నేను మాలతిగారిని కలిసానోచ్

చిన్నప్పుడు నా స్నేహితులంతా ఎవరో హీరో నో , హీరోఇన్ నో ఆరాధించేస్తుంటే చూసి నవ్వుకునేదాన్ని. నా classmate ఒకడు తన అభిమాన హీరో పుట్టినరోజు అని క్లాసు రూములో నే కేకు కటింగ్ గట్రా చెయ్యబోతే చాలా తీవ్రం గా అడ్డుకున్నాను. అలాంటి అభిమానులని చూసి సదరు సినెమా వాళ్ళకి కూడా మనకిలాగే రెండు కాళ్ళు, రెండు చేతులే గా వున్నాయి అని వెక్కిరించేదాన్ని. నన్నెవరైనా నువ్వెవరి fan అని అడిగితే చచ్చేంత కోపం వచ్చేది. ఎవరు తీసినా, రాసినా, వేసినా బావుంటే చూస్తాం, చదువుతాం, అది వాళ్ళ పని అనే సమాధానం వచ్చేది నా దగ్గరనుంచి. నేనేంటి అలా ఒకళ్ళని follow అవ్వటమేమిటి అని కాస్త పొగరు కూడా వుండేది. ఇలాంటి so called పెద్దవాళ్ళంతా వాళ్ళు రాసినట్టు, వేసినట్టు నిజం గా వుండరనేది కూడా నా అభిప్రాయం.

మా ఆఖరు పిన్నికీ నాకు వయసులో మరీ అంతరం లేకపోవటం తో స్నేహితుల్లా వుండేవాళ్ళం. తను ఒక రచయిత ని బాగా అభిమానించేది. ఒక సారి అతను వూళ్ళో ఏదో సభకి వచ్చాడని తెలిసి ఆ సభకి వెళ్ళాం. అక్కడ నిర్వాహకుల్లో తనకి తెలిసిన ఆయన్ని పట్టుకుని ఆ రచయిత తో మాట్లాడే అవకాశం సంపాదించింది తను. తన కూడా వెళ్ళి వెనకాల నుంచున్నానే గానీ అతన్ని చూసి చిన్న ప్లాస్టిక్కు నవ్వుకూడా నవ్వలేదు. మా పిన్ని మాత్రం చాలా excite అయిపోయి ఆయనకి తను ఎంత పెద్ద అభిమానో, ఆయన రచనలు ఎందుకు నచ్చుతాయో తన excitement అంతా మాటల్లోకి, మొహం లోకి transfer చేసేసి మరీ చెప్పేస్తోంది...ఆయన మాత్రం ఒక నిర్వికారమైన మొహం పెట్టి ఆహా అలాగా అని పొడి పొడి గా రెండు ముక్కలు అనేసి అక్కడనుంచి వెళ్ళిపోయాడు. తర్వాత సభలో కూచున్నాం గానీ మా పిన్ని మొహంలో ఒకలాంటి నిరాసక్తత కొట్టొచ్చినట్టు కనిపించింది. ఇంటికి వెళ్ళే దార్లో నెమ్మదిగా తనతో చెప్పాను...ఈ పెద్ద పెద్ద వాళ్ళంతా వాళ్ళు రాసే రచనల్లో పాత్రలంత గొప్పగా ఏం వుండరు అని. తనకి ఎందుకో నా మాటలు వూరటనిచ్చాయి. తన మనసులో పడుతున్న ఘర్షణ చెప్పకుండానే నేను తెల్సుకున్నందుకో..ఆ సదరు రచయిత మీద తనకి వచ్చిన కోపం సరైనదే అని నేను justify చేసినందుకో తెలీదు గాని తను కాస్త చల్లబడిందనిపించింది నా మాటలతో. ఆ సంఘటన తర్వాత నా అభిప్రాయం ఇంకాస్త బలపడింది...తర్వాత ఎప్పుడూ ఒక brand name కి ఆకర్షితురాలినయ్యిన గుర్తులేదు.

