు కలబోసుకుంటూ వుంటారు.<br />
<br />
ఇద్దరూ మాట్లాడుకుంటూ లంచ్ బాక్సులు విప్పుతుంటే వీళ్ళ పక్కనే వచ్చి కూచున్నాడు శ్రీకాంత్ పలకరింపు గా నవ్వుతూ, అతని బాక్సు విప్పుతుంటే ఘుమ ఘుమా వాసన వచ్చేసరికి ఏవి తెచ్చుకున్నాడబ్బా అని కాస్త కుతూహలం గా అతని బాక్సు లోకి తొంగి చూసింది స్వాతి. "ఆహా గుత్తి వంకాయ కూర" పైకే అనేసింది...అసలే తనకి అదంటే ప్రాణం. అతను రుచి చూడండి, మా ఆవిడ చేసింది అని ఇద్దరికీ తలో కాస్తా వడ్డించాడు. ఈ స్వాతికి అస్సలు బుధ్ధిలేదు అనుకుంటూ మొహమాటం గా నవ్వింది నందిని. ఆ వేసిన కాస్త కూరా నొట్లో పెట్టుకుని చాలా బాగా చేశారండీ మీ ఆవిడ అంది. స్వాతి మాత్రం అంతటితో వదల్లేదు..."మీరెంత అదృష్టవంతులండీ...ఐతే కొత్త పెళ్ళికూతురు వంటలు అదరగొట్టేస్తోందన్నమాట" అంది శ్రీకాంత్ కి కొత్తగా పెళ్ళవడంతో... "ఆ... ఏవదృష్టమో లెండి వంటలొకటే ఆవిడ అదరగొట్టేది" అన్నాడు మహా నిరుత్సాహం గా...అదేవిటీ అలా అనేశాడు అన్నట్టు చూశారిద్దరూ అతనికేసి.<br />
<br />
"బోల్డు చదువుకుంది...నిజం చెప్పాలంటే నాకన్నా అన్నీ మంచి గ్రేడులే...చక్కగా ఉద్యోగం చేస్తుంది...బోల్డు విలాసం గా బతకొచ్చు అనుకున్నా ఇప్పుడేమో మనకంత గండకత్తెరోమొచ్చిందీ అంటుంది ఎప్పుడు వుద్యోగం ప్రసక్తి తీస్కొచ్చినా". మరి పెళ్ళికి ముందు మీరు తనని అడగలేదా, స్వాతి అడిగేసింది..."అప్పుడు అవసరమైతే చేస్తానన్నట్టు చెప్పింది...అవసరానిదేవుంది...అదే వస్తుంది...టయోటా కారున్న వాడికి బిఎండబల్యూ కారవసరం...ఫ్యూటానున్న వాడికి లెదరు సోఫా అవసరం...దర్జా గా బతకటం అవసరమని తనే అర్ధం చేస్కుంటుంది లే అనుకున్నా...ఇప్పుడేమో మనకేం తక్కువ...ఇద్దరం రెక్కలు ముక్కలు చేసేస్కుని ఇంట్లో మనశ్శాంతి పోగొట్టేస్కునే కన్నా వున్న దాన్లో ప్రశాంతంగా పొదుపుగా బతకొచ్చుకదా అని వితండవాదం ఎప్పుడూ...ఏవిటో ఇలా అడ్డంగా దొరికిపోయాను" అని తెగ బాధ పడిపోయాడు.<br />
<br />
"బాధ పడకండి శ్రీకాంత్...తొందర్లోనే తను తెల్సుకుంటుంది లెండి...మాకు పరిచయం చెయ్యండి తనని...మమ్మల్నందర్నీ చూశాకా తనకి వుద్యోగం చెయ్యాలనిపిస్తుంది" అని స్వాతి అతన్ని ఓదార్చడం మొదలెట్టింది. ఎందుకో ఇంకక్కడ వుండాలనిపించక నాకు చాలా పనుంది స్వాతీ, అని త్వరగా లంచ్ ముగించేసి తన డెస్కు దగ్గరకొచ్చేసింది నందిని.<br />
<br />
తన సీట్లో వెనక్కి వాలి కళ్ళు మూసుకుంది. ఎందుకో కాఫటేరియా సంభాషణ మనసుని వదలట్లేదు. శ్రీకాంత్ భార్య చెప్పినదాంట్లో అంత తప్పేవుంది అనిపిస్తోంది. రోజూ ఈ అష్టావధానం తనవల్ల కావట్లేదని బోల్డు బాధపడుతుంది, ఈ స్వాతి కూడా ఏవిటి అతన్నే వెనకేసుకొస్తుంది...అసలు తామంతా విలాసాలని అవసరం గా పొరబడి బతికేస్తున్నామా...మనసుని వుక్కిరిబిక్కిరి చేస్తూ ఏవో అలోచనలు...అలోచనల్లోంచి మనసు నెమ్మదిగా జ్ఞాపకాలవైపు పరిగెడుతోంది.<br />
<br />
తనకప్పుడు ఆరో ఏడో వుంటాయి..అమ్మమ్మ ఇంట్లో ...కరెంటు పోయినప్పుడు... చీకట్లో వుయ్యాలా బల్ల ఎక్కి... తనూ, పెద్దమ్మ కూతురూ...ఇద్దరూ పెద్దయ్యాక ఏమి అవ్వాలో తెగ చర్చించేస్కుంటున్నారు... ఆ గదిలో ఇంకెవ్వరూ లేరనుకుని."నేను బాగా చదువుకుని డాక్టరు అవుతా" అని ఒకళ్ళంటే "డాక్టరు ఐతే ఛీ రక్తం...అన్నీ చూడాలి బాబోయ్" అని అవతలి వాళ్ళూ..."పోనీ టీచరు ఐతే అనుకుంటే మనలాగే పిల్లలు మనల్ని తిట్టుకుంటారు"...అని రెండో వాళ్ళు..ఇలా వాళ్ళకి తెలుసున్న వృతూలన్నింటి గురించి చర్చించుకుంటుంటే ఇంతలోనే కరెంటు వచ్చేసింది...చూసేసరికి ఎదురుగుండా పందిరి మంచం మీద తమ మాటలకి నవ్వుకుంటూ తాతగారు. అయ్యో మా మాటలన్నీ వినేస్తున్నారా ఐతే ఇప్పటిదాకా అని బిక్కమొహాలు వేసిన తామిద్దర్నీ చూసి నవ్వుతూ తాతగారు "ఇలా రండర్రా మీకొక మాట చెప్పాలి" అని దగ్గరికి తీసుకున్నారు.<br />
<br />
అసలూ చదువుకోడం ఎందుకనుకున్నారు? అని అడిగారు...ఇది కూడా తెలీదా అన్నట్టు చూసి...వుద్యోగం చేసి బాగా డబ్బులు సంపాదించడానికి అన్నారిద్దరూ ఏకకంఠంతో...అది కాదర్రా...చదువుకోడం వెనకాల అసలుద్దేశం అది కాదు...జ్ఞానం సంపాదించడం...దాన్ని ఆస్వాదించడం...మన చుట్టూ వున్న వాటి విలువ తెలుసుకోవడం...వాటిని గౌరవించడం...మన జీవితంలో ఎన్నింటికో అర్ధాన్ని వెతకడం...ప్రహల్లాదుడు తన తండ్రి హిరణ్యకశుపుడితో ఏవన్నాడో తెలుసా...<br />
<br />
చదివించిరి నను గురువులు<br />
చదివితి ధర్మార్ధ ముఖ్య శాస్త్రంబులు నే<br />
చదివినవి గలవు పెక్కులు<br />
చదువులలో మర్మమెల్ల చదివితి తండ్రీ<br />
<br />
చదువుకున్నాక వుద్యోగం చెయ్యడం అన్నది అవసరం, అభిలాష వీటన్నింటి మీద ఆధారపడి వుంటుంది...కానీ మీరు గుర్తుపెట్టుకోవలసింది చదువు ప్రధానోద్దేశం డబ్బు సంపాదించడం కాదు...సంపాదన కోసమే ఐతే చదువుకోనక్కర్లేదు...మన జీవితాన్ని ఎలా చక్కదిద్దుకోవచ్చు...ఆనందాన్ని ఎలా నిపుకోవచ్చు...మనమూ..మన చుట్టూ వుండేవాళ్ళూ సంతోషం గా comfortable గా ఎలా వుండొచ్చూ...ఇవి నేర్పడం విద్య ముఖ్యోద్దేశం...<br />
