తాళం తీసి ఇంట్లోకి వస్తుంటే ఇల్లంతా మూగబోయినట్టుగా అనిపించింది. తలుపు చప్పుడు వినగానే గజేంద్రమోక్షం లో విష్ణు మూర్తి అంత హడావిడి గా పరిగెట్టుకుంటూ వచ్చేసి నన్ను చుట్టేసి పొద్దుట్నుంచీ ఎక్కడికి వెళిపొయావ్ నన్ను వదిలేసి? అని బుంగమూతి పెట్టేవాళ్ళు ఎవ్వరూ లేరు ఇంట్లో అని పదే పదే గుర్తు వచ్చి నాకు తెలియకుండానే కళ్ళు సజలాలయ్యయి. బోసిగా, నా వంటరి తనాన్ని వెక్కిరిస్తున్నట్టు గా వున్న ఇంట్లోకి వస్తుంటే మనసంతా ఎదోదిగులు...
ఎందుకు ఈ బెంగ...ఈ బాధ..ఏపని చెయ్యాలనిపించని నిస్సత్తువ...
ఏపని చెయ్యనివ్వకుండా వెనకాలే తిరిగి, విసిగిస్తూ, సద్దిన ప్రతీది పీకి పడేస్తూ విసిగించే వాళ్ళు లేరు...హాయిగా ఇల్లంతా చక్కగా మనసుకి నచ్చినట్టూ సద్దుకోవచ్చు..కానీ ఇదేమిటి నాకు కనీసం కాలికి అడ్డం గా పడి వున్న చిన్న వస్తువుకూడా పక్కకు తీసి పెట్టాలనిపించడం లేదు.
ఒక్క program కూడా సరిగ్గా చూడనివ్వకుండా, ఏదయినా చాలా interesting గా చూస్తుంటే చటుక్కున channel మర్చేసి Remote నీకు ఇవ్వను గాక ఇవ్వను అని మంకు పట్టు పట్టే వాళ్ళూ లేరు. ఎంతసేపయినా అడ్డూ ఆపూలేకుండా TV చూస్కోవచ్చు. కాని ఇదేమిటి చిత్రం గా అసలు TV పెట్టడానికి కూడా మనసు రావటం లేదు ఇవాళ.
వంట కూడా సరిగ్గా చెయ్యనివ్వకుండా కాళ్ళకి, చేతులకి అడ్డం పడిపొయే వాళ్ళెవ్వరూ లేరు. నచ్చింది హాయిగావండుకుని, పరిగెదుతూ నో, ఎక్కడ ఏమి కొంప మునుగుతోందో అన్న కంగారుతోనో కాకుండా ప్రశాంతంగా కూర్చుని, మంచి పాటలు పెట్టుకుని వింటూ మరీ భోంచేసే అంత తీరిక. కాని ఇదేమిటి నాకు ఇవాళ అసలు ఆకలే అనిపించడం లేదు.
అర్ధరాత్రి నిద్దరలేచి తన అలక తీర్చే వరకూ క్షమిచేది లేదని పేచీలు పెట్టే వాళ్ళు లేరు. కంటినిండా నెద్దరోవచ్చు. కానీచిన్న కునుకు కూడా కరుణించదేం ఈరోజు? అసలు నేను నేనేనా...ఎప్పుడు ఇలా మారిపొయాను...తల్చుకుంటుంటే ఎన్నో జ్ఞాపకాలు తెరలు తెరలు గా...
అసలు మొదటి సారి తన రూపం చూసినప్పుడే కదా నాకు ప్రేమ అన్న అనుభూతి ఎలా వుంటుందో తెలిసింది.అవును...ప్రేమ...అలాంటిది ఈ భూప్రపంచం మీద ఎక్కడా లేదని వుంటే గింటే అకర్షణ లేకపోతే అవసరం అని అడ్డంగా వాదించే నాకు ఆ స్పర్శే కదా ప్రేమ ని పరిచయం చేసింది. శ్రీవారినితొలిసారి చూసినప్పుడు కలిగింది ప్రేమో, ఆకర్షణో, భయమో, నమ్మకమో ఏది సరిగ్గా తేల్చుకోలేకపొయాను కాని తననిచూసినప్పుడు కలిగిన ఆ అవ్యక్తానుభూతి మాత్రం ప్రేమే అని మనసు బల్ల గుద్ది మరీ చెప్పేసింది. నాకు తెలియకుండానే తన మాయలో పడేసింది.