అమెరికాకి వచ్చాక ఒక రోజు అసలు internet లో తెలుగు రచనలు వుంటాయా అని వెతికితే మొదటగా నా కంట పడినది, ఈమాట అనే ఈ పత్రిక. నేను చూసిన సంచికలో నాకు బాగా నచ్చినది మాలతి గారి(మాలతి నిడదవోలు) కధ. అలా ఈమాట సంచికల్లో ఆవిడవి రెండు మూడు కధలు చదివాక ఆవిడ రచనా సైలి ఎందుకో తెలీదు గానీ బాగా ఆకట్టుకుంది. ఆవిడ కధలు చదువుతూ నేను వూహించుకున్న ఆవిడ రూపం చీర కట్టుకుని, సిగ వేసుకుని, పెద్ద కళ్ళజోడు పెట్టుకుని ఇంచుమించు గుప్పెడు మనసు సినిమాలో సుజాతలా :). ఈమాట లో ఆవిడ పేరుతో వెతికి ఆ పత్రిక లో ప్రచురించబడ్డ ఆవిడ కధలన్నీ చదివేసాను. తర్వాత ఆవిడ పేరుతో internet లో వెతికితేనో అని ఉపాయం తట్టి అలా వెతికితే ఆవిడ కధల PDF దొరికింది ముందుగా. అది కూడా చదివాక ఆవిడ బ్లాగు తూలిక నా కంట పడింది. ఆ రకంగా తెలుగులో నేను చూసిన మొట్ట మొదటి బ్లాగు మాలతి గారిదే. ఆవిడ బ్లాగులో లంకెలు పట్టుకునే బ్లాగు ప్రపంచంలోకి అడుగు పెట్టాను. కొన్నాళ్ళు ఆ ప్రపంచంలో విహరించాక నేనూ రాస్తే అన్న వూహ చిగురేసి, మొగ్గేసి ఆఖరికి పువ్వులు పూసింది. రాద్దామన్న ఆలోచన వచ్చాక నన్ను ఎక్కువ భయపెట్టింది కూడా మాలతిగారి రచనలే.

మొత్తానికి ఒక రోజు తెగించి నేను కూడా ఒక బ్లాగు మొదలెట్టేసాను. మొదలు పెట్టిన కొన్నాళ్ళకి ధైర్యం చేసి మాలతి గారికి నా బ్లాగు చూడమని ఒక మైల్ పంపాను. ఎందు చేతో ఆవిడ ఆ mail చూడలేదు. ఆ అంత పెద్ద రచయిత్రికి నా రాతలేం నచ్చుతాయి లే అని సరిపెట్టుకున్నాను. కొన్నాళ్ళకి ఆవిడ బ్లాగులో నేను పెట్టిన కామెంటు చూసి అనుకుంటా నా బ్లాగులోకి వచ్చి వ్యాఖ్య రాసారు. ఆ రోజు నా ఆనందం చెప్పలేను. ఇంటికి ఫోను చేసి అమ్మకి, నాన్నగారికి...ఇక్కడ మావారికి అందరికీ చెప్పేసాను. తరవాత ఆవిడ నా టపాలన్నీ ఇంచుమించు చదువుతూ వ్యాఖ్య రాస్తూ వుండేవారు. కొన్నాళ్లకి ఆవిడ బ్లాగు రోలు లో నా బ్లాగు చూసిన రోజు నా రాతల మీద మొదటి సారి కాస్త నమ్మకం ఏర్పడింది.