<br />
ఒక్కసారి ఈ లోకం లోకి వచ్చి నందిని టైము చూస్కుని...మళ్ళీ కంప్యూటర్ వైపు తిరిగి పనిలో పడిందే గాని బుర్ర పూర్తిగా పనిలో మునిగిపోలేకపోతోంది...అప్పుడు తాతగారు చెప్పింది వాళ్ళిద్దరికీ ఏమీ అర్ధం కాలేదు...అసలిప్పటికైనా అర్ధమైందా. ఏడేళ్ళ పిల్లల అలోచన కన్నా ఏమి పరిపక్వత వచ్చింది. ఇంకొకళ్ళతో పోల్చుకుంటూ...వాళ్ళ దారిలో పరిగెట్టడమే కానీ నిజంగా తమకేం కావాలి అన్నది ఎప్పుడైనా ఆలోచించామా...దేనిలో సంతోషముందో అని వెతికి చూసిందా తనూ...అసలైన ఆనందానికి అర్ధమేవిటో ఎప్పుడైనా ఆగి అలోచించిందా తను...తను ఏరోజైనా ప్రశాంతంగా వుందా...తన చుట్టూ వున్నవాళ్ళని వుంచగలిగిందా...నందిని యంత్రం లా పని చేసుకుని పోతోంది...ఆలోచనల దొంతర్లు చెదిరిన గూటిలోంచి చెల్లా చెదరైన తేనెటీగల్లా మనసుని తలో వైపు లాక్కుపోతున్నాయి...<br />
<br />
పనితోనూ...ముంచెత్తుతున్న అలోచనల అలజడితోనూ విసిగిపోయి ఇంటికి చేరింది ఆరున్నరవుతుండగా...అప్పటికే ఇల్లు చేరి బంటిగాడి పేచీ ని పెద్దగా లెఖ్ఖచెయ్యకుండా టీవీ లో వస్తున్న football ని తీక్షణం గా తిలకిస్తున్న కిషోర్ "ఏవిటోయ్ ఇంత లేటు ...కాస్త కాఫీ నా మొహానపడేద్దూ "అన్నాడు నందిని మొహంలో విసుగుతో తనకేమీ సంబధం లేదన్నట్టు...బంటిగాడి అలకతీరుస్తూ వాడికేవో మాటలు చెప్తూ అలానే కాఫీ కలుపుకొచ్చి సోఫా లో కూలబడింది...కాఫీ పూర్తవ్వగానే రాత్రికేం చేస్తున్నావు..."నాకేమైనా మంచి స్పైసీ గా తినాలనిపిస్తోందోయ్...నువ్వు చేస్తావే స్టఫ్ చేసి దొండకాయ కూర అది చెయ్యకూడదూ"...కిషోర్ ఎప్పుడూ ఇది చెయ్యి అని ఆర్దర్ వేసినట్టు మాట్లాడడు...అలా అని చెసేదాకా వదిలీ పెట్టడు, చిన్న చిన్న విషయాలే కాదు..అన్నింటిలోనూ...ఈ సంగతి నందినికి అర్ధమవ్వడానికి పెళ్ళయ్యాక కొంత సమయం పట్టింది...అర్ధం అయ్యాక ఎప్పుడూ అతను ఏదైనా కోరాకా వాదించాలనో, బుజ్జగించాలనో ఎప్పుడూ ప్రయత్నించి కాలం వృధా చెయ్యలేదు. అలాగే అని సోఫాలోంచి లేచి వెళ్తూంటే వెనకనుంచి కిషోర్ "అదే చేత్తో సాంబార్ కూడా వుంటే"...అన్నాడు టీవీ వైపు నుంచి బుర్ర తిప్పకుండానే...<br />
<br />
పడుతూ లేస్తూ...పరిగెడుతూ మధ్యలో బంటి గాడి పేచీలు తీరుస్తూ మొత్తానికి తొమ్మిదవుతుంటే వంట పూర్తి చేసి కంచం లో కూరా అన్నం...పక్కన కప్పులో సాంబారు వేసి కిషోర్ ముందు పెట్టి బంటిగాడికి తినిపించడానికి వెళ్ళబోతుంటే "అరెరే అప్పడాలు వేయించలేదా" అన్నాడు కిషోర్ నిరుత్సాహంగా. అప్పటిదాకా పక్కకి నెట్టి, పని కానిచ్చిన విసుగూ కోపం అంతా ఒక్కసారి వరద గోదారిలా కట్టలు తెంచుకున్నాయి నందినికి...ఏవిటి కిషోర్ నువ్వూ చూస్తున్నావ్ గా...వచ్చినదగ్గర్నుంచీ ఒక్క క్షణం కూడా కూచోకుండా చేస్తూనే వున్నాను...ఎంత పరిగెట్టినా తొమ్మిది లోపు బంటి గాడికి అన్నం పెట్టలేకపోతున్నాను. కనీసం వాడిని నా కాళ్ళకడ్డాం పడకుండా ఆడించడం కూడా చెయ్యవ్... ఇలా పొంగుకొస్తున్న కోపం, బాధా అన్నీ కలిపి మాటల్లో చెప్తుంటే, కిషోర్ మాత్రం చాలా ప్రశాంతంగా, "మా అమ్మ మరి సాంబార్ పెట్టినప్పుడల్లా అప్పడాలు వేయించేది ఆ అలవాటుతో" అంటూ, నందిని కళ్ళల్లోకి చూసి అక్కడే ఆపేశాడు.<br />
<br />
నందిని వంట గదిలోకి వెళ్ళి బంటిగాడి కోసం అన్నం చల్లారబెడుతుంటే...కిషోర్ మళ్ళీ నెమ్మదిగా ..."మేవేమైనా అన్నీ నెత్తినేసుకుని చెయ్యమన్నావా...మీకంటే మేము అన్నీ చేసెయ్యగలం...మల్టీ టాస్కింగు మాకు వెన్నతో పెట్టిన విద్య అని పోటీకొచ్చి ఇప్పుడు చెయ్యలేక మానలేకా మా మీద గంతులేస్తే..." అని తనలో తనే అనుకుంటున్నట్టు నందినికి వినపడేలా అంటున్నాడు...<br />
<br />
బంటిగాడికి అన్నం తినిపిస్తున్న నందిని కి కిషోర్ మాటలు తన చెవులు దాటి మనసుని తాకాయి...అప్పటిదాకా నీరసం...విసుగు వల్ల వచ్చిన కోపం, చికాకు ని పక్కకు నెట్టి మనసు ఒక్కసారిగా అలోచనలో పడింది.<br />
<br />
నిజవే వీళ్ళెప్పుడూ తమతో సమానమైన పనులు చేస్తే మీరు మాతో సమానమని వొప్పుకుంటామని ఎక్కడా ఎప్పుడూ చెప్పలేదు. మీరు మాపనులు చేస్తే , మేము మీపనులు పంచుకుంటామని ఏ అగ్రీమెంట్లూ రాయలేదు... సంసారపు బండి కి రెండు సమానమైన చక్రాల్ల భార్యా భర్తలు పనిని సమానంగా విభజించుకుని చేస్తున్నా...ఆడవాళ్ళని చిన్న చూపు చూడటం తో...తాము చేసే పని తక్కువ...వీళ్ళకి లాగే మనమూ సంపాదిస్తే నే మనకి గౌరవం అని మేమే అపార్థం చేసుకున్నట్టున్నాం. మీరు చేసేది కూడా మేము చెయ్యగలం అంటే అది కూడా ఆఖరికి వాళ్ళ requirement list లో చేరిపోయింది...<br />
<br />