ఆ చిట్టి రూపం...బుల్లి బుల్లి పెదాలు...మూసి వున్న ఆ కళ్ళరెప్పలు....ఓహ్..Your daughter has beautiful eye lashes అని nurse చెపుతుంటే పాపని పెద్ద ఆరిందాలా ఎత్తుకుని మురిసిపోతున్న నన్ను చూసి అప్పుడే లోపలకి వచ్చిన తను, పిల్లల్ని ఎత్తుకోవటమే రాదంటావ్ అన్నారు ఆశ్చర్యం గా. అవును నిజమే...నేనసలు ఇంత చిన్న పిల్లల్నిఎత్తుకోవటం మాట దేవుడెరుగు చూడటం కూడా అదే మొదలు. కానీ ఆ క్షణం నాకు ఆ విషయమే గుర్తు రాలేదు.తొమ్మిది నెలలు పడ్డ కష్టం అంతా its worth అంటోంది నా మనసు మూసివున్న బుజ్జి గుప్పిళ్ళు చూస్తూ.
కాస్త జ్ఞానం వచ్చాక నా కన్నా చిన్న పిల్లల్ని ఎప్పుడూ ముద్దు చేసి ఎరగను నేను. వాళ్ళ ఏడుపులు, పేచీలు బాబోయ్అని ఆమడ దూరం లో వుండేదాన్ని ఎప్పుడూ...కాని తన రాకతో ఒక్క తన మీదే కాదు మొత్తం గా పిల్లలంటే నే ఇష్టంవచ్చేసేంతలా మత్తు మందు జల్లేసింది ఆ పసిది. మా అమ్మ ఎంత ఓర్పుగా నన్ను పెంచిందో కూడా నా ఓర్పు కి పరీక్షపెట్టి మరీ నేర్పింది కూడా నా చిట్టి తల్లే.
వాళ్ళ పిల్లల గొప్పల గురించి చెప్పుకుంటుంటే విని, ఎవళ్ళ పిల్లలు వాళ్ళకి గొప్ప అవతల వాళ్ళకి ఏం interest వుంటుంది, అని కూడా అలోచించరు అని పెద్ద జ్ఞాని లా నవ్వుకునే నేను, మీ పాప ఎలా వుంది అన్న ఒక్క ప్రశ్న కి అది చేసే అల్లరి,దాని ఆటలు 15 నిమిషాలకి తగ్గకుండా ఏకరువు పెట్టేస్తున్నా ఈ మధ్య , నీకులాగే అవతల వాళ్ళూ నవ్వుకుంటారే అని అంతరాత్మ ఘొషిస్తున్నా కూడా ఎక్కడా వినిపించుకోకుండా.
India కి పంపి తప్పు చేసావ్ అని మనసులో ఒక భాగం పోరు పెడుతూనే వుంది. ఇక్కడ వుంటే పొద్దున్నంతా day careలో వుంటుంది, రాత్రి వచ్చాక ఇంటి పనుల్లో దాన్ని పట్టించుకో లేవు. పైగా day care లో తొందరగా ఏదో ఒక infections వస్తాయి. India లో ఐతే అందరు చుట్టలూ, పక్కాల మధ్య స్వేచ్చ గా ఆడుకుంటుంది అని మనసులో ఇంకో భాగం సమాధాన పరుస్తోంది. అంతర్మథనం అంటే ఇదే కాబోలు.