ఈ మధ్య మాలతి గారు రాస్తున్న మార్పు ద్వారా Dallas వచ్చారని తెల్సుకుని..మా వారూ అక్కడే వుండడంతో ఈ సారి వచ్చినప్పుడు కలవొచ్చా అని మైల్ పెట్టాను తటపటాయిస్తూనే. ఆవిడనుంచి వెంటనే తప్పకుండా అని తన నంబరు తో సహా ప్రత్యుత్తరం చూసి ఆశ్చర్యపోయాను. గత వారాంతం లో అనుకోకుండా డల్లస్ వెళ్ళిన నేను ఆవిడకి పొద్దున్నే ఫోను చేస్తే రెండు నుంచి నాలుగు వరకూ తెలుగు క్లాసు వుంది...దానికి ముందు గాని వెనక గానీ రండి అన్నారు. సరే సాయంత్రం వస్తాం అని చెప్పి ఫోను పెట్టేసాను. మా సంభాషణ ముక్కలు ముక్కలు గా విన్న మా వారు ఇప్పుడే రమ్మన్నారని అర్ధం చేస్కుని బండి కట్టేసారు. ఎక్కడికి అని అడగకుండానే కారెక్కి కూచున్నాను నేను. సాయంత్రం మాలతి గారిని కలిసినప్పుడు ఏమి మాటాడాలి అని ఇప్పట్నుంచే అలోచించేస్తూ మధ్యదార్లో అడిగాను మా వారిని ఎక్కడికెళ్తున్నాం అని. వచ్చినప్పట్నుంచీ మాలతి గార్ని కలవాలని జపం చేస్తున్నవ్, తీరా వెళ్తుంటే ఎక్కడికంటావేంటి అన్నారు, అది సాయంత్రం కదా అనేసి, తనకి ఆ ముక్క చెప్పలేదని గుర్తొచ్చి నాలిక్కరుచుకుని మళ్ళీ మా వారు నరసిమ్హావతారం ఎత్తకముందే పోన్లే ఇప్పుడే వెళ్దాం, రెండింటి వరకూ వుంటా అన్నారు కదా అనుకునీ నోరు మూస్కుని కూచున్నాను. మధ్యలో మళ్ళీ ఆవిడకి కాలు చేసి ఇప్పుడే వస్తున్నాం అని చెబ్దామని కూడా తట్టలేదు ఆ కంగారులో. తీరా వాళ్ళింటి ముందుకి వెళ్ళీ ఎన్నిసార్లు పిలిచినా పలకలేదు. నాకు చెప్పలేనంత నీరసం వచ్చేసింది, నా ఆలోచనలకి విరుధ్ధం గా నేను అంతగా అభిమానించిన ఆవిడని చూడనేలేకపోయాను అని. మా వారు ఏదయినా ఒకసారి fail అయితే మళ్ళీ ఆ పని అంత త్వరగా చెయ్యరు. ఇంక తను మళ్ళీ ఇక్కడికి తీస్కురారని అర్ధమైపోయింది. నీ planning ఇంత అందం గా వుంటుంది అని అక్షింతలు వేస్తూనే దగ్గర్లో వున్న ఆంజనేయ స్వామి గుడికి లాక్కెళ్ళారు. కొంచెం సేపు బుర్ర పని చెయ్యలేదు. ఇద్దరం పక్క పక్కనే కూచుని ఇంత miss communication ఎలా సాధ్యం అని ఒక పక్కా. నేను ఆశ పడ్డదేది జరగదు లాంటి ఆలోచన ఒక పక్కా...గుడిలో హనుమాన్ చాలీసా పారాయణ, అక్కడే భోజనం అన్నీ అయ్యాక silent mode లో వున్న ఫోను చూస్కుంటే మూడు Voice messages. ఏమనుకున్నారో ఏమో పోనీ ఇప్పుడు మళ్ళీ ఫోను చేసి చూడు వుంటే వెళ్దాం అన్నారు. అప్పటికే 1:15. మధ్యలో ట్రాఫిక్కు జాము దాటుకుని వెళ్ళేసరికి పావుతక్కువ రెండు అయింది. ఇంకేముంది...నాకు టైము అయిపోయంది అని వెళిపోతారు అనుకుంటూనే వెళ్ళాను.

నా సందేహాలన్నీ పటా పంచలు చేస్తూ బయ్టకి వచ్చి మరీ నవ్వుత్తూ స్వాగతం పలికారు. అప్పటివరకూ నా మీద రుస రుసలాడిన మావారు, మాది విశాఖపట్నం అనగానే నాకంటే ఎక్కువగా ఆవిడతో కబుర్లలో పడిపోయారు. ఆవిడని కలిస్తే ఇలా మాట్లాడాలి, ఇవి చెప్పాలి, ఇవి అడగాలి అని తయ్యారు చేకున్నవేమీ గుర్తు రాలేదు. నాకు బాగా పరిచయం వున్న వాళ్ళింటికి వెళ్ళినట్టే అనిపించింది. ఇప్పుడే భోజనం చేసాం అంటున్నా వినకుండా మా ఇంటికి వచ్చి కాఫీ వద్దంటారా అని కమ్మటి కాఫీ రుచి చూపించారు. మీకు క్లాసుకి time అయిపోతోందేమో అంటే ఫరవాలేదు లే కాస్త late అయినా అని మాకోసం అరగంట late గా వెళ్ళారు. ఆవిడ ఇంకా కూచోండి అంటున్నా ఆవిడకి క్లాసుకి time అయ్యిందని మా కర్మ యోగి గారు( తనవైనా పక్కవాళ్ళవైనా సరే పనులు సమయానికి అవ్వాలనుకోవటం, అయ్యేలా చూడటం చేసేవాళ్ళని అలా అంటారని ఎక్కడో చదివాను) లాక్కొచ్చేసారు. మళ్ళీ వచ్చినప్పుడు తీరిగ్గా కలుద్దాం అని చెప్పుకుని విడిపోయాం.

మొత్తానికి అలా నేను మాలతిగారిని కలిసానోచ్(కొంచెం గర్వం నిండిన స్వరం తో)

ఎన్నాళ్ళో వేచిన ఉదయం...