పన్లన్నీ పూర్తిచేసుకుని పక్కమీదకి చేరినా నందిని అలోచనల పరంపర మాత్రం కంటిమీదకి కునుకుని చేరనివ్వడంలేదు. అసలు తనకెన్ని అభిరుచులు వుండేవి...తనకి నచ్చిన ఒక పుస్తకం చదివి ఎన్నాళ్ళైంది..బంటిగాడితో హాయిగా ఆడుకుని ఎన్నాళ్ళైంది...తనూ కిషోర్ పోట్లాడుకోకుండా నవ్వుతూ ఒక గంట కబుర్లు చెప్పుకుని ఎన్నేళ్ళైంది...అమ్మెప్పుడూ వుద్యోగం చేసి సంపాదించుకుంటే స్వేఛ్ఛగా హాఇగా బతకొచ్చు అని నూరిపోస్తూ వుండేది...తను ఎంత స్వేఛ్ఛ్ గా...హాయిగా బతుకుతోంది...తను చదువుకుంది...చుట్టూ ఎవర్ని చూసినా వుద్యోగం చేస్తున్నారు...తనూ చెయ్యాలనుకుంది...కొత్త సంసారం లో , ఇంటి బాధ్యతలు అంత బరువనిపించలేదు..తనకీ సరదాగానే అనిపించింది...కానీ ఇంట్లో పనులు పెరుగుతున్నా అన్నీ చేసెయ్యాలనే అనుకుంది...తన comfort Jone గురంచి...చేస్తున్న పనిలో తృప్తి గురించి అసలు పట్టించుకుందా...తను చేస్తున్న పని వూపిరాడనివ్వని బందిఖానా లా అనిపించినప్పుడు ఇంక తను పొందుతున్న స్వేఛ్ఛ ఏవిటి? ఇలా అలోచనల్లో కొట్టుకుపోతున్న నందిని మనస్సు ఒక్కసారిగా స్ఠిమితపడింది......తను మర్నాడు ఆఫీసుకి వెళ్ళగానే చెయ్యాల్సిన పని ఏవిటో అర్ధమయ్యి...<br />
<br />
* * *<br />
<br />
అంతదాకా key board మీటల మీద చకచకా కదులుతున్న ధరణి వేళ్ళు ఒక్కసారిగా ఆగిపోయాయి. తను తీసుకోగలదా ఆ నిర్ణయం....ఇంటి mortgage, bank loan ఇవన్నీ ఇంక నీ బాధ్యతలే అని అంత సులువుగా తను తప్పుకోగలదా...తను రాస్తున్న కథకి ఈ ముగింపు ఇచ్చే హక్కుతనకి వుందా...ఇలా అలోచిస్తుండగానే లోపల్నుండి నీ offshore call అనుకుంటా...cell ఇక్కడ పడేసి అక్కడేం చేస్తున్నావ్...ఇప్పుడే కాస్త నిద్ర పడుతుంటే...అన్న శరత్ కేకతో వొళ్ళో వున్న PC ని పక్కన పడేసి ఒక్క వుదుటన లోపలకి పరిగెట్టింది ధరణి...<br />
<br />
<br />
<br />
[తోచినవి రాసుకోటం తప్ప...కథ రాయటం నావల్ల కాదనుకున్న నన్ను...కథ రాయి...ప్రయత్నించు...రాయగలవు అని ఎంతగానో ప్రోత్సహించిన <a href="http://tethulika.wordpress.com/" target="_blank">మాలతి నిడదవోలు</a> గారికి కృతజ్ఞతలతో...]</div>sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-40108756791313145972011-11-29T11:47:00.003-06:002013-10-28T16:07:34.849-05:00తూర్పు వెళ్ళే మనసు<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-JcJIz8134xg/TxbwBVRokjI/AAAAAAAAGGQ/7wjlowNvjCA/s1600/raadhaamanoharam.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-JcJIz8134xg/TxbwBVRokjI/AAAAAAAAGGQ/7wjlowNvjCA/s1600/raadhaamanoharam.png" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
నల్లటి మెట్లు, మెట్లపక్కన పిట్టగోడ మీదుగా పాకిన సన్నజాజి పందిరి, మెట్ల మళుపుకి పక్కగా నల్లటి ఇనప చువ్వల కటకటాలు, దాని మీదుగా పాకిన రాధా మనోహరాల చెట్టు, వాటి మీదుగా ఇంకాస్త ముందుకి వెళితే బల్లల గది.<br />
గచ్చు బదులు బల్లలు పేర్చి కట్టిన డాబా పైన గది. నాకూ నాతో పాటూ నా cousines ముగ్గురూ, మాతో సమానం గా అల్లరి చేసిన పిన్నిలు, చిన్న మావయ్యా...మా అందరి వూహలకీ రెక్కలొచ్చిన పొదరిల్లు ఆ బల్లల గది.<br />
<br />
మా కలల ప్రపంచానికి తలుపులు తెరిచి స్వాగతం పలికిన హరివిల్లు ఆ గది.<br />
<br />
కాస్త గట్టిగా నడిచినా పెద్దగా చప్పుడు చేసి, కింద నుంచి పెద్దవాళ్ళ చేత "ఏవిటా అల్లరి?" అని అక్షింతలు వేయించి నవ్వుకున్న చిలిపి కిట్టయ్య లాంటి గది.<br />
<br />
చీమల్లా అలికిడి కాకుండా ఆ గదిలో దూరి, కట్టుకున్న పేక మేడలు, చెప్పుకున్న కబుర్లూ, కలబోసుకున్న స్కూలు అనుభవాలూ, చదివిన చందమామ కథలని నాటికలుగా మార్చి రాసుకుని, పెద్దవాళ్ళంతా చాయ్ తాగే వేళకి వాళ్ళముందు మా రాతలకి దృశ్య రూపం ఇచ్చేసి.. బుల్లి నటీ నటులుగా కొట్టించుకున్న చప్పట్లు, పోటా పోటీలుగా ఆడుకున్న అంత్యాక్షరులూ, తాతగారి పందిరి మంచం ఎదురుగా వుండే పెద్ద వుయ్యాలాతో చేసిన ఫీట్లూ, తగిలించుకున్న దెబ్బలూ, తాతగారితో కలిసి పెద్దవాళ్ళకి తీసిపోకుండా ఆడిన పేకాటలు, ఆయన పెద్ద విస్తరాకు కంచం...వెండిపువ్వుల పీట కోసం పడ్డ పోటీలూ, వాటిని తీర్చడానికి పెద్దాళ్ళ ఆపస్సోపాలూ, సంజె వేళ పెరట్లో చేసిన భోజనాలు, ఆటల మధ్య మా అలకలూ,పేచీలూ...మర్నాడు ఉదయానికి ఏమీ ఎరగనట్టు కలిసిపొయిన చిన్నారి స్నేహాలూ...<br />
<br />
ఇంచుమించు ఇరవై మంది పూటకో గంట మాత్రం వదిలే కుళాయి నీళ్ళతో సద్దుకుని మహదానందంగా గడిపిన ఎర్రటి ఎండాకాలం సెలవలు...ఆశా సౌధాలకి పునాదులు వేసుకున్న అమ్మమ్మ గారింటి జ్ఞాపకాలు...<br />
<br />
<br />
*******************************************<br />
<br />
పెరటి వేపు నల్లటి పెద్ద గేటు మీద పాకిన రాధామనోహరాలు...<br />
<br />
డాబా మీదుగా చూస్తుంటే కనబడే హరేరాం మైదానం, దాని మధ్యలో వుండే రాములవారి కోవెలా, దాని వెనకాలే వుందని నేను చాలా రోజులు భ్రమపడినా, దూరం గా వుండే నరసిమ్హస్వామి కొండ...<br />