ఎదో chocolate ఇస్తే అది తినే సంతోషం లో వెనకాల నేను కూడా వస్తున్నా అనుకుని అమ్మతో పాటు Security check లోకి వెళిపోయింది. నేను లేనని చూసాక ఎంత గొడవ చేసి వుంటుందో, ఎంత ఏడ్చి వుంటుందో. అసలు India కి వెళ్ళాక అక్కడ ఇమడ గలదా. అక్కడకి వెళ్ళాక అమ్మ కావాలని ఏడిస్తే, బెంగ పెట్టుకుంటే..మాకున్న visa చిక్కుల్లో నేనుగాని, తను గాని వెళ్ళగలమా. కంటికి చిన్న కునుకు కూడా పట్టకపొయినా, పనులన్నీ యాంత్రికం గా జరిగిపోతున్నా,మనసు మాత్రం జ్ఞాపకాల తడిలో, అలోచనల జోలపాట తో చల్లగా జోగుతోంది. ఇంకా ఆ నిద్రావస్థ నుండి బయటపడకుండానే తననుంచి Phone, నీ కూతురు India చేరిపొయిందిటోయ్. మీ అమ్మగారికి call చేసి మాట్లాడు. ఈ పాటికి ఇంటికి కూడా చేరి పోయి వుంటారు అని. అప్పుడే నా చిట్టి తల్లి అంత దూరం వెళిపొయిందా...అందరూ కొత్త వాళ్ళని చూసి, ఎంత కంగారు పడిపోతోందో...నా కోసం వెతుక్కుంటోందేమో...ఏడ్చి ఏడ్చి అందర్నీ కంగారు పెట్టేస్తోందేమో...Phone ring అవుతుంటే ఎత్తి మాట్లడే వరకూ కూడా ఆగ కుండా తొందరపెట్టేస్తూ ఒకటే అలోచనల పరంపర. అమ్మ phone ఎత్తడమే తణువు, అమ్మా బాగా ఏడ్చిందా, గొడవ చేసిందా అని నేనే అడిగేస్తున్నా, మాట్లాడే అవకాశం కూడా ఇవ్వకుండా..ఏమీ అంత గొడవ చెయ్యలేదే, మొదటి Flight లో అంతా కొత్తగా వుండి, చెవులకి పెట్టుకోవటానికి ఇస్తారుగా ఏమిటవీ, అవి అన్నీ పీకి లాగి ఆడుకుంది. దీన్ని చూసి ఇంకో ఇద్దరు పిల్లలు కూడా దీని దగ్గరకి వచ్చి ఆడించారు, రెండో Flight లోకొచ్చేసరికి బాగా నిద్దర తీసింది. నన్ను మాత్రం కదలనివ్వలేదు, bathroom కి కూడా వెళ్ళనివ్వలేదనుకో. అదే కొంచెం ఇబ్బందిఅయ్యింది. అమ్మ ఇంకా ఏదో చెప్తోంది. కానీ నాకు అసలవేమి చెవికి ఎక్కటం లేదు. అస్సలు నా కోసం ఏడవలేదా...ఇదే అలోచన. ఇంకా ఆగ లేక, అక్కడకి వెళ్ళాక అందర్నీ చూసి ఏడ్చిందామ్మా...నన్ను వెతుక్కుంటోందా అని మళ్ళీ అడిగాను. ఏమీ లేదే, మొదట కాస్త గునిసి, అవతల వాళ్ళని observe చేసి అప్పుడు వెళ్తోంది. నీ కూతురు ఎక్కడయినా నెట్టుకొచ్చెయ్యగల రకమే, పైగా ఇక్కడ మీ ఆడపదుచు గారి పిల్లలు వున్నారు గా, వాళ్ళతో తొందరగానే కల్సిపోయింది, ఇంకా దానికి స్నానం చేయించాలి తర్వాత మత్లాడతాను అని పెట్టేసింది అమ్మ.