తెల తెలవారుతూ వుండగానే నిద్ర లేచి...స్నానం చేసేసి...దేవుడికో దణ్ణం కూడా పెట్టేస్కుని...వేడి వేడి coffee mug చేత్తో పట్టుకుని balcony లో కూచుని చిరు చలికి చిన్నగా వణుకుతూ మళ్ళీ కొత్తగా పుట్టేస్తున్న బాలభానుడిని చూస్తూ మధ్య లో వేడి coffee గుటకలు వేస్తూ ఎర్రటి ఆకాశాన్నీ..తొలి వెలుగు రేఖల్నీ...నీరెండ పడి వొళ్ళు విరుచుకుంటున్న మొక్కల్నీ చూడాలన్నది ఎప్పట్నుంచో నా కల...ఏవిటీ ఇది కూడా కలేనా అని పెదవి విరిచేస్తున్నారా...ఐతే మీరు తప్పకుండా IT (information technology) లో పని చెయ్యట్లేదన్నమాట...ఈ conditions అన్నీ కలిపి ఆస్వాదించిన రోజు నాకైతే గుర్తు లేదు మరి. ఈ కలని నిజం చేస్కోవటానికే ఎప్పుడు ఇల్లు మారినా balcony వుండి తీరాలని పట్టు పట్టేదాన్ని. మేము వున్న చోట బాల్కనీ అంటే luxury లోకి వస్తుంది మరి...దానికి మళ్ళీ కాస్త వడ్డింపు ఇంకో లడ్డూ కావాలా నాయనా అనుకుంటూ. balcony వున్న ఇల్లు ఐతే తీస్కుంటాం గాని అంత పొద్దున్నే లేచిన పాపాన్నైతే పోలేదు ఇప్పటివరకూ. ఎలాగూ ఈ దేశం లో 6 నెలలు చిరు చలి వుండదు...అంటే చలి ఉండదని కాదు, భయంకరమైన చలి వుంటుంది...అప్పుడు balcony లో కూచుని coffee తాగటం అన్నది కల కాదు..సాహసం అవుతుంది...అంటే అప్పుడు నేను పొద్దున్నే నిద్ర లేచేస్తా అని కాదు..లేవకపోఅవటం లో నా తప్పు లేదు అని చెప్పటం అనమాట. మిగిలిన 6 నెలల కాలం లో వారం లో పనికెళ్ళే 5 రోజుల్లో లేవటం పడుకోవటం అనేది మన చేతుల్లో వుండే పని కాదు. ఇంక సూర్యోదయం...సూర్యాస్తమయం లాంటివాటి గురించి అలోచించినట్టు తేల్సినా మా manager కి అనుమానం వచ్చేస్తుంది నేను పని పంపిణీ లో ఎమయినా లోపాలు చేస్తున్నానా అని. వారాంతపు సెలవలు అంటే అయిదు రోజులు వుధ్ధరించేసిన పనికి బోలెడు విశ్రాంతి తీసేస్కోవాలనే బలమయిన అభిప్రాయంతో రోజూ కన్నా ఇంకో రెండు..మూడు..గంటలు(ఇంకా ఎక్కువ లెక్కపెడితే మరీ నా గురించి నిజాలు తెలిసిపోఅవూ...)నిద్దర తీస్తాం కదా అదన్నమాట. ఏంటమ్మా మరీ కబుర్లు చెప్తున్నావ్...మీకు అస్సలు పనీ పాటా లేకుండా ఆఫీసుల్లో ఆడుకుని వచ్చే రోజులు బోల్డుంటాయని మాకు తెలీదనుకున్నావా అనేస్తున్నారా...అదే మరి...అలా మధ్యలో పని లేని రోజుల్లో అలవాట్లు మార్చేస్కుంటే హఠాత్తుగా పనొచ్చి మీద పడ్డప్పుడు కష్టం కదా అని సమయ పాలనలో మార్పులు చెయ్యబడవ్. చూసారా eమత ముందు చూపో ... :)