<br />
డాబాపైన చెక్క కటకటాళ్ళ వరండా...ఒక్కో గోడకీ పది కిటికీలు వాటికి బుల్లి బుల్లి తలుపులూ వుండే కిటికీల గదీ...గది చుట్టూ బీరువాల్లో పేర్చిపెట్టిన తాతగారి అపురూపమైన ఆస్తి ...ఆయన పుస్తక సంపద.<br />
<br />
ఇంటి వెనకాల పెద్ద బావీ, పెరడంతా నీడనిస్తూ మావిడి చెట్టూ. పొద్దున్నే పలకరిస్తూ తులసమ్మ ఎదురుగా ముద్దమందారాల చెట్టూ.<br />
<br />
సెలవలకి ఎప్పుడొస్తానని నాలుగురోజుల ముందునుంచే వాకబు చేస్తూ , నేను వచ్చిన ఐదునిమిషాల్లో ప్రత్యక్షమయ్యి వాళ్ళతో ఆటలకి లాక్కెళ్ళిపోయే నా బుల్లి నేస్తాలూ.<br />
<br />
మధ్యాహ్నం గాళుపు కొడుతోందని ఇంట్లో పెట్టి ఎన్ని గడియలు వేసినా చల్లగా జారుకుని చెట్ల నీడలో ఆడిన గుజ్జినగూళ్ళు, పప్పు బెల్లాలతో చేసిన బొమ్మల పెళ్ళిళ్ళు.<br />
<br />
మామ్మ చెలులతో కలిసి ఆడిన గవ్వలాటలూ.<br />
<br />
తాతగారిని మధ్యాహ్నం వేళ కునుకు తియ్యనివ్వకుండా వేసిన యక్ష ప్రశ్నలూ, ఆయన చెయ్యి పట్టుకుని గర్వం గా చేసిన సాయంత్రం షికార్లూ.<br />
<br />
వీధరుగు మీద మామ్మ వడిలో తల పెట్టుకుని నూట యాభయ్యో సారి కూడా విసుగు లేకుండా రామాయణ కధ చెప్పించుకున్న వెన్నెల రాత్రులు.<br />
<br />
నా కోసం ప్రత్యేకం గా ఫ్రిజ్జు లోంచి గడ్డ పెరుగు తీసి చక్కెర చల్లి ఇచ్చే పక్కవాటాలో అద్దెకుండే ఆంటీ, నన్ను చూసి కేరింతలు కొట్టే ఆంటీ వాళ్ళ చిచ్చరపిడుగూ.<br />
<br />
మనసులో మెదిలినప్పుడల్లా కళ్ళలోకి సన్నటి నీటిపొరని మోసుకొచ్చే మామ్మ గారింటి జ్ఞాపకాలు...<br />
<br />
<br />
*******************************************<br />
<br />
<br />
ఇప్పుడా బల్లల గది లేదు. కిటికీల గది వుందో లేదో తెలీదు.<br />
<br />
భౌతికంగా శిధిలమైపోయినా జ్ఞాపకాల వాకిట్లో మాత్రం ప్రాణం పోసుకుని సజీవంగా వున్నాయి. ఆ రోజులు తిరిగి రాకపోవచ్చు. చెదరని ఆ జ్ఞాపకాల జల్లులు మాత్రం మనసు మీద దాడి చేసినప్పుడల్లా వాటితో పాటుగా బోలెడంత వుత్సాహాన్ని కూడా మూటకట్టుకుని తీసుకొస్తాయి.<br />
<br />
మనిషి ప్రయాణం పడమటికే ఐనా మనసు ఎప్పటికప్పుడు తూరుపు వెళ్ళే రైలు ఎక్కేస్తూనే వుంటుంది ఉదయ సంజె వెలుగుల్ని పలకరించి రావటానికి.<br />
<br />
మనిషి time machine ఎక్కి వెనక్కి వెళ్ళలేకపోవచ్చు. మనసు మాత్రం ఏ technology తో పని లేకుండా తనకి కావల్సినప్పుడల్లా రోజు వారీ పనుల్లోంచి విరామం తీసుకుని రెక్కలు కట్టుకుని వెనక్కి ఎగిరిపోగలదు. జ్ఞాపకల వీధుల్లో షికార్లు కొట్టి తాజా పరిమళాలనద్దుకుని వర్తమానం వాకిట్లో వాలిపోగలదు...<br />
<br />
<br />
<b>జ్ఞాపకాలు</b>...కాస్త పరుగాపి చతిగిలబడి కళ్ళు మూసుకుంటే తలపుల ముంగిట్లో ప్రత్యక్షమయ్యే చెక్కు చెదరని స్మృతుల తేనె చినుకులు. ఎప్పటికప్పుడు మనసుకి కొత్త వుత్తేజాన్ని ఇచ్చి పరుగులు పెట్టించడానికి దొరికే పని విరామాలు. తరవాతి తరాలకి "మా చిన్నప్పుడు" అని చెప్పుకోడానికి మనసుపొరల్లో నిక్షిప్తమయ్యే నిధి నిక్షేపాలు. విరగబూసిన రాధామనోహరాల సుగంధాన్ని తమతో పాటు మోసుకొచ్చే సీతాకోక చిలుకలు...<br />
<br />
(ఈ మధ్యే అమ్మమ్మ వూరు వెళ్ళొచ్చిన cousine ముఖపుస్తకం లో పెట్టిన update తో...మనసులో మెదిలిన జ్ఞాపకాల పరంపర కి అక్షర రూపం.)</div>
sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-43107799799062923632011-11-21T09:05:00.000-06:002013-10-02T15:54:44.462-05:00కనువిందు చేసిన బాపూ గీసిన రామరాజ్యం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-EUxRzKrMRU0/TspnIX9prAI/AAAAAAAAGE0/000rejpWaCE/s1600/Sri+Rama+Pattabhishekam.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-EUxRzKrMRU0/TspnIX9prAI/AAAAAAAAGE0/000rejpWaCE/s320/Sri+Rama+Pattabhishekam.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
నేనెప్పుడూ సినిమా రివ్యూ రాయలేదు...రాద్దామని ఏనాడూ అనుకోనూలేదు. ఇప్పుడు రాస్తున్నది రివ్యూ అనికూడా అనుకోవడంలేదు...శ్రీరామరాజ్యం చిత్రం చూసిన తర్వాత రెండురోజులయినా విడిచిపెట్టని ఒక అనుభూతిని నా బ్లాగుచదివే కొంతమందితోనయినా పంచుకోవాలని రాస్తున్నానంతే<br />
<br />
రమణ గారి హంసగీతం అని ఒకాయన రాసిన రివ్యూలాంటిది చదివాక చూసితీరాలనిపించి మావారిని బతిమాలి మరీ లాక్కెళ్ళాను శనివారం సాయంత్రం...మావారు పెద్దగా సినిమాలమీద research ఏమి చెయ్యరు నాలాగ. రాముడి పాత్రలో కూడా బాలకృష్ణ తొడగొడతాడు చూడు అని ఏడిపిస్తూనే వున్నారు సినిమా మొదలయ్యేవరకూ...<br />
<br />