హమ్మయ్య పిల్ల అనుకున్నంత ఇబ్బంది పెట్టకుండా చేరిపొయింది. బెంగలూ, గింగలూ లేకుండా హాయిగా ఆడుకుంటోంది,చాలా సంతోషించాల్సిన విషయం. కాని సంతోషం స్థానం లో మళ్ళీ మనసులో దిగులు. అసలు నా గురించి బెంగే లేదుట.అప్పుడే నన్ను మర్చిపోయిందా, ఈ ప్రశ్నే పట్టి పీడిస్తోంది నా మనసుని. అదే మాట ఆయనకి call చేసి అంటే నీకు ఏమయినా పిచ్చా? చిన్న పిల్ల ఐనా అది మన పరిస్థితి అర్థం చేస్కున్నట్టుగా మనమీద బెంగ పెట్టుకోకుండా సర్దుకుపోతుంటే, నిన్ను మర్చిపోయిందని ఏడుస్తున్నవా అని నాకే నాలుగు అక్షింతలు వేసి phone పెట్టేసారు. నాకు పిచ్చికాబట్టే కదా మీకు చెప్పి, అడిగి మరీ తిట్టించుకున్నాను అని నన్ను నేను తిట్టుకుంటుంటే హఠాత్తుగా ఒక విషయం గుర్తువచ్చింది. నాకు పెళ్ళైన కొత్తలో అమ్మ నా మీద బెంగ పెట్టుకుని బాధ పడుతుంటే పోని Visa processing చేయించమటావా అమ్మా, ఇక్కడకి వచ్చి మా దగ్గర కొన్నాళ్ళు వుండి వెళ్దువు గాని, నాన్న అక్కడ ఎలాగో సర్దుకుంటారు లే అంటే, ఎప్పుడూ నా బెంగ గురించి మాట్లాదతావ్ గాని ఇన్ని రోజుల్లో ఒక్కసారి కూడా నువ్వు నా మీద బెంగ పెట్టుకున్నా అని చెప్పలేదు. నువ్వు బెంగ పడి వుంటే ఎన్ని పాట్లైనా పడి వచ్చేసి వుండేదాన్ని కానీ, ఇప్పుడు నేను రాను అన్నఅమ్మని చూసి, నేను బెంగ లేకుండా వున్నానని సంతోషించాలి గాని ఇలా అలుగుతుందేమిటి పిచ్చి అమ్మ అని నవ్వుకున్నాను. ఆ విషయం గుర్తు వచ్చి నా మనసులో రేగుతున్న నాకే అర్ధం కాని, ఏ లాజిక్కులకి అందని పిచ్చిప్రశ్నలన్నింటికీ సమాధానం చెప్పేసింది నువ్వూ ఇప్పుడు పిచ్చి తల్లివి అయిపొయావే పిచ్చి తల్లీ అని. ఇంతలోనే అమ్మ అనే ఇంకో మాట కూడా గుర్తొచ్చింది. పిల్లల మీద ప్రేమ ఎప్పుడూ పల్లం వైపు ప్రవాహం లాంటిది అంటూవుండేది...నిజమే...అమ్మని నిన్ను అది ఏమైనా ఇబ్బంది పెట్టిందా అని అడగలేదు, కనీసం తను చెప్తుంటే కూడా పట్టించుకోలేదు నేను....నా కూతురు పెద్దదయ్యాక, అన్నీ తెలిసాక నన్ను ప్రేమిస్తుందేమో, కానీ ఇంత పిచ్చి గా మాత్రం తన పిల్లల్ని మాత్రమే ప్రేమించగలదేమో.
29 comments:
స్పురిత చాలా బాగా రాసారు ..ఒక్క మాటలో చెప్పలేను గాని కనీసం మీ పోస్ట్ నన్ను నాలుగైదురోజులు తడుముతునే ఉంటుంది.. ప్రతి తల్లీ ఇటువంటి పరిస్తితుల్లో మీలానే ఆలోచిస్తారు ..
చాలా బాగా రాశారు. బెంగపడకండి. పాప బాగానే ఆడుకుంటూ ఉంటుంది.
అమ్మతనమంటే అదే స్పురిత గారు.ఇది తగ్గని పిచ్చి. బిడ్డ అభివృద్ధికి ఎంతటి వేదన నైనా భరించే, ఈ బాధ ఇంకో పేరే అమ్మ. బ్రహ్మ కూడా కోరే వరమే ఈ అమ్మ ప్రేమ.
first para chadavagaane mee pet gurinchi raastunnaaru anukunnaa...taruvaata telisindi mee pet daugher ani :)..chaalaa baaga raasaaru.Talli manasu pade aavedanani aavishkarinchaaru.nijame,benga pettukunte pettukundani baadha padataamu,lekapote,benga pettukoledu idemiti ani aalochistaamu.amma ante antenemo....anyway..good narration.
స్పురిత గారు! చాలా బాగా రాసారు. నా అభిప్రాయం ప్రకారం మీ తల్లిదండ్రులకు చూపించాల్సిన అవసరం లేదు. డైరక్ట్ గా పోస్ట్ చేసెయ్యండి. ఇకపోతే మీ గురించి మీరు చెప్పిన మాట " నలుగురిలో నారాయణా అని ఉండకూదదు అనుకునే నలుగురిలో ఒకదాన్ని... " కేక.