ఇంతకీ ఇంత సుత్తి ఎందుకు చెప్తున్నా అనే కదా మీ అనుమానం...వస్తున్నా అక్కడికే వస్తున్నా...మొన్న మనవాళ్ళు ఆడిన world cup final మాకు ఇక్కడ తెల్లవారుఝామున 4:00 గంటలకి మొదలు. ముందు రోజు నీలం రంగు వస్త్రాలని ధరించి భారత జట్టుని ప్రోత్సహించవలసిందొహో అని లేఖలు పంపినా...గాడిద గుడ్డేం కాదూ...అని తీసి పడేసి పైగా శ్రీలంక జట్టు వాళ్ళు వేస్కునే ముదురు నీలం రంగు jeans వేస్కుని మరీ office కి వెళ్ళిన నేను, ఆ... అంత పొద్దున్నే ఎవడు లేస్తాడూ చూస్తే రెండో innings చూస్తా అని friends దగ్గర బింకాలు పోయిన నేను, నాలుగింటికి అల్లారం పెట్టుకుంటున్న మా వారిని చూసి పరీక్షలప్పుడు ఎప్పుడైనా ఇంత tension పడ్డారా అని వెక్కిరించిన నేను...పొద్దున్నే జనగణమణ వినపడగానే, లోపలెక్కడో ఓ మూల నిద్దరోతున్న నా లోపలి Indian ఒక్కసారిగా మత్తువదిలి ఒక్కటివ్వడంతో...లేచి హాల్లోకి పరిగెట్టా... ఒక 15 నిమిషాలు చూసి వచ్చి మళ్ళీ పడుకుందాం లే అని బధ్ధకం వదలని నా మనసుకి నచ్చచెప్తూనే computer ముందు చతికిల పడ్డాను. ఇంచుమించు అయిదేళ్ళ తర్వాత మళ్ళీ ఇదే చూడటం కిరికెట్టు ( మా మామ్మ అలాగే అంటుంది మరి). మనవాళ్ళు నేను చూడటం మానేసాక ఇంతలా improve అయిపోయారా అనుకుంటూ అలాగే చూస్తూ వుండిపోయాను. ఇంక అంత బాగా ఆడుతుంటే నా అతిప్రియమైన నిద్దరని కూడా నాకు తెలియకుండానే మర్చిపోయా. ఇంక ఎలాగూ లేచాం కదా అని అయిదున్నరకి స్నానం చేసేసి దేముడి దగ్గర దీపం పెట్టేస్కుని, పన్లో పని భారత్ నెగ్గెయ్యాలని కూడా దేవుడికి వినతి పత్రం సమర్పించేసి(చిన్నప్పుడు ఇలాగే India నెగ్గాలని, నచ్చిన cinema వస్తున్నప్పుడు power cut అవ్వకూడదని దణ్ణాలు పెట్టేస్కుంటూ వుండేదాన్ని...ఇంకా ఆ అమాయకత్వం ఎక్కడో బతికే వుందనుకుంటా)..టిఫినూ కాఫీ తయారు చేసేసే సరికి...ఆరు...అప్పుడు కిటికీ లోంచి ఎర్రటి ఆకాశం రారమ్మని అని పాట మొదలెట్టింది...ఆట ఎంత రసవత్తరం గా వున్నా...మళ్ళీ ఈ అవకాశం ఎప్పటికి వస్తుందో అని నా కల సాకారం చేసేస్కున్నా...అదన్నమాట విషయం...ఈ శనివారం వుదయం 28 ఏళ్ళ భారత జట్టు ఎదురుచూపులేకాదు...నా కలా(ఎన్నాళ్ళు గా ఎదురుచూస్తున్నానో సరిగ్గా గుర్తు లేదు)..మా వారి కల కూడా నిజమైపోయాయ్...మధ్యలో మా వారి కల ఏమిటా అనుకుంటున్నారా...పెళ్ళవ్వగానే పెళ్ళాం అనబడేది పొద్దున్నే ఆయనగారు లేచేసరికి తలకి పిడప పెట్టేస్కుని(స్నానం చేసైనా కావొచ్చు, చెయ్యకుండానైనా కావొచ్చు) చేతిలో వేడి వేడి coffee cup తో చిరునవ్వులు వొలకపోస్తూ సుభోదయాలు చెప్పేస్తుందనేది ఆయన కల(తెలుగు సినిమాలు ఎక్కువగా చూస్తే అలాంటి కలలే వస్తాయి మరి)...ఆరింటికి టిఫెనూ, కాఫీ చేతిలో పెట్టేసరికి...ఈరోజు నువ్వేమన్నా పట్టించుకోను లాంటి వరాలిచ్చెయ్యటానికి కూడా సిధ్ధపడిపోయారు పాపం.

ఇంతకీ మర్నాడు ఎన్నింటికి లేచావ్ అంటారా...అలాంటి పన్లు అప్పుడప్పుడూ చేస్తేనే అంత సంతోషం, ఆశ్చర్యం, ఆనందం లాంటి అనుభూతులన్నీ కట్ట కట్టుకుని వస్తాయి...రోజూ చేసేస్తే అలవాటైపోయి బోరు కొట్టెయ్యదూ...