ఒక్కసారి సినిమా మొదలయ్యాక మాత్రం రాముడూ సీతలమధ్యకి మమ్మల్నీ లాక్కువెళిపోయింది...చూస్తున్నంతసేపూ పెద్దగా analysis ల వైపు పోలేదు బుర్ర. చాలాకాలం తర్వాత లీనమైపోయాననిపించిన సినిమా...తెలుసున్న సీతారాముల కథే ఐనా రెండు మూడు చోట్ల కళ్ళు చెమర్చాయి. ఒక సినిమా చూస్తూ ఆ పాత్రకి connect ఐపోయి ఆ పాత్ర కష్టానికి కంటతడి పెట్టిన సినిమా ఈమధ్య కాలంలో చూసిన గుర్తు లేదు.(కొన్ని పాత సినిమాలు మళ్ళీ చూసినప్పుడు ఆ అనుభూతి మళ్ళీ కలిగిన సందర్భాలు చాలానే వున్నాయనుకోండి)<br />
<br />
చూసి ఇంటికొచ్చినదగ్గరనుండీ ఆ పాటలే వింటున్నాం. అదీ సంగీతం...వాటి సాహిత్యం గురించి చెప్పాలంటే. చిన్న చిన్న మాటలతో ఎంతో అర్ధవంతం గా రాసిన జొన్నవిత్తుల గారి సాహిత్యానికి ఇళయరాజా ఇచ్చిన సంగీతం నాకైతే చాలా నచ్చింది. ఎక్కడా వాయిద్యాలు సాహిత్యాన్ని మించిపోయి మాట వినపడకుండా చెయ్యలేదు. చిన్న పిల్లలు కూడా చక్కగా పట్టుకుని పాడుకునేలా వున్నాయి పాటలు. బొమ్మాళీ నిన్నొదలా వొదలా అని నా కూతురు TV చూసి పాడేస్తుంటే చూసి బెంగపడే నాలాంటి తల్లులకి ఒక చిన్న relief. ఈ పాటలు కొన్నిరోజులైనా TV ల్లో మారుమ్రోగితే ఇవి కాస్తైనా వంటపట్టించుకుటారుకదా పిల్లలు అన్న ఆశ.<br />
<br />
సినిమా చూస్తున్నంత సేపూ అందులో నటులెవ్వరూ గుర్తురాలేదు...ఆ పాత్రలే కనిపించాయి. ఒక image వచ్చేసిన నటులందరితో వాళ్ళ మ్యానరిజంస్ ఎక్కడా బయటకీ రాకుండా నటింపచేసిన బాపూ గారికీ ఆయనకి గౌరవం ఇచ్చి, తోచినట్టు కాకుండా చెప్పినట్టూ , ఆయన గీసిన లక్ష్మణ రేఖ దాటకుండా నటించిన పెద్ద పెద్ద నటులందరికీ కూడా జోహార్లు చెప్పి తీరాలి.<br />
<br />
ముఖ్యంగా చెప్పాల్సింది నయనతార గురించే. మిగిలిన వాళ్ళందరికీ పౌరాణికాల్లో కాస్తో కూస్తో అనుభవమైనా వుంది. నయనతార అనగానే ఇంక చూసినట్టే అనుకున్నవాళ్ళల్లో నేనూ వున్నాను. కానీ చూస్తున్నంతసేపూ సీతమ్మే కనిపించింది. ఎంతో గౌరవం కూడా కలిగింది. చాలా హుందాగా తను సీత బాధని అనుభవించి మరీ చేసిందనిపించింది. అలాగే బాలహనుమంతుడిగా వేసిన చిన్నపిల్లాడు కూడా ఒదిగిపోయాడు. హనుమంతుడు మారువేషంలో సీతమ్మతో పాటే వుండిపోయాడని చేసిన మార్పు ఎక్కడా ఎబ్బెట్టుగా అనిపించలేదు. పైపెచ్చు ఇలాగే చేసి వుంటాడేమో అనిపించింది. తాను గీసిన బొమ్మలతో పూర్వ రామాయణం మొత్తం పేర్లు పడుతున్నంత సేపూ చూపించటం కూడా ఎంతో చక్కగా వుంది.<br />
<br />
మాటలగురించి చెప్పాల్సినదేముంది. రమణ గారి బుడుగు చదువుతూ పెరిగినదాన్ని. అది చిన్నపిల్లకోసం రాసినట్టే ఈ కాలం పిల్లలకి వాళ్ళకర్ధమవ్వటానికి ఆయన రాసిన సీతారాముల కధ అనిపించింది.<br />
<br />
క్రితం సంవత్సరం మేము india వెళ్ళినప్పుడు దసరా రోజున పండగ సందర్భంగా ఒక channel లోలవకుశ వేస్తుంటే, పిల్లలకి ఆ సినిమా చూపించటానికి పెద్దవాళ్ళంతా నానా తంటాలు పడ్డారు. ఆఖరికి భయపెట్టి మరీ కూచోపెట్టాల్సొచ్చింది. కూచున్నారే గానీ బుంగమూతులు పెట్టుకుని ఎప్పుడైపోతుందిరా భగవంతుడా అన్నట్టు కూచుని మధ్యలో ప్రకటనలొచ్చినప్పుడు జాగ్రత్తగా ఒక్కొకళ్ళూ తుర్రుమన్నారు. వాళ్ళకి ఆ సినిమాలో మాటలు greek, latin లా అనిపించడంలో చిత్రమేమీ లేదు. లవకుశేగా మళ్ళీ తియ్యటమెందుకూ అనుకుంటే ఆ ప్రశ్నకి సమాధానం ఇదేనేమో అనిపించింది. ప్రతీ తరంలో ఆ సమయానికి తగ్గట్టు ఒకసారి ఇలాంటి చిత్రాలు తీయటం మంచిదని. ఈ తరానికి కూడా తాము ఎంతగానో నమ్మిన సీతారాముల కధని చేర్చడమనే బాధ్యత తమ భుజాలపై వేసుకున్నారు బాపూరమణలు.<br />
<br />
కనులకి విందు<br />
చెవులకి ఇంపు<br />
మనసుకి మధురానుభూతి...<br />
<br />
ఇది రమణ రాసి...బాపూ గీసిన సీతారామ చరితం..<br />
</div>sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-57480503010058594822011-09-12T23:59:00.001-05:002013-10-02T15:54:44.479-05:00గుప్పెడంత ప్రపంచం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-IHvDsgfVeJo/Tm7g7Q1jMII/AAAAAAAAGEg/8Um8Gofx8mc/s1600/images.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-IHvDsgfVeJo/Tm7g7Q1jMII/AAAAAAAAGEg/8Um8Gofx8mc/s1600/images.jpeg" /></a></div><br />
<br />
స్కూల్లో చదివే రోజుల్లో హెడ్ మాస్టారితో మొదలుకుని...నాకన్నా పైన, కింద తరగతి విద్యార్ధుల వరకూ తెలుగు మాస్టారి అమ్మాయి అని పిలుస్తుంటే తెగ వుడుక్కునే దాన్ని...నాకు పేరు వుంది గా అని..బురద రోడ్డు మీద జారి పడ్డప్పుడో...మొయ్యలేక మొయ్యలేక ఏ కూరల సంచో మోసుకొస్తున్నప్పుడో అయ్యో నువ్వు మాట్టారి గారి పాపవి కదమ్మా అంటూ చూసి ఎవరైనా వచ్చి సాయం చేసినప్పుడు అడగకుండా అప్పనంగా వచ్చిన ఆ దన్ను గొప్పతనం అప్పుడర్ధం అయ్యేది కాదు..<br />
<br />
అమ్మమ్మ వూరికి వెళ్ళినప్పుడు...వుయ్యాలా తాతగారి అమ్మాయీ మనవరాలూనూ...అని దార్లో నే మొదలయ్యే పలకరింపులూ......మామ్మ గారింటికి వెళ్ళేటప్పుడు మీ అబ్బాయిగారూ వాళ్ళూ వస్తున్నారండోయ్ అని మాకంటే ముందుగానే ఇల్లు చేరిపోయే కబురులు...ఇవన్నీ చూసినప్పుడు కాస్త గర్వం గానే అనిపించినా ఏమీ కష్టపడకుండా వచ్చేసిన ఆ గుర్తింపు విలువ మాత్రం అప్పుడు అంతగా పట్టించుకోలేదు<br />