అచ్చమయిన అమ్మ మనస్సు..బాగా వ్రాసారు.
సెలవలకి పిల్లలని ఇంటికి పంపి ఇక్కడ నేను బెంగపెట్టేసుకుంటుంటా..నాలుగోరోజునుండి ఇక తీసుకొచ్చేద్దాం అని నసుగుతుంటా..అక్కడ వాళ్లమో నా ఊసే లేకుండా శుభ్రంగా ఉంటారు! ఏంటో వాళ్లుంటే అంతా పనే వాళ్లు లేకపోతే అంతా శూన్యమే!
చాలా బాగా రాశారు. కళ్లవెంట నీళ్లు వచ్చాయి.ఆమ్మ గురించి మరో అమ్మే చెప్పగలదేమో. నేనెన్నో సార్లు ప్రయత్నించాను అమ్మ గురించి రాద్దామని. నా వల్ల కాలేదు. నాకున్న మాటలు సరిపోలేదు. పదాలతో చెప్పలేనపించింది.
నేస్తంగారన్నట్టు నేను అమ్మగురించి ఎప్పుడు ఆలోచించింనా మీ మాటలు నన్ను తరుముతూ ఉంటాయి.
"నువ్వూ ఇప్పుడు పిచ్చి తల్లివి అయిపొయావే పిచ్చి తల్లీ "
This sentence touched me.
చాలా బాగా రాసారు.
మనసు తడిపేసారు, మా అమ్మ గుర్తొస్తోంది :(
@నేస్తం, మీకు అంతగా నచ్చినందుకు చాలా సంతోషం
@ Anonymous ధన్యవాదాలు
@ జయ చాలా బాగా చెప్పారండీ
@ వాత్సల్యా, నేను రెండు మూడు వెర్షన్లు రాస్కున్నానండీ. ఇలా రాసాక మొదటే నా కూతురు గురించి చెప్తున్నా అని తెలియకుండా, ఎవరి గురించి చెప్తున్ననా అని చిన్న suspense వుంటుందీ అనుకున్నా. కాని మా వారు చూసి, పిచ్చి తల్లి అని title పెట్టి, యశోదా కృష్ణుల బొమ్మ పెట్టాక కూడా అర్థం అవదేమిటి నీ మొహం అన్నారు. మీ Comment ఆయనకి చూపించాలి :)
@ సవ్వడి, ధన్యవాదాలు మీ వ్యాఖ్య కి, తప్పులు దిద్దుతారని మాత్రమే కాదండీ, ఏమిటో చిన్నప్పట్నుండీ అన్నీ వాళ్ళకి చెప్పి చెయ్యటం అలవాటైపోయింది అలా. వాళ్ళకి internet లేదు అందుకే నేనే నావి, నాకు బాగా నచ్చినవీ అన్నీ చదివి వింపించేస్తూ ఉంటాను.
@ సిరి సిరి మువ్వ, నేను ఇంత పొడుగు రాసిన దాని సారాంశం ఒక్క ముక్క లో చాలా బాగా చెప్పారు. ధన్యవాదాలు
@ విశ్వప్రేమికుడు, నాకు కూడా అమ్మనయ్యాకే తెలిసిందండీ మా అమ్మ విలువ ఇంకా బాగా...
@ సాయి ప్రవీణ్ మీకు నచ్చినందుకు చాలా సంతోషం
@ సౌమ్య, ధన్యవాదాలు
happy mothersday anDi.
@ Hanu, Thank You...
ఎంత బాగా చూపించారండీ.. అమ్మమనసుని అద్దంలో..
నా కళ్ళు తడిశాయి చివరికంటా వచ్చేసరికి.. ఏం చెప్పాలో తెలీట్లేదు కానీ.. చాలా చాలా థాంక్స్ ఇంత మంచి పోస్ట్ రాసినందుకు అని చెప్పాలనిపిస్తోంది :-)
మీ బుజ్జి బంగారు త్వరలోనే మీ దగ్గరికి చేరిపోవాలని మనస్పూర్తిగా కోరుకుంటూ..
@madhuravaani, Thank you verymuch for your sincere wish...
ayyo, miru baby ni techesukondi venakki.. daycare lo infections vachina kuda valla immunity peruguthu untundi.. baby tho time miss avutaremo. ento nenu kuda milanti mother ne andi. na baby ni pampalekapoyyanu.. and okkosari chala visugu vachina kuda, vaadu na daggae unnadu anna happiness undi..