<br />
జీవితపు నిచ్చెన పైకి ఒక్కో మెట్టూ ఎక్కుతూ......ఇంటి నంబర్లు తప్ప ఫలానా వాళ్ళ ఇల్లు అంటే ఎగా దిగా చూసే metropolitan city లకి తరలి పోతున్న కొద్దీ, ఆప్యాంగా పలకరించే పక్కింటి అత్తయ్య గారూ....ఆపదలో మేమున్నామంటూ తొంగిచూసే ఎదురింటి పిన్ని గారూ.... కష్టం సుఖం విని పెట్టే వెనకింటి వదిన గారూ కనుమరుగైపోతుంటే కొంచెం కొంచెం గా తెలిసొచ్చింది రక్త సంబధాలతో పని లేని ఆ బంధాల విలువ. నాన్నగారు వూరెళితే రాత్రికి సాయం పడుకునే పక్కింటి పెద్దమ్మలూ...అమ్మకి పని పడితే చక్కగా జడలు వేసి స్కూలుకి పంపే పిన్నమ్మలు...ఈ హడావిడి ప్రపంచలో వాళ్ళ వాళ్ళ పనుల్లో పడి పరిగెడుతూ జ్ఞాపకాల్లోనే ఆగిపోయారు...ఆఫీసు నుంచి రావటం కాస్త ఆలస్యం ఐతే పిల్లని చూసుకునే పొరుగింటి అమ్మమ్మలూ...వొంట్లో నలత గా వుంటే కాస్త కూరో నారో వండిచ్చే ఇరుగింటి మామ్మలూ కనిపించక నేటి "ఆధునిక స్త్రీ" ఆఫీసు తలనొప్పులకి తోడుగా కొండంత insecurity ని మనసులో మోసుకుంటూ పైకి గుంభనగా తిరిగేస్తూ ముఫ్ఫై యేళ్ళకే అరవయ్యేళ్ళకి సరిపడా రోగాలన్నీ కొనితెచ్చేసుకుంటోంది.....<br />
<br />
ఎక్కడెక్కడి friends నో ఈ social networking పుణ్యమా అని భలేగా కలుస్తున్నాం కదా అంటే.....ఎప్పటివాళ్ళనో కలవటం బానే వుంది గాని నీ పక్కింట్లో వున్న వాళ్ళెవరో నీకు తెలుసా అన్నాడు నా cousin. నిజవే మరి...ఏడాదిన్నర గా అదే ఇంట్లో వుండి నా చుట్టూ వున్న ఇళ్ళల్లో వున్న వాళ్ళ మొహాలు కూడా తెలియని పరిస్థితి..ఇది నా ఒక్క దానిదే కాదు దాదాపు నా generation లో చాలా మందిది. మునుపటి రోజుల్లో వూళ్ళు చదువులు...ఇళ్ళూ ఎన్ని మారినా ఎక్కడికక్కడ కొత్త ప్రపంచం ఏర్పరుచుకో గలిగే వాళ్ళం కాబట్టి పాత స్నేహితులని కొన్నాళ్ళు గుర్తొచ్చి బెంగపడినా నెమ్మదిగా మర్చిపోగలిగేవాళ్ళం ...మరి ఇప్పుడూ ఇంటి చుట్టూ వున్న మొహాల ఆనవాలు తెలియవు...ఆఫీసుకి వెళితే శత్రు సైన్యం తో కలిసి కూచుని చదరంగం ఆడటమే...ఎవరి నవ్వు ముఖం వెనక ఏ ఆపద దాగివుందో తెలుసుకోవటం బ్రహ్మ దేవుడి తరం కూడా కాదు. పాత స్నేహితులని వెతికి వెతికి పట్టుకుని వాళ్ళతోనే ముచ్చట్లాడుకోవటం వెనక...social networking సైట్లు దిన దిన ప్రవర్ధమానంగా వెలిగిపోవటం వెనక వున్న కారణం పక్కనే వున్న వాడితో సర్దుకుపోలేకపోవటం...రేపు ఏదైనా గొడవొస్తే ఎల్లుండి వాడి మొహమెలా చూడటం అని ఇవాళ ఆ మొహమెలా వుంటుందో తెలుసుకోకపొవటమే మంచిదని వూరుకోవటం. కప్పు పాలు...రెండు స్పూన్ల పంచదార అప్పడగటానికి, శ్రావణ మంగళవారం నోముకి ముత్తైదువులకీ కూడా Networking సైట్లనే పట్టుకుని వేళ్ళాడుతున్నామంటే ...మనకి కరువైన ఇరుగుపొరుగు ప్రపంచం మనల్ని చూసి వెక్కిరించినట్టనిపిస్తుంది...<br />
<br />
తాతగారిని మా ఇంట్లో ఇంకో నాలుగు రోజులు వుండమని బ్రతిమాలుతుంటే ఇల్లు ఏమైపోతోందో అని మూడో రోజునుండి నసగడం మొదలెట్టి నాలుగో రోజుకల్లా కట్టిన తిరుగు ప్రయాణాలు..అమ్మమ్మా వాళ్ళని మావయ్య తనుండే చోటుకి తీసుకెళితే అక్కడ వూపిరాడటం లేదని నెలలోనే సొంత గూటివైపు తీసిన పరుగులు...అమ్మని America తీసుకొస్తే...రోజూ నాన్నతో మాట్లాడుతున్నా ఆయన నేను బ్రహ్మాండంగా వున్నానని చెబుతున్నా కాని కిటికీ దగ్గరే నిలబడి బయటకి చూసే తన దిగులు చూపులూ...వైద్య సదుపాయం పేరు చెప్పి పట్టణవాసం లో ఎంతగా ఇమిడిపోయారనుకున్నా...మా వూరికి వెళ్ళాగానే కళకళ్ళాడిపోయే అత్తగారి మొహం... వీటన్నింటి వెనక తరచి చూస్తే కనబడే మనసుకి నచ్చని నిజం ..... వురకలూ పరుగుల ప్రవాహం లో కొట్టుకుపోతున్న తమ పిల్లల కాన్నా ఎక్కువగా వాళ్ళంతా "miss" అయ్యింది...అవుతున్నదీ.... ఇవ్వాళేం వండారూ అంటూ చనువుగా తలుపు తోసుకొచ్చే పొరుగింటి పుల్లమ్మలనీ...ఈనాడులో ఏమి రాసాడో చూసారా అని తనతో మాట కలిపే ఎదురింటి సుబ్బారావుల్నీ...తాము సంపాదించి పెట్టుకున్న తమ గుర్తింపుని...పోగుచేసి దాచుకున్న పరిచాయాల పొదరిళ్ళని....నాకేంటంట లాంటి ఆలోచనలెరగని ఆ అనుబంధాలని...<br />
<br />
పనసపొట్టు కూర నుంచి పన్నీర్ బట్టర్ మసాలా వరకూ...internet లో వెతికేసుకుని చేసేసుకో గలుగుతున్నాం, గోడ మీదనుంచి కేకేసి వొదినగారిని ఈ కూరలో ఆవ పెడతారా అని అడిగే పనిలేకుండా...వార్తల మీదా...సినిమాల మీద... నచ్చని బాసు మీదా నెట్ లోనే వాదనలూ చర్చలూ చేసేసుకో గలుగుతున్నాం, అరుగుమీద అప్పారావులతో అవసరం పడకుండా...పక్కవాడి జీవితంలో వేళ్ళూ కాళ్ళూ పెట్టకుండా వుండటమే మా గొప్పతనం అని జబ్బలు చరుచుకున్నా...net connection తో పాటే స్ఠంబించిపోయే జీవన సరళి ఎంత ప్రమాదకరమో కూడా అలోచించడం అవసరం....ప్రపంచం కుగ్రామమైపోయింది కానీ...అంతా ఒకే కుటుంబం లా వుండే కుగ్రామాల చిరునామాలు మాత్రం ప్రపంచీకరణలో పడి కొట్టుకుపోతున్నాయి...మన గుప్పెట్లోనే ప్రపంచం అని విర్ర వీగి గుప్పెట విప్పి చూసుకుంటే...కనిపించే మన ప్రపంచం ఆ గుప్పెడంతే...</div>sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-865942851230263912011-08-30T11:43:00.000-05:002013-10-02T15:54:44.498-05:00బరువైన కష్టాలు...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-rXRpbT5LE4M/Tl0QuLAfvQI/AAAAAAAAGEM/l61RxSF0JR4/s1600/fatty.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-rXRpbT5LE4M/Tl0QuLAfvQI/AAAAAAAAGEM/l61RxSF0JR4/s1600/fatty.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/--acctwjjTs0/Tl0QhHqAMoI/AAAAAAAAGEI/IC9QEiBa800/s1600/fatty.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div><br />
హెడ్డింగు చూసేసరికే తెల్సిపోతుందిలెండి దేనిగురించి రాస్తున్నానో...ఇలాంటివి ఇంతకముందు తోటి బ్లాగర్లు రాస్తే చదివి పళ్ళికిలించినవాళ్ళల్లో నేనూ ఒకర్తిని...నేనూ అవి రాసే రోజు వచ్చేసింది...:(<br />
ఎప్పుడో పూర్వకాలం లో తప్ప ఈ మధ్య కాలంలో ఎప్పుడూ మెరుపుతీగలా లేకపోయినా ఫరవాలేదు అంత లావేం కాదు లానే వుంటానని నా ప్రగాఢమైన వుద్దేశం...నా కంటికైతే అలానే అనిపిస్తాను మరి...మనలో మన మాట కాస్త eye site వుంది లెండి ఆ కంటికి...<br />
కొత్త project లోకి వచ్చాక...ఇక్కడ నా colleague తమిళ తంబి...after you came here you have put on weight అన్నాడు ఆ మధ్య...వీడికి నేనంటే కుళ్ళు...అన్నింట్లో నాతో పోటీ కావాలని ఏడిపిద్దామనే అంటున్నాడు అని తేలిగ్గా తీస్కున్నా...రెండు రోజులకే నాతో పోటీలూ...పోలికలూ పెట్టుకునే పనిలేని ఇంకో colleague కూడా అనేశాడు అదే మాట...అప్పుడు కాస్త గుండె ఖలుక్కు మంది.<br />
ఇంక కొత్తగా మా ఇంట్లో చేరిన అమ్మాయి ఐతే ..ఆ పిల్ల రివటలా సన్నంగా పొడుగ్గా వుండి ఇంకా తెగ బాధ పడిపోతోంది నేను లావుగా వున్నా అని...పాపం వోదారుద్దామని నువ్వేమంత లావు వున్నావు చక్కగా సన్నంగా (పుల్లలా) వుంటేనూ అంటే...నీతో పోల్చుకుంటే సన్నమే లే అనేసింది...అలా అన్నందుకు ఏమీ ఫీలు కూడా అవ్వలేదు పై పెచ్చు...అప్పుడు కాస్సేపు హతవిధీ...ఎంతటి పరాభవం....నేను ఆ పిల్ల వున్న ఇంట్లోనే ఎందుకు వుండవలె...వుంటిని ఫో...నా గోల చూసుకోక ఆ పిల్లని వోదార్చాలని ఎందుకనుకోవలే...అని కాస్సేపు వగచి...రోదించి...తర్వాత అలోచించా...ఏవిటి నా తక్షణ కర్తవ్యం అని...<br />
ఎన్నాళ్ళు(ఎన్నేళ్ళు) గానో వాయిదా వేస్తూ వచ్చిన gym మరియు diet plan అమల్లోకి తీసుకురావలసిందే అని గాఠ్ఠి నిర్ణయానికి వచ్చా...<br />
పొద్దున్న పూట regular break fast కార్న్ ఫ్లేక్స్ లేకపోతే multy grain bread...లంచ్ కి cracked wheat(ఎర్ర గోధుమ) రెండు చెంచాలు మాత్రమే నూనె బోలెడన్నీ కూరగాయలు వేసి చేస్కున్న వుప్మా(లాంటిది)...సాయంత్రం ఆఫీసునుంచి వచ్చాక కాస్త ఫల హారం(ఫల హారం పేరు పెట్టి snacks లాగించటం కాదు. అచ్చంగా ఫలాలే) తర్వాత ఒక అరగంట జిమ్ము. మొదట్లో పావుగంటకే నీరసం...అయాసం అవేశం అన్నీ వచ్చేసేవి కానీ ఈమధ్య ఫరవాలేదు కాస్త...రాత్రికి వోటు మీలు...ఈ వోటు మీలు దగ్గరే చిక్కంతా...ఒక రెండేళ్ళ క్రితం ఇలాగే ఆవేశం వచ్చి ఒక నెల పాటు వదలకుండా వోట్లే భోంచేసి అవంటే రోత పుట్టి వదిలేశాను...మళ్ళీ ఎప్పుడు తిందామన్నా వాంతి వచ్చినంత పనయ్యేది. మొదటి రోజు మహా sincere గా వోటుమీల్ లో మజ్జిగ మాత్రం పోసుకుని తిన్నానా...కళ్ళల్లో నీళ్ళొక్కటే తక్కువ. మర్నాడు కాస్త ప్రియా పచ్చడి జోడించే సరికి ఆహా భూ ప్రపంచం మీద మహా రుచికరమైన వస్తువుల్లో ఒకటనిపించిందంటే నమ్మండి. ఆ తర్వాత కాస్త కూర ముక్కలు...ఒక రోజు కాసింత పచ్చడి, ఇన్ని కూర ముక్కలూ ఇలా రకరకాల combination లతో బాగానే నెట్టుకు రాగలుగుతున్నా...వోటు మీలు ప్రయత్నిద్దామనుకునే వాళ్ళకి ఇదే నా వుచిత సలహా మొదటి రోజు వుట్టి మజ్జిగతోనే తినండి...రెండో రోజు నుంచి ఇలాంటి ప్రయోగాలు మొదలెడితే అదే వోటుమీలు దివ్యంగా అనిపించక మానదు..నా diet plan ఇంత సవివరం గా ఎందుకు రాస్తున్నా అంటే నాలాంటి ఔత్సాహికులు చూసి follow అవ్వొచ్చుకదా పాపం అని...దీనిమీద ఎటువంటి copy right నిబంధనా లేదొహో ఎవ్వరైనా వాడుకోవచ్చని బ్లాగ్ముఖంగా తెలియజేస్తున్నా...<br />
<br />