చాలా బాగా రాసారండి.ఇలా నేనూ ఎక్స్పీరియన్స్ చేసి వున్నా కాబటి మీ టపా మరీ నచ్చేసింది.న్మీ అమ్మ గారి మాటలు చదివినప్పుడు[నా మీద బెంగ పడ్డానని చెప్పుంటే వచ్చేసేదానిని అన్న మాటలు] నాకు కళ్ళల్లో నీళ్ళొచ్చేసాయి. మా అబ్బాయిని రెండున్నర ఏళ్ళకి ప్రీస్కూలుకి దిగబెట్టి వస్తూ వాడు వెనుక కూర్చుని వున్నాడనుకుని మాట్లాడేస్తూ.......వాడు వెనుక లేడని గుర్తొచ్చి ఎంత ఏడ్చానో.అదే ఫస్ట్ టైం వాడిని నేను వదిలి వుండడం.ఆ రెండున్నర ఏళ్ళల్లో ఒక్క గంట కూడా నేను వాడిని వదిలి వుండలేదు మరి.
మీ పోస్ట్ గుండెను తడి పేసింది .
ఇంతకు ముందు ఈ పోస్ట్ నేనెట్లా మిస్ అయ్యానానో . మంచి పోస్ట్ ను పరిచయం చేసినందుకు మధురవాణి కి థాంక్స్ చెప్పాలి .
ఇలాటివి అనుభవైకవేద్యం. అనుభవించినా మాటల్లో ఇంత చక్కగా చెప్పడం కష్టం. అద్బుతంగా ఉంది. మిగతా అంతా పైవాళ్లు చెప్పేశారు. :))
Spuritha Garu,
Sorry for writing in English, I am not good in writing Telugu with keyboard which takes longer time.
I am completely drenched with tears while reading. It is gonna haunt me for several days. If you replace the papa as babu in your narration it is my story 2 years back. Other difference is I went to India to leave my 10 months son,and returned to USA 15 days before his 1st Birthday.The feelings you wrote are the same as mine.I left him there for 1.5 years and god knows how I lead the time away from my little one. I joined in PhD ,and to cope up with my gap after masters and to finish the course work and requirements it was inevitable that time.
I wish god will give you the power to cope up with your daily routine soon.And I wish a healthy and happy life for your little one.
Sorry to take more space in your comments box, but I can not resist to post it.
Spooritha wonerful narration.2years back i had to think of the option of sending my 1year old daughter.But i couldnt.But after reading your post i could recollect the feelings i had then.Luckily i didnt had to send my child.....but i can imagine how you must be feeling.believe me i cried for 15min after reading your post.
i wish lots of fun for your cutiepie.
I dont understand why should ppl send kids to India. So what if we are working. Its definitely tough to manage. I am also in that situation. But I am totally against sending kids to india.
Its our responsibility and we have to accept it. I mean there are exceptional situations where Husband/Wife are working in diff states or have mortgage commitments etc...
But I have seen ppl who work in the same place, but still send to india, which I hate personally.
Anyway, its their choice/priority.
India lo aina work chesey vaaallu leraa....what option do they have? Vaallu aina daycare ki paminchaalsindeygaa...
Anyway, I understand your pain. But I have to tell you that this was your CHOICE.
I don't care if you publish my comment or not, But I had to vent my feelings out :) No offense
Hello Anonymous,
As you said every one has their own reasons to send their kids to India...Before I had the situation even I had the same mindset that you have...I believe no parent ever dream to leave their kids some where else to escape from responsibility or something else that you are thinking...
You are blessed that you didn't have that situation...Thank god for that...But don't critisise ppl who sent their kids without knowing the actual reason...
హ హ హ. మావాడు పుట్టిన ఏడేళ్ళలో మొట్టమొదటిసారి నా వైఫ్ వాడికి దూరంగా మొన్న రెండు ఫుల్ రోజులు వెరే ఊళ్ళో ఉండాల్సి వచ్చింది. వాడు చిన్నప్పటినుంచీ అమ్మ కోసం వెతుక్కునే వాడు కావడంతో..తనెళ్ళిన రోజు మూడు సార్లు నన్నడిగింది ఫోన్లో, వాడు పాపం నాకోసం వెతుక్కుంటున్నాడా, ముఖ్యంగా రాత్రి పూట అని.
వీడిక్కడ పిచ్చి లైట్ తీస్కున్నాడు. అమ్మ లేకపోవడంతో అరచే వాళ్ళు లేరు. రెండు రోజులు పూర్తిగా బయట తిండి, నాలుగు సినిమాలు, మిగతా టైం అంతా సాకర్, బాస్కెట్ బాల్ చూసుకుంటూ ఫుల్ హాపీస్ అన్నమాట.
మధ్యలో అడిగానోసారి, ఏరా అమ్మనడగలేదేం అంటే, ఓ యా, ఫగ్గాట్ ..వెనీజ్షి కమింగ్బాక్ అని ఓ ప్రశ్నేసాడంతే.
అందుకని అమ్మలూ, పిల్లలు మనల్ని ఎప్పుడూ లైట్ తీసుకుంటారు :-) మనమే ఓ ఫీల్ అయిపోతాం. అంతే.
పోతే నా వైఫ్ అడిగిన ప్రశ్న కి సమాధానం చెప్పా. వాడే కాదు ఎవ్వరూ చూడట్లా ఇక్కడ. మేమంతా ఫుల్ హాపీస్. ఫ్లైట్ టికెట్ నెక్స్ట్ వీకెండ్ కి పోస్ట్పోన్ చేయమంటావా అని. తన సమాధానం నేనిక్కడ రాయట్లా :-)
@కుమార్ గారూ,
చాలా తేలిక గా చెప్పేసారు lite తీస్కోమని...కానీ ఏమిటో ప్రపంచం పరిగెడుతోన్నా అమ్మ మనసు మాత్రం అక్కడే ఆగిపోయి అలోచిస్తోంచి...
Anyway Thanks for the comment
నేను అమ్మ మీద పోస్ట్ రాసినప్పుడు రాధ అని ఒక బ్లాగర్ అమ్మ విలువ తను అమ్మ అయితే కాని తెలీదు అని చెపారు ..
మీ పోస్ట్ చదివాకా అది నిజ్జంగానే నిజ్జం అనిపిస్తోంది .. హ్మ్ మా అమ్మ మీద కూడా అలగడం కోప్పడడం ఇవన్ని చేస్తాను కాని .. పాపం అమ్మ కదా
ఈ పోస్ట్ చదివాక నాకు ఒంటరితనం గుర్తువచింది
Wow! chala baga rasavau. eedi chadivaka maa papa gurthuku vachindi.
మీ పోష్టు పిచ్చితల్లి నాకు బాగా నచ్చింది..మీ అనుమతిలేకుండా ఈ పోష్టును నా బ్లాగ్ లొ పెడుతున్నా కారనం నాస్నేహితురాలు తనకు ఓంటరి తనం ఇష్టం సేచ్చాజీవితం ఇష్టం తల్లి అవ్వడం ఇష్టంలేదు..అమెకోసం మీబ్లాగ్ లోని పోష్టును నాబ్లాగ్ ( http://manasulomatacheppna.blogspot.com) లో పెట్టాను మీ అనుమతి లేకుండా ఒకవేల మీకు ఇబ్బంది అయితే తిసివేస్తాను ...ఈ పోష్టుతో నాస్నేహితురాలు అమ్మతనం గురించి ఆలోచిస్తుంది అని నాకు ఓ చిన్ని ఆశ..అందంగా ఉంటుంది అందమైన మనస్సు ఉంది ..అందుకే అమెకోసం ఈ పని చేస్తున్నా తను ఇప్పుడు నాతో మాట్లాడటం లేదు కాని స్నేహితురాలి కోసం ఓ చిన్న ప్రయత్నం తప్పైతే క్షమిస్తారని అనుకుంటున్నాను
@నేను మీకు తెలుసా...నాకు ఎటువంటి అభ్యతరం లేదు. నిజంగా నా టపా చూసి మీ స్నేహితురాలిలో మార్పు వస్తే ధన్యురాలిని... మీ blog లో comment పెడదామని చూసాను...మీరు disable చేసినట్టున్నారు. అందుకే నా blog లోనే రాస్తున్నా.
Post a Comment