ఈ time table ఒక రెండు వారాలు చిన్న చిన్న అవరోధాలతో బాగానే నెట్టుకొచ్చేసాను...కానీ అప్పుడే మొదలైంది కహానీ మె twist...నా తిండి, నా దీక్ష చూసి నన్ను ఏడిపించడం లో ఎటువంటి మినహాయింపు ఇవ్వని మా వారూ, నన్ను అంతగా అవమానించిన నా roomie తో సహా అందరూ తెగ బాధ పడిపోవటం మొదలెట్టారు. అయ్యో పాపం ఏమీ తినదు...రోజూ అదే ఎలా తింటావ్. అస్సలు అన్నమే తినవా అని ఒకటే అంగలార్చెయ్యటం. వాళ్ళ స్నేహితులెవరైనా ఇంటికొస్తే ఒక విచిత్రాన్ని పరిచయం చేసినట్టు "ఏ లడ్కీ కుచ్ భీ నహీ ఖాతీ...పతా నై rice ఖాయే బినా కైసే జీతీ హై" అని వాళ్ళకి చెప్పడం...వాళ్ళంతా ఇంత కళ్ళు చేస్కుని museum లో బొమ్మని చూసినట్టు చూడటం. పైగా ఆఫీసు నుంచి నేను వచ్చేసరికే ఘుమ ఘుమా వాసనలు వెదజల్లుతూ రోజుకొక కొత్త వంటకం వండుకోవటం. రా కొంచెం తిను కొంచెం తింటే ఏమీ అవ్వదులే అని ఏడిపించటం..మొదట్లో నా రూములోకి వెళ్ళి తలుపేసుకుని control...control అని తపస్సు చేసేదాన్ని కానీ ఈ మధ్య ఫర్వాలేదు వాళ్ళు ఓ పక్క వంట చేస్తుంటే కూడా నేను అవి చూసి...చీ అంత నూనె పోసుకుని ఎలా తింటారో అనుకుంటూ హాయిగా నా వోట్లు తినగలుగుతున్నా...నాకిప్పుడివే రుచి గా అనిపిస్తున్నాయి. తినగ తినగ వేము తియ్యన...సాధనమున పనులు సమకూరు ధరలోన...ఇలాంటి సూక్తులన్నీ వూరికే రాసారా మహానుభావులు...<br />
<br />
ఇంతకీ ఈ సుత్తి అంతా ఇక్కడ రాయటానికొక బలమైన (బరువైన కాదు...మీ కళ్ళకలాగే కనిపిస్తుంది నాకు తెలుసు) కారణం వుంది...సిగరెట్టు మానేసేటప్పుడు పదిమందికి చెప్పి మానెయ్యలట...మళ్ళీ కాలిస్తే వాళ్ళు చూసి అడిగితే ఏం చెప్తాం అన్న భయం వల్లైనా మానేస్తారని...అలాగే నా దీక్షా, పట్టుదలా చూసి వోర్వలేక నన్ను నిరుత్సాహ పరిచే వాళ్ళ మాయలో పడకుండా...ముఖ్యం గా <a href="http://kothavakaya.blogspot.com/2011/08/blog-post.html">కొత్తావకాయ</a> లాంటి వాళ్ళ బ్లాగుల్లో రాసే <a href="http://kothavakaya.blogspot.com/2011/08/blog-post.html">ఇలాంటి</a> టపాలు చదివేసి నా దీక్ష మధ్యలో విరమించకుండా మీరంతా కూసింత support ఇస్తారనీ...హన్నా అదే మరీ... మీరు అలా అయ్యో అన్నమే తినవా లాంటి డవిలాగులు వేస్తే అస్సలు బాగోదు ముందే చెప్తున్నా</div>sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1585769096303542133.post-50185025113115515542011-08-18T23:27:00.002-05:002013-10-02T15:54:44.476-05:00అదుపన్నది వుందా కలిగే కలకు కరిగే వరకూ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-Ze3bIgEyAdg/Tk3kW_YLXTI/AAAAAAAAGEA/qD96q79IcaE/s1600/rain-girl-smiling.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://4.bp.blogspot.com/-Ze3bIgEyAdg/Tk3kW_YLXTI/AAAAAAAAGEA/qD96q79IcaE/s320/rain-girl-smiling.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
పొద్దుట్నుంచీ ఆకాశమంతా మబ్బుపట్టి కొంచెం dull గా వుంది. సాయంత్రం ఆరింటికే కాస్త చీకటి గా అనిపిస్తోంది. ఆఫీసు నుంచి వచ్చి కాఫీ పెట్టుకున్నాక ఆ వాతావరణానికి ఏదైనా పాట వింటే కాఫీ ఇంకా బావుంటుంది కదా అనే అలోచనొచ్చింది...wake up sid లో పాట వినాలనిపించింది...ఈమధ్యే ఆ పాట ఎక్కడో వినటంతో మనసులో గింగిరాలు తిరుగుతోంది....వేడి వేడి కాఫీ గుటకలేస్తూ బయటకి చూస్తుంటే ఏదో తెలియని depression...ఆ వాన చూస్తుంటే అమ్మో ఇంక fall ఆ తర్వాత winter...నాకు US వచ్చినదగ్గర్నుంచీ చలికాలం అంటే చెడ్డ చిరాకు...నాలుగవకుండానే కమ్ముకొచ్చేసే చీకటి...ఎప్పుడో కాని దర్శనం ఇవ్వని సూరీడు...ఎముకలు కొరికేసే చలి...మోడు వారిపోయి పాత సినిమాల్లో భగ్న ప్రేమకి చిహ్నాల్లా నించునే చెట్లు అవన్నీ తల్చుకుంటూ...ఆ వాతావరణం నా కళ్ళముందిప్పుడే వాలిపోయిందన్నట్టు దిగులు పడిపోతూ కళ్ళు మూసుకున్నాను...చెవిలోకి పాట సన్నగా దూరుతోంది నా అలోచనలన్నీ చెదరగొడుతూ...<br />
<br />
ఎదురుగా పాల మీగడ లాంటి తెల్ల చుడీదార్ వేస్కుని...ఆ వాన లో ఆనందంగా ఎగురుతూ గంతులేస్తూ...తడుస్తున్న ఆకుల్నుంచీ పువ్వుల్లనుంచీ నీటి ముత్యాలేరుకుంటూ...సంతోషంలో తడిసి ముద్దైపోతూ...ఎవరా అమ్మాయి అని కళ్ళు చిట్లించి చూస్తే నా మొహం లానే వుంది...<br />
<br />
అమ్మో వానలో తడిస్తే ఇంకేమైనా వుందా...తుమ్ములూ...జలుబు..దగ్గు..జ్వరం...రేపు office కి ఎలా వెళ్తావ్ అని వూహల్లో విహరిస్తున్న మనసుని..మెదడు చెవి మెలేసి లాక్కొచ్చేసింది...computer లో పాట ఆగిపోయింది...కళ్ళు తెరిచే సరికి నా roomie విసుగ్గా మొహం పెట్టి చూస్తోంది..ఎంత సేపు నుంచుటావ్ అక్కడే...stove మీద నీ గిన్ని పక్కకి పెడితే నా వంట చేకుంటా అన్న మాటలన్నీ మొహంలోకే ప్రతిఫలింపచేస్తూ...<br />
<br />
అప్పటిదాక వున్న విసుగునుంచి ఏదో తెలియని relief...నవ్వుకుంటూ వంటింట్లోకి నడిచా...<br />
ఇంతకీ నే విన్న పాట ఏదో చెప్పలేదు కదూ...<br />
<br />
<br />
नेणा करू बंद बंद....बहजाये बूँद बूँद<br />
तड्पायेरे... क्यो सुनाए गीत मल्हार दे .......<br />
<br />
<br />
ఏ పాటో చెప్పుకోండి<br />
<br />
<br />
</div>sphurita mylavarapuhttp://www.blogger.com/profile/17011000373787000827noreply@blogger.